Μεγάλη η μάχη στον κόσμο απόψε,
βόμβες και μύδροι αφεντεύουν,
ο Χίτλερ είπε το συνδικάτο μας θα σκίσει,
μα η ένωση θα σπάσει της σκλαβιάς τις αλυσίδες.
Περπάτησα βουνά και ουρανούς,
πόλεις και πεδιάδες είδα,
όλους τους παλαίοντες λαούς
να συντρίψουν τους φασίστες.
Τους φαντάρους μας σαν βλέπω
με τα πλοία να φεύγουν,
τους Ρώσους στον Τάναη να παλεύουν,
το Λονδίνο ερειπωμένο,
το Παρίσι σκλαβωμένο,
Καλοί μου άνθρωποι, τι περιμένουμε;
Ευχαριστώ τους Σοβιετικούς,
τους Κινέζους, και όλους τους συμμάχους.
Στους μαχόμενους Βρετανούς
αν χρειαστεί, θα δώσουμε
δέκα μιλιούνια αμερικάνους
τους φασίστες να συντρίψουν.
Ο Γκάθρι βρέθηκε από νωρίς στην καρδιά της εργατικής τάξης των ΗΠΑ, δουλεύοντας και ο ίδιος στην αμερικάνικη ενδοχώρα ως εποχιακός εργάτης. Έζησε από κοντά τη φτώχεια, την εκμετάλλευση, την ταξική πάλη, που αποτέλεσαν την πρώτη ύλη για πάρα πολλά τραγούδια του. Ταυτόχρονα, σε νεαρή ηλικία οργανώθηκε στο Κομμουνιστικό Κόμμα των ΗΠΑ. Η επαφή του με τους εργατικούς- συνδικαλιστικούς αγώνες και το κομμουνιστικό κίνημα τον επηρέασαν καταλυτικά και ως άνθρωπο και ως δημιουργό. Αφενός τον βοήθησαν να συνειδητοποιήσει το εύρος της ανισότητας και της εκμετάλλευσης:
«Μου έδωσαν να καταλάβω γιατί έπρεπε να συνεχίσω να γυρνάω με την κιθάρα μου, γράφοντας τραγούδια και τραγουδώντας τα. Μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν ήξερα ότι η ανθρωπότητα είναι τόσο μεγάλη, ότι ο αγώνας είναι τόσο μεγάλος και άνισος…». Αφετέρου, τον έφεραν σε επαφή με τη δύναμη και τη μαχητικότητα των μεγάλων εργατικών αγώνων και απεργιών της δεκαετίας του 1930. Άλλωστε πολλές φορές και ο ίδιος ήταν παρών και έπαιζε αφιλοκερδώς σε απεργίες και συγκεντρώσεις.
[...]
Σύμφωνα με έρευνα του δημοσιογράφου Άρη Χατζηστεφάνου, ο Γούντι Γκάθρι είχε γράψει και στίχους για τον ελληνικό εμφύλιο, που δε μελοποιήθηκαν ποτέ: «Είμαι Έλληνας εργάτης και πολεμιστής. Πέρασα ανάμεσα από βόμβες και δυναμίτη και είδα τον δρόμο και την πόλη μου να τινάζονται στον αέρα. Και τώρα, οι ίδιοι μαυραγορίτες μπάτσοι περπατούν γύρω μου. Πολέμησα τους φασίστες, αλλά αυτοί δεν άλλαξαν ούτε καν τη στολή τους. Περπατούν ακόμη δίπλα μου…
[...]
«Σιχαίνομαι ένα τραγούδι που σε κάνει να πιστεύεις πως είσαι άχρηστος. Σιχαίνομαι ένα τραγούδι που σε κάνει να πιστεύεις πως είσαι απλά καταδικασμένος για να χάνεις… …Εγώ είμαι στο δρόμο για να τραγουδήσω τραγούδια που θα σου αποδείξουν πως αυτός είναι ο δικός σου κόσμος,
ακόμα κι αν σου έχει φερθεί σκληρά και σε έχει κλωτσήσει κάτω μια ντουζίνα φορές. Ό,τι χρώμα και αν είσαι, ό,τι είδους άνθρωπος και αν είσαι, εγώ είμαι στο δρόμο για να πω τραγούδια που θα σε κάνουν να νιώσεις περηφάνια γι’ αυτό που είσαι, και γι’ αυτό που κάνεις. Τα τραγούδια που γράφω φτιάχνονται για όλους τους ανθρώπους που είναι σαν κι εσένα.»
περισσότερα στο κείμενο της Μαρία Καπαράκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου