Τετάρτη 31 Αυγούστου 2011

Şarap mahzende yıllanır (Το κρασί στο κελάρι παλιώνει)

The selected ♫Turkish song/amané of Yusufaki♫ 'The wine in the cellar gets old'
 from the ERT-televised novel, 1975, based on Nikos Kazantzakis
The Greek Passion, 1948,  O Hristos KsanaStavronete
 Christ is Recrucified - İsa Yeniden Çarmıha Geriliyor)
However, Nikos Kazantzakis wrote dünya da bir rüya da bir - world and dream is one thing
Does such a song exist?
  kadeh dudaktır sanıyor 
dudak kadehtır sanıyor
ikisini birden içtim
inan içim yanıyor


Το κρασί στο κελάρι παλιώνει
και του έρωτα το κρασί στην καρδιά μου
κι απ' τα δυό με μιaς ήπια
πίστεψε το μέσα μου καίγεται.
Ο άνθρωπος τα χείλη ποτήρι
και το ποτήρι χείλη πως είναι νομίζει
κι απ' τα δυό με μιας ήπια
πίστεψε το μέσα μου καίγεται.


The wine in the cellar gets old,
the wine of love in my heart, as well.
I drank at once both of them
Believe, my inside burns
The man can't tell lips from glass
I drank at once both of them
Believe, my inside burns


 .......................................................................................
........
  .....Στο "Χριστός Ξανασταυρώνεται" του 1975-76....ακούγεται τρεις φορές στα επεισόδια (4, 41:11) (6, 36:56) (7,40:58) όπου τραγουδάει ακαπέλα το Γιουσουφάκι του Αγά (Τζένη Φωτίου)...η ίδια ή  play back? μάλλον...αυτό το "ασκούν" είχε καρφωθεί στη μνήμη μου και με τη βοήθεια του google έψαξα να βρω τον αμανέ....στην αρχή μάταια στο aşkın galibi, του έρωτα νικητή....aşk < ασίκης, εραστής, ασίκικος σκοπός...


Βέβαια ο Καζαντζάκης άλλα γράφει στη σελίδα 149....κόσμος και όνειρο ένα είναι...ντουνιά ταμπίρ, ρουγιά ταμπίρ dünya da bir rüya da bir δεν βγάζει κάτι το google...το tabirέκφραση, ορισμός, rüya tabiri ονείρων εξήγηση) κανονικά birdir (ένα είναι) αλλά το ρήμα παραλείπεται. Το da ή de, αναλόγως το φωνήεν, σημαίνει και/επίσης. Ίσως να επινόησε ένα τραγούδι και αργότερα ο μουσικός επιμελητής αναγκάστηκε να βρει έναν υπαρκτό αμανέ που ταιριάζει μόνο την πρώτη φορά που ακούγεται, όταν ο Αγάς φέρνει κρασί στον ετοιμοθάνατο καπετάν Φουρτούνα. Κόσμος και όνειρο είναι ένα, τίτλο που επέλεξαν και οι Χαΐνηδες για ένα δίσκο τους το 1993. Ιδέα-φράση που επαναλαμβάνεται στο έργο του.

Ψευτόνειρό ’ναι τα γεράματα και φαντασιά ’ναι ο χάρος· 
όλα ’ναι της ψυχής καμώματα και του μυαλού παιχνίδια,
όλα αλαφρό μελτέμι που φυσάει και τα μελίγγια ανοίγουν·
τ’ όνειρο απάλαφρα ονειρεύτηκε κι έγινε ο κόσμος τούτος·
ας κάμουμε του κόσμου κατοχή, παιδιά, με το τραγούδι!
(Οδύσσεια 65-69)


.........................................................................................


Όλη του η ζωή είχε γίνει καπνός κι είχε σκορπίσει, και μονάχα το γλέντι αυτό κι η ψιχάλα αυτή στο Μπατούμ είχαν απομείνει ολομόναχα, ολοζώντανα, μέσα στο νου του. Μωρέ, αυτό 'ταν όλο; μουρμούρισε. Αυτό 'ταν λοιπόν η ζωή μου αλάκερη; Μια ψιχάλα βροχή, τρεις φίλοι, αράπικα καλάμια... Μωρέ, να μη μου 'χει απομείνει τίποτα άλλο! Κι εγώ που θαρρούσα πως είχα φάει τον κόσμο! Άπλωσε το χέρι του να πιάσει το ρακοπότηρο από το τραπεζάκι, μα τη στιγμή εκείνη νά σου κι ανοίγει η πόρτα και μπαίνει ο Αγάς· είχε ντυθεί τη μεγάλη στολή του, τα κόκκινα σαλβάρια, τις ασημένιες κουμπούρες, τα τουζλούκια, είχε παστώσει με καραμπογιά τα μουστάκια του, είχε κρεμάσει ένα μεταξωτό μαντίλι στην αμασκάλη του, σα να πήγαινε σα γάμο. Πίσω του ακολουθούσε το Γιουσουφάκι, άσπρο, αφράτο, σαν τη φραντζόλα, στρουμπουλό, μισοκοιμισμένο, μασουλίζοντας, και πίσω, αγριομούτσουνος και κατσούφης, ο σεΐζης με την τρουμπέτα. Ώρα καλή και αγέρας στα πανιά σου, καπετάν Φουρτούνα! φώναξε ο Αγάς κεφάτος· μπάρκαρες, λέει, φεύγεις.Κάργαρα τα πανιά, Αγά μου, φύσηξε αγέρας πρίμος, έχε γεια!Πού πας μωρή Σπανομαρία; έκαμε ο Αγάς γελώντας και κάθισε πάνω του στο μακρουλό σεντούκι...πού αφήνεις, μωρέ, τον απάνω κόσμο; Κάτσε ακόμα. Μού φεραν προχτές μια ρακή, σπίρτο μοναχό, και μοσκοβολάει, από μαύρα μούρα. Κάτσε να την πιούμε και ύστερα φεύγεις. Έχε γειά, σου λέω, Αγά μου, πάει πια. Σήκωσα την άγκυρα, έπιασα το τιμόνι, σαλπάρω. Να την πιείς μοναχός σου. Και πού πας μωρε; κατέχει που πας;Ανάθεμα με κι αν κατέχω· πάω στα κουτουρού.Τί λέει μωρέ Ρωμιέ η θρησκεία σας;Ούουου! έκαμε ο καπετάνιος κουνώντας το χέρι του· αν πιστέψω τη θρησκεία μου, πάω ίσια γραμμή στο διάολο. Ο Αγάς γέλασε.Κι αν πιστέψω και εγώ τη δική μου, είπε, θα πάω ίσια γραμμή στην Παράδεισο. Κάργα πιλάφι και γυναίκες και γιουσουφάκια! Μα μπας μωρέ Καπετάνιο κι οι δυό θρησκείες μας κοροϊδεύουν. Ο κόσμοςδεν έχω δίκιο, Γιουσουφάκι μου;- ο κόσμος είναι όνειρο, ρακή 'ναι η ζωή, πίνουμε και μεθούμε. Στρίβει ο νους μας, ο ανεμοδούρης, και κάνεις εσύ το Ρωμιό και εγώ τον Τούρκο Αγά...Άστα μωρή Σπανομαρία. Ας μην τα ξεσκαλίζουμενα σου πω την αλήθεια βαριέμαι!Στράφηκε στο στρουμπουλό παιδόπουλο. Σήκω Γιουσουφάκι μου, μια νταμιζάνα πήρε το μάτι μου στη γωνιά, σήκω και κέρασε μας. Μπήκε η γριά-Μανταλένα, έσκυψε στο αυτί του καπετάνιου:Τώρα, θα ρθει καπετάνιο μου ο παπάς με τα άγια μυστήρια να σε μεταλάβει· μην πιεις ρακή. Ποιός παπάς μωρή στρίγγλα; Σκασμός! πιάσε τη νταμιζάνα κέρασε μας.Μουρμούρισε η γριά, το χέρι της έτρεμε, γέμισε τα ποτήρια· σηκώθηκε ο Αγάς· ζύγωσε στο στρώμα, σκούντρηξε με τον καπετάνιο.Καλό σου καταβόδιο Σπανομαρία!Και στα δικά σου Αγά μου! Γέλασαν κι δυό τους καλόκαρδα.Αν ο Μουχαμέτης μας, είπε ο Αγάς σφουγγίζοντας τα μουστάκια του, αν ο Μουχαμέτης μας και ο Χριστός σας έπιναν ρακή και σκουντρούσαν όπως εμείς οι δυό, καπετάνιο, θα γινόντουσαν φίλοι γκαρδιακοί· δε θα θελαν να βγάλει ο ένας τα μάτια του άλλου. Μα δεν έπιναν και κύλησαν τον κόσμο στα αίματα. Νά πώς γενήκαμε εμείς φίλοι, μωρέ καπετάνιο; Καλά δεν περνούμε; Καλά δεν περάσαμε;―Ο παπάς έρχεται να με μεταλάβει Αγά μου, είπε ο καπετάνιος που είχε αρχίσε να σβουρίζει το κεφάλι του κι ήθελε να κλείσει πιά τα μάτια του· έχε γειά!Στάσου μωρέ, πού πας; μη βιάζεσαι· σου 'φερα το Γιουσουφάκι να σου τραγουδήσει στο μισεμό τον αμανέ που αγαπάς. Να μη φύγεις μωρέ ατραγούδιστος.  Έ, Γιουσουφάκι μου τράβα τον αμανέ, να ΄χεις την ευκή μουΈβγαλε πάλι το Γιουσουφάκι τη μαστίχα από το στόμα του, την κόλλησε στο γόνατο και απίθωσε μερακλίδικα τη δεξά παλάμη στο μάγουλο. Άνοιγε το σγουρό στόμα να σύρει τον αμανέ μα ο Αγάς του άπλωσε το χέρι.Στάσου, Γιουσουφάκι μου· να βαρέσει πρώτα η τρουμπέτα. Στράφηκε στο σεΐζη. Άνοιξε την πόρτα, σήκωσε την τρομπέτα και άρχισε να σαλπίζει έφοδο. Φτάνει! φώναξε ο Αγάς· ομπρός, Γιουσουφάκι μου, τον αμανέ μας!
Αντιλάλησε πάλι η γάργαρη παθητικιά φωνή, στύλωσε ο καπετάνιος τ' αυτιά του, γέμισε το στήθος του πόνο και γλύκα, "Ντουνιά ταμπίρ, ρουγιά ταμπίρ" "κόσμος και όνειρο ένα είναι, αμάν, αμάν".Ποτέ του ο καπετάνιος δε το 'χε νιώσει τόσο βαθιά πόσο αληθινά κόσμος και όνειρο είναι ένα...Σίγουρα θα κοιμήθηκε και θα νειρεύτηκε πως ήταν, λέει, καπετάνιος και είχε πιάσει στα λιμάνια της Άσπρης Θάλασσας και της Μαύρης, και είχε πάει στον πόλεμο του '97, και πως ήταν Έλληνας και χριστιανός, και πως τώρα, λέει, πέθαινε...Μα δεν πέθαινε, ξυπνούσε, τ' όνειρο τέλεψε, ξημερώνει...Άπλωσε ήσυχα το χέρι του:Ευχαριστώ, Αγά μου, εσύ μονάχα κατάλαβες τα ντέρτια μου. Έχε γειά και συ Γιουσουφάκι· ποτέ να μη λιώσει το στοματάκι σου· να γίνει ρουμπίνι μέσα στα χώματα.Ο Αγάς συγκινήθηκε, σφούγγιξε τα μάτια του.Άιντε, μωρέ καπετάνιο, κι αν σε είπα καμιά φορά Σπανομαρία από αγάπη το 'καμα· συμπάθα με. Άε στο καλό! Έσκυψε, φίλησε τον καπετάνιο· είχαν βουρκώσει και των δυονών τα μάτια.Μωρέ, δεν ήξερα πως αγαπούσα Αγά μου, είπε, με σιγανή φωνή ο ετοιμοθάνατος. Έχε γειά! Χώρισαν. Στο δρόμο ο Αγάς στράφηκε στο σεΐζη ―Βάρα την τρουμπέτα πάλι αντρίστικα, να ακούει ο καπετάνιος να κάνει κουράγιο. Να ακούει και το χωριό να μαζωχτούνε να τον θάψουνε. Ένα στύλος του χωριού γκρεμίζεται.
                                         ...................................................................................

.... με αφορμή το ταξίδι του Λυκούργου Καλλέργη/ παπά-Γρηγόρη....

η συνέχεια της εξομολόγησης του καπετάν Φουρτούνα επί της οθόνης (5, 30:59)

Σάββατο 6 Αυγούστου 2011

M.Χατζιδάκις- Κ.Βήτα (Μεταμορφώσεις)




Πες μου μια λέξη (1961) - Γαλάνη - Κ.Βήτα - ο ήχος από το δίσκο
Το video art από τον σκηνοθέτη Γιώργο Θεωνά, φοιτητή τότε
στο Λονδίνο__από το άρθρο του Γιώργου Καρουζάκη "Στον Κόσμο του Μάνου"

- Πώς δεχθήκατε τις αρνητικές αντιδράσεις (1 , 2 , 3) στο εγχείρημά σας, όταν πρωτοκυκλοφόρησε ο δίσκος;

«Σέβομαι οποιαδήποτε γνώμη, γιατί είμαι κι εγώ πολύ σκληρός με την τέχνη. Οταν μου κάνουν μια επίθεση τη δέχομαι και, αν χρειαστεί, αφαιρώ ό,τι δεν λειτουργεί. Δεν με διαλύει ποτέ μια αρνητική κριτική, επειδή έχω μια οργάνωση και ξέρω τι θέλω να πω».
- Με ποιον τρόπο συνομιλούν τα βίντεο με τη μουσική στη συναυλία;

«Το οπτικό αποτέλεσμα, άλλοτε animation άλλοτε ρεαλιστικό, λειτουργεί αντιστικτικά στη μουσική. Στο "Love her", ένα πρόσωπο που μοιάζει με ναύτη ερωτεύεται μια πόρνη την οποία και σώζει όταν εκείνη θέλει να αυτοκτονήσει. Δεν είναι ρεαλιστική απεικόνιση, όμως, αλλά ένα παράξενο animation, με το μοβ και το μαύρο χρώμα να δημιουργούν μαγικούς συνδυασμούς. Αφηγήθηκα κάποιες αληθινές ιστορίες στον σκηνοθέτη πριν ξεκινήσει να δουλεύει».

- Τι είδους ιστορίες;

«Πώς γράφτηκε, για παράδειγμα, το " Ένα Ρολόι στο Καπηλειό". Οτι ήταν ένας αποχαιρετισμός του Χατζιδάκι στον Κώστα Αξελό, τον φιλόσοφο, όταν έφυγε από την Ελλάδα το 1945. Αποχαιρετήθηκαν στον Πειραιά, κοντά σ' ένα παλιό καπηλειό, όπου υπήρχε κι ένα ρολόι».

- Εχετε γράψει και τη μουσική για την πολυαναμενόμενη νέα παράσταση του Δημήτρη Παπαϊωάννου, ενώ είναι έτοιμο και το επόμενο προσωπικό σας άλμπουμ.

«Δεν μπορώ να πω πολλά για την παράσταση. Εχει ποπ στοιχεία και έχει στηριχθεί στους χορευτές. Το προσωπικό μου άλμπουμ κυκλοφορεί σύντομα, θα το αποκαλούσα ανατρεπτικό και ακουστικό».

- Χαρακτηρίζετε τη μουσική σας ποπ, ενώ η κυρίαρχη άποψη γι' αυτό το είδος στην Ελλάδα είναι συνώνυμο της ευκολίας και της ελαφρότητας.

«Γι' αυτό η μουσική μου δεν παίζεται από κανένα ραδιόφωνο και χαίρομαι γι' αυτό. Ολοι θέλουν πια να γίνουν κάτι, όχι επειδή αγαπάνε τη μουσική αλλά για να προβληθούν. Δεν παίζουν εμένα, που έχω κυκλοφορήσει και ορισμένα εμπορικά κομμάτια. Φαντάσου, λοιπόν, τι αντιμετώπιση έχουν ορισμένα νέα παιδιά που γράφουν πιο "περίεργη" μουσική από μένα»
..........................................................................................


(Χάρτινο το φεγγαράκι- φωνή Βικτωρία Ταγκούλη)
Στο τέλος ο συνθέτης πετά το Όσκαρ
στα σκουπίδια

.........Το αγαλματάκι που σήμερα κοσμεί την οικία του συνθέτη γλίτωσε από την ανακύκλωση την τελευταία στιγμή και μάλλον από τύχη!
Στα μέσα της δεκαετίας του 1970, o Μάνος Χατζιδάκις κάποια στιγμή και χωρίς να τον αντιληφθεί κανείς πέταξε το Όσκαρ στον κάδο απορριμμάτων. Ενώ μιλούσε το ίδιο μεσημέρι με την αδελφή του τη Μιράντα, η τελευταία ακούει την οικιακή βοηθό, η οποία μετέφερε τις σακούλες των απορριμμάτων, να μονολογεί για το ασυνήθιστο βάρος τους.
Αμέσως η αδελφή του Μάνου Χατζιδάκι, σαν να υποψιάστηκε κάτι, σηκώθηκε από τον καναπέ και έψαξε τις σακούλες. Εκεί ανακάλυψε το Όσκαρ που είχε πετάξει ο ίδιος ο συνθέτης μερικές ώρες νωρίτερα. Μόνο που η αδελφή του δεν το άφησε στο σπίτι του συνθέτη αλλά το πήρε στο δικό της. Το επέστρεψε έναν χρόνο μετά τον θάνατό του. Σήμερα, το Όσκαρ βρίσκεται σε βιτρίνα, με την πλάτη γυρισμένη στον θεατή και με «συνοδό» έναν Καραγκιόζη - μια σημειολογική πρωτοβουλία του κ. Γιώργου Χατζιδάκι, γιού του αείμνηστου συνθέτη. (άρθρο της Γιώτα Δημητριάδη)
(http://www.tovima.gr/culture/article/?aid=186540)




«Και πρώτα απ'όλα τι εννοούμε λέγοντας παιδεία; Την πληροφορία, την τεχνική, το δίπλωμα εξειδίκευσης που εξασφαλίζει γάμο, αυτοκίνητο κι ακίνητο, με πληρωμή την πλήρη υποταγή του εξασφαλισθέντος ή την πνευματική και ψυχική διάπλαση ενός ελεύθερου ανθρώπου, με τεχνική αναθεώρησης κι ονειρικής δομής, με αγωνία απελευθέρωσης και με διαθέσεις μιας ιπτάμενης φυγής προς τ'άστρα;

Αυτή τη δεύτερη παιδεία την αποκρύπτουν και δεν την δίνουν δωρεάν, γιατί δεν συντηρεί και δεν υπηρετεί συστήματα. Αντίθετα τα ελέγχει, τα αναθεωρεί και τα αποδυναμώνει.»

Μ.Χατζιδάκις
((Τα σχόλια του Τρίτου))
Υ.Γ.



....Καλές Μεταμορφώσεις.... :-)

Τετάρτη 3 Αυγούστου 2011

Τρελέ Τσιγγάνε (Τσιτσάνης ή Γεωργακοπούλου;;)


Λευτέρης Βαϊόπουλος, κιθάρα - Γιάννης Δάφνος, μπαγλαμά
Κωνσταντίνα Καραχάλιου, τραγούδι - Αλκαίος Σουγιούλ, μπουζούκι

Ιωάννα Γεωργακοπούλου (1922-7 Αυγούστου 2007) στον Πάνο Γεραμάνη (ΝΕΑ, 1997)

"Ο Τρελός Τσιγγάνος" ήταν υπαρκτό πρόσωπο. Ήταν αντάρτης του ΕΛΑΣ, που αγωνίστηκε κι αυτός για την απελευθέρωση της πατρίδας μας από τους Γερμανούς κατακτητές. Δυστυχώς, όμως, πλήρωσε με τη ζωή του. Εκτελέστηκε από τα Ες-Ες. Ήταν ο αληθινός ήρωας του τραγουδιού που έγραψα στα τέλη του 1943». Η Ιωάννα Γεωργακοπούλου αποκαλύπτει, για πρώτη φορά, την ιστορική λεπτομέρεια του τραγουδιού, που από τότε που γράφτηκε προκάλεσε κόντρες με τον αξέχαστο λαϊκό βάρδο, τον Βασίλη Τσιτσάνη, αντεγκλήσεις και πολλές συζητήσεις. Λέει επίσης:
«Ο Τσιτσάνης τό 'παιξε με το μπουζούκι του και συμπλήρωσε την εισαγωγή πάνω στη δική μου μελωδία. Αργότερα, ο Μάνος Χατζιδάκις, που έγραψε τη μουσική για τη θρυλική ταινία "Στέλλα" και συνεργάστηκε με τον Τσιτσάνη στο τραγούδι "Αγάπη πού 'γινες δίκοπο μαχαίρι", χρησιμοποίησε πάλι τη μελωδία του «Τρελλού Τσιγγάνου».
Η Γεωργακοπούλου, όταν θυμάται τον αληθινό ήρωα του θρυλικού τραγουδιού, δακρύζει. Δεν θέλει να πει άλλα λόγια, εκτός μία κουβέντα: «Ήταν όμορφος και ρομαντικός».......
........Ως φυσική δημιουργός του τραγουδιού, η Ιωάννα Γεωργακοπούλου παίρνει σήμερα τα ποσοστά απ' αυτές τις μελωδίες και, όπως θυμάται, ο Βασίλης Τσιτσάνης λίγο πριν από το 1970 τής είχε προτείνει να της δώσει έναν δίσκο L.Ρ. με 12 τραγούδια του, με αντάλλαγμα να κρατήσει ο ίδιος την παλιά πλάκα 78 στροφών, με τον «Τρελλό Τσιγγάνο» και το «Φυσάει ο Μπάτης», που ήταν τραγούδια της Ιωάννας. Εκείνη, όμως, αρνήθηκε και του είπε: «Άκουσε Βασίλη μου, σ' αγαπώ, σ' εκτιμώ, σε παραδέχομαι, αλλά, όπως έχεις εσύ την ιστορία σου, έχω κι εγώ τη δική μου. Ο "Τσιγγάνος" και ο "Μπάτης" είναι δικά μου τραγούδια, δικά μου παιδιά, και δεν τα δίνω».
Παρά την κόντρα της με τον Τσιτσάνη, η Γεωργακοπούλου λέει πάντα καλά λόγια και σήμερα υποστηρίζει ότι ο μεγάλος λαϊκός βάρδος αντιστάθηκε και πάλεψε με τη γνήσια μουσική του σε μια δύσκολη εποχή που κυριάρχησαν (ευτυχώς για λίγο) οι αντιγραφές από την ινδική και την αραβική μουσική.

Κώστας Φέρρης (απ' το ρεμπέτικο φόρουμ, 2005)

Βρε παιδιά, αυτά είναι γνωστά πράγματα.
Το "Αγάπη πού γινες δίκοπο μαχαίρι" είναι κατοχυρωμένο στην ΑΕΠΙ, Χατζηδάκις-Τσιτσάνης γιά τη μουσική, Μιχάλης Κακογιάννης γιά τους στίχους. Πολλές φορές δε βάζουν το όνομα του Τσιτσάνη στους δίσκους, κι ήμουνα παρών σ' ένα τηλεφώνημα διαμαρτυρίας του Τσιτσάνη στην τότε CBS, που ακολούθησε ένα τηλεφώνημα στον καλοσυνάτο Μάνο Χατζηδάκι.

Στην πραγματικότητα, το τραγούδι γράφτηκε γιά την ταινία "Στέλλα", κι ο Χατζηδάκις συνεργάστηκε στενά με τον Τσιτσάνη, που ήταν και ο εκτελεστής των τραγουδιών. Γιά το συγκεκριμένο τραγούδι, ο Χατζηδάκις θέλησε να "δανειστεί" μιά μελωδία του Τσιτσάνη, κι ο Τσιτσάνης του πρότεινε τον "Τρελλό τσιγγάνο" (Τρελλέ τσιγγάνε γιά που τραβάς).
Ο λόγος ήταν περίπλοκος: Ο Τσιτσάνης, σε ανύποπτο χρόνο, είχε "χαρίσει" τον "Τρελλό Τσιγγάνο" στην Ιωάννα Γεωργακοπούλου.

(Παρένθεση: Η Ιωάννα εισπράττει μέχρι σήμερα τα δικαιώματα του "Τσιγγάνου", και αρνείται να "επιστρέψει" το τραγούδι στο όνομα του Τσιτσάνη.)

Φαίνεται λοιπόν, πως γιά να της το "χαρίσει", συνέτρεχαν δύο λόγοι: (1) Η τραγουδίστρια ήταν η φίρμα, και "τούκανε χάρη" να το τραγουδήσει. (2) Ο Τσιτσάνης δεν πίστευε στην εμπορικότητα του τραγουδιού, κι έτσι έβγαζε "τζάμπα" την υποχρέωση.

Έλα ντε όμως που ο Τσιγγάνος έγινε σουξέ, κι ο Τσιτσάνης το σκυλομετάνιωσε... Έτσι, βρήκε την ευκαιρία που τούδωσε ο Χατζηδάκις, και τούδωσε το δικό του μοτίβο να το κατοχυρώσει τώρα στ' όνομά του.

Η συμφωνία κλείστηκε, κι ο Χατζηδάκις έγραψε ένα δικό του τραγούδι, που χρησιμοποιεί στα πρώτα μέτρα τη μελωδία του "Τσιγγάνου".

Εξ άλλου, δεν είναι η μόνη φορά που ο Μάνος έκανε επώνυμα "δάνεια", που στη μουσική λέγονται και "τιμητικές αναφορές". Παράβαλε λ.χ. νότα-νότα, τον "Ματωμένο γάμο" (Τώρα νυφούλα μου χρυσή...) με το "Στου Νικάκη τη βαρκούλα, γλυκειά μου Μαριγούλα..." κ.τ.λ.

 Vacondios (από stixoi.info)

Κανένας δεν ξέρει ποιος έχει γράψει αυτό το τραγούδι. Υπάρχει πολύ μεγάλη πιθανότητα να είναι δημιουργία ή συνδημιουργία του Βασίλη Τσιτσάνη. Όμως επισήμως και σύμφωνα με την ΑΕΠΙ και οι στίχοι και η μουσική ανήκουν στην αείμνηστη Ιωάννα Γεωργακοπούλου η οποία επέμενε ότι το τραγούδι είναι δικό της, εμπνευσμένο από μια εικόνα στα χρόνια της γερμανικής κατοχής και όχι "χαρισμένο" σε αυτήν από τον Τσιτσάνη.

Το τραγούδι ηχογραφήθηκε για πρώτη φορά το 1946.

Η Ιωάννα Γεωργακοπούλου ισχυρίστηκε στην τηλεοπτική εκπομπή "Βίοι Αγίων" της Μαλβίνας Κάραλη ότι:
Το 1955 ο τότε πανίσχυρος Βασίλης Τσιτσάνης χωρίς καμία συνεννόηση με την Γεωργακοπούλου πούλησε τη μελωδία στο Μάνο Χατζηδάκι ο οποίος βασίστηκε σ' αυτήν για να δημιουργήσει το "Αγάπη πού 'γινες δίκοπο μαχαίρι".
Όταν η Ιωάννα Γεωργακοπούλου πήγε στον κινηματογράφο και παρακολούθησε την ταινία "Στέλλα" του Κακογιάννη όπου ακούγεται το ανωτέρω τραγούδι αντελήφθη την εις βάρος της κλοπή πνευματικών δικαιωμάτων. Έτρεξε αμέσως στον Τσιτσάνη να ζητήσει εξηγήσεις. Όμως ο Τσιτσάνης αντί να προσπαθήσει να την κατευνάσει και "να τα βρούνε", την έβρισε με τα χειρότερα λόγια.
Η συνέχεια δόθηκε στα δικαστήρια όπου όπως ήταν φυσικό δικαίωσαν την Ιωάννα Γεωργακοπούλου και της παραχώρησαν μεγάλο τμήμα των πνευματικών δικαιωμάτων του "Αγάπη πού 'γινες δίκοπο μαχαίρι".
Όμως αυτή η κόντρα ανάμεσα στους δυο μεγάλους και σπουδαίους καλλιτέχνες μόνο ζημιά έκανε στην ελληνική μουσική δημιουργία. 
.......................................................

Λίστες 1, 2 με συνθέσεις της Ιωάννας Γεωργακοπούλου
......................................................
Στο Για σε μεθώ κάθε βραδιά, σχόλιο στο youtube : ...μόνο που μου είναι δύσκολο να πιστέψω ότι έγραψε η Γεωργακοπούλου τους στίχους, αφού το τραγούδι αφορά ανδρικά βιώματα!...
.......................................................
Με την ίδια λογική το Τρελέ Τσιγγάνε, μόνο Γυναίκα θα μπορούσε να το γράψει :-))
......................................................

Υ.Γ.1
και εδώ για τον Χατζιδάκι ισχύει...οι ατάλαντοι μιμούνται..οι ταλαντούχοι συνεργάζονται :-)

Υ.Γ. 2
Quiz....πώς λέγεται το ακριβοθώρητο κρουστό που εμφανίζεται στο βίντεο του Φέρρη;; ...
(μεσονύκτιος απόκρισις)
(Thracian Mashiá 90 €)
(Με 90 εβρά πώς να μην ειν' ακριβοθώρητη;; :-) ....Θρακιώτικη Μασιά  (για το μαγκάλι ή το τζάκι) ανθρακολαβίδα...τα πιατίνια στις άκρες είναι ζίλιες ....και δεν το λέμε τρίζιλο που τρίζει ή τρίκλαδο που τρικλίζει;; :-)