«Μανούλα, κάνε κουράγιο. Γρήγορα θα σε ξεκουράσω εγώ. Θα γίνω μεγάλος ποδοσφαιριστής και θα κερδίζω πολλά. Θα σ’ ανακουφίσω, μητέρα. Να ‘χεις ελπίδες σε μένα. Γρήγορα θα δεις καλό από τον γιο σου», της έλεγε.
και 14 του μήνα δεύτερη, αισιόδοξη αυτή τη φορά, οπτική
Με μεγάλη καθυστέρηση - στα χνάρια του Δήμου Φλώρινας (όπου η πληρωμή των μουσικών γίνεται με απόδειξη δαπάνης και ο δήμος αναλαμβάνει την κάλυψη των ασφαλιστικών εισφορών) κινείται η λύση για τους μουσικούς της Πάτρας.
Θετική η Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδος να στηρίξει με συμπληρωτική οικονομική ενίσχυση την ιστορική δημοτική μπάντα - Τι απαντά η «Ώρα Πατρών» (ΣΥΡΙΖΑ) στην πρωτοφανή επίθεση που εξαπέλυσε ο δήμαρχος Κώστας Πελετίδης.
Οι φωτογραφίες λιντσαρισμένων φοιτητών που κρέμονται από τα δέντρα του πανεπιστημιακού πάρκου, ενώ εκτελεστές και πλήθος γύρω επικροτούν έχει γίνει σύμβολο της βαρβαρότητας του όχλου που στηρίζει το κάθε απάνθρωπο καθεστώς.
και της Δανίας και του πληθωρισμού που συναπώθησαν τη χούντα
γιατί έχουν εδώ ινστιτούτο,
και περιμένει να δει
βορρά και νότου
την ώσμωση
Σκοπός του Ινστιτούτου είναι η προώθηση του πολιτισμού της Ελλάδας και της Μεσογείου μέσω της έρευνας και της εκπαίδευσης σχετικά με την αρχαιολογία, την ιστορία, τη γλώσσα, τη λογοτεχνία, τις εικαστικές τέχνες, την αρχιτεκτονική και τις πολιτισμικές παραδόσεις της Ελλάδας και της Μεσογείου.
το βιντεο του cosmote history για τη δίκη της χούντας από το Συμβούλιο της Ευρώπης θα προβληθει σε επαναληψη, κυριακη, 15 νοεμβριου, στις 5 το απογευμα
(ομως το λες και ντροπη που δεν προβαλλεται κανονικα απο ολα τα (κρατικα τουλαχιστον) καναλια)
Οπτική σύγκριση της ταχύτητας και συμπεριφοράς της ίδιας ποσότητας νερού όταν κυλάει πάνω σε χώμα και μέσα σε φυσική κοίτη και όταν κυλάει πάνω σε τσιμεντένια κοίτη
Σχόλιο: «Χρόνια τώρα η Φινλανδία βάζει πλάκες με τρύπες για τον ίδιο λόγο και στην κουλτούρα της έχει εντυπωθεί το ότι οι λάσπες είναι φυσιολογικό φαινόμενο και δεν μπαίνει κανείς στο σπίτι με παπούτσια. Βρέχει τρελά. Πλημμύρες ποτέ»
και κάτι σχετικό με τις πρόσφατες πλημμύρες στα Μάλια και τη Χερσόνησο
«Όταν άρχισα να δουλεύω στην περιοχή των Μαλίων μου είχε κάνει εντύπωση ότι η παλιά ονομασία της κάθετης προς την θάλασσα κεντρικής οδού -πριν πάρει επίσημο όνομα- ήταν "Μεγάλο Ρυάκι"»
Σύμφωνα με τη θεωρία της ονοματοκρατίας το όνομα το οποίο δίνεται σε κάποιον άνθρωπο είναι καίριο για την μετέπειτα εξέλιξή του ως ανθρώπου. Αναλύθηκαν τα 20 δημοφιλέστερα ελληνικά αρσενωνύμια, και επιλέγουμε για σήμερα
6) Το Μιχαήλ ή Μιχάλης, Μικ, Μάηκαλ, Λάρας, Λιάκος, είναι ένα εβραικό όνομα (מִיכָאֵל / מיכאל) το οποίο σημαίνει «Όμοιος με τον Θεό;» ή «συνδεμένος με τον Θεό". Ο Μιχαήλ δεν είναι εντελώς βλάκας, πράγμα που σημαίνει ότι σε σύγκριση με τους άλλους μπορεί να θεωρηθεί και σχεδόν έξυπνος.
Του αρέσουν τα μεγάλης κλίμακας πράγματα, το φάνταζη, το σάηενς φίξιο (με ρομπότ), ο αγαπημένος του ποιητής είναι ο Όμηρος, και η αγαπημένη του μουσική η "χιέβι μέταλ" ή τέλοσπάντων οτιδήποτε αποφασίσει ότι είναι "τέλειο" στη μορφή του. Καθώς έχει μάθει να συγκρίνει την καθημερινότητά του με την επική διάσταση της κουλτούρας που καταναλώνει, ο Μιχάλης μας συνήθως έχει μια πίκρα στο τέλος του γέλιου του, ένα ανομολόγητο γιατί.
Πολύ συχνά οι Μιχάληδες οδηγούνται στην ήπια αυτοκαταστροφή, στην προσπάθειά τους να δώσουν μια πιο γκράντε διάσταση στη ζωή τους: κόβουν την κοτσίδα τους, αλλάζουν μάρκα φραπέ, κόβουν το κάπνισμα.
Σε ηλικία επτά ετών η μητέρα του τον γράφει στο «Παρθεναγωγείον και Νηπιαγωγείον το Παλλάδιον» της Σμύρνης των αδελφών Πασχάλη, που δεχόταν στις μικρές τάξεις και αγόρια. Λίγο αργότερα, όταν η διευθύντρια της αναγγέλει πως η σχολή απέκτησε κλειδοκύμβαλον, θα τον γράψει αμέσως για μαθήματα με δάσκαλο το Ζακύνθιο, Διγενή Καπαγκρόσσα.
Ο Καπαγκρόσσας στάθηκε τύραννος για το μικρό Μανώλη και τον έκανε για κάμποσο καιρό να θεωρεί ότι το πιάνο έχει ως μόνο προορισμό να βασανίζει τα δάχτυλα των μικρών παιδιών.
Η μόνη του χαρά είναι όταν η διευθύντρια του σχολείου τον αφήνει μόνο του να μελετήσει, καθώς τότε, αντί να παίζει τις ανιαρές σκάλες και τα ανιαρά γυμνάσματα του Καπαγκρόσσα, δοκιμάζει τα άσπρα και μαύρα πλήκτρα και προσπαθεί να βρει διάφορους ηχητικούς συνδυασμούς, προκαλώντας τις επιπλήξεις της διευθύντριας:«Μανωλάκη, πάλι τα δικά σου παίζεις!»
Το ημερολόγιο δείχνει 1894, όταν η οικογένεια του Μανώλη Καλομοίρη θα εγκατασταθεί οριστικά στην Αθήνα, στην Πλάκα, όπου από το παράθυρο του δωματίου του βλέπει τον Παρθενώνα.
«Όμως μαζί με τον Παρθενώνα, το σπίτι έβλεπε και στη μάντρα της κυρά Κώσταινας. Συχνά από τη μάντρα σαν έβαζαν να ψήσουν κοκορέτσι, αντιλαλούσανε στ’ αυτιά μου τα τραγούδια του κυρ Κώστα που, με μια βραχνιασμένη μα σωστή φωνή, τραγουδούσε λογιών λογιών τραγούδια της Ρούμελης, της πατρίδας του, και στις γιορτερές μέρες το έστηναν στο χορό με λαγούτα και ζουρνάδες. Τι τα θέτε, από τότε πιότερο με συγκινούσανε τα ζωντανά αυτά λαϊκά τραγούδια από τη θεά της αθανάτου κληρονομιάς των ενδόξων προγόνων μας, όπως έλεγε ο αείμνηστος σεβαστός μου καθηγητής των Ελληνικών και των Λατινικών, Γεωργιάδης».
Το 1896 η οικογένεια μετακομίζει στην οδό Σόλωνος, ενώ στο μεταξύ ο Μανώλης Καλομοίρης μαθαίνει για το θάνατο της νενές του, στη Σμύρνη. (nine, τουρκ. γιαγιά)
«Η καλή μου η γιαγιά δεν θα μου ξανάλεγε πια παραμύθια ούτε θα μου τραγουδούσε το ‘Λύγκο το Λεβέντη τον αρχιληστή’ που ύστερ’ από χρόνια ήτανε γραφτό να τον τραγουδήσω εγώ, στο Συμφωνικό μου Κοντσέρτο για πιάνο και ορχήστρα».
Ο Μανώλης Καλομοίρης μένει ορφανός από πατέρα σε ηλικία 4 ετών και όπως γράφει ο ίδιος για παρήγορο άγγελο και παραστάτη είχε την αγάπη της μάνας του, «που την τραγούδησε στη Μάνα του Δαχτυλιδιού», ενώ στα πρώτα του παιδικά χρόνια στο πλευρό του βρίσκεται και η γιαγιά του , η «νενέ» του, η οποία καθώς είχε ανατραφεί από κάποια Αρμένισσα, μιλούσε και Τούρκικα και Αρμένικα.
Όπως γράφει στα απομνημονεύματά του, η νενέ φαντάζει στα παιδικά του μάτια, σαν να είχε βγει από παραμύθι. Άλλωστε, τα παραμύθια και τα τραγούδια της γιαγιάς του, είναι αυτά που τον φέρνουν σε επαφή με το λαϊκό θρύλο και τη δημοτική μουσική.
13 Δεκ 2017,
Σαμιακόν Βήμα, Μανώλης Καλομοίρης, Η ζωή μου και η τέχνη μου,
γεννήθηκε στη Σμύρνη στις 14 Δεκεμβρίου 1883. Ο πατέρας του, ο Ιωάννης Καλομοίρης, ήταν γιατρός και καταγόταν από το Καρλόβασι της Σάμου. Η μητέρα του, η Μαρία Χαμουδοπούλου, κόρη ενός φούρναρη με καταγωγή από τα Βουρλά, είχε γεννηθεί και μεγαλώσει στη Σμύρνη.
