πόσο ευτυχισμένη αυτή που λέει
«κορίτσι είμαι!»
Kızlar Dünyayı Değiştirebilir
αἱ κόραι τὸν κόσμον μεταβαλεῖν δύνανται
Τα κορίτσια τον κόσμο να αλλάξουν μπορούν
https://en.wikipedia.org/wiki/Malala_Yousafzai
https://el.wikipedia.org/wiki/Μαλάλα_Γιουσαφζάι
12 Ιουλίου, ημέρα της Μαλάλας,
όταν στα 16α γενέθλιά της μίλησε στον ΟΗΕ.
Το 2012, 15 ετών σώθηκε από πυροβολισμό ενός ταλιμπάν,
επειδή μιλώντας για τα δικαιώματα της γυναίκας
στη μόρφωση, «παραβίασε» τον δημόσιο χώρο,
που για κείνους ανήκει μόνο
σε άντρες μουσουλμάνους.
Γεννήθηκε στην παστουνική κοινότητα (15%) του Πακιστάν.
https://en.wikipedia.org/wiki/Pashtunistan
η φράση ne mutlu kızım diyene
είναι διασκευή του ne mutlu Türküm diyene
https://en.wikipedia.org/wiki/How_happy_is_the_one_who_says_I_am_a_Turk
που ειπώθηκε από τον Κεμάλ το 1933,
προστέθηκε στον μαθητικό όρκο το 1972,
https://en.wikipedia.org/wiki/Student_Oath_(Turkey)
ο καθημερινός όρκος καταργήθηκε το 2013
κατά την τρίπλευρη συνεχιζόμενη σύγκρουση
(τουρκο-μουσουλμανική, κοσμικο-θρησκευτική,
κρατικο-φιλελεύθερη)
αλλα το 2018 με την πίεση των φασιστών συμμάχων
του Ερντογάν αποφασίστηκε να επιστρέψει,
σε ένα συνολικότερο πλάνο συντηρητικοποίησης της παιδείας.
Συγκρίνει η Ελίφ Σαφάκ: υπήρχαν ενδιαφέρουσες διαφορές ανάμεσα στα δύο σχολεία, της Αγκυρας και της Μαδρίτης, αλλά τη μεγαλύτερη εντύπωση μου έκανε η απουσία του «εθνικού όρκου» στο δεύτερο. Στην Άγκυρα κάθε Δευτέρα πρωί συγκεντρωνόμασταν στην αυλή και, στρέφοντας τα κεφάλια προς την προτομή του Ατατούρκ και κρατώντας τα χέρια προσοχή σαν στρατιώτες, τραγουδούσαμε: «Είμαι Τούρκος, είμαι σωστός, είμαι επιμελής…». Και τελειώναμε με την εξής δέσμευση: «Η ύπαρξή μου είναι δώρο προς εσένα».
Η τελευταία αυτή φράση με αναστάτωνε βαθιά. Εγώ ήθελα απλώς να είμαι ο εαυτός μου. Τίποτε λιγότερο, τίποτε περισσότερο. Γιατί η ύπαρξή μου ήταν δώρο προς το τουρκικό κράτος και το τουρκικό έθνος; Δεν μπορούσα να έχω έναν Εαυτό διαφορετικό από τον συλλογικό Εαυτό; Καθώς περνούσαν τα χρόνια, αποκτούσα νέα ερωτήματα. Υπήρχε χώρος για ατομικότητα στην τουρκική κοινωνία; Αν ναι, ποια τα όριά της και γιατί;
«Μας συμπεριφέρονταν σαν μια μάζα πανομοιότυπων όντων»
[...]
Ως γυναίκα συγγραφέας, μου συμπεριφέρονται πρώτα ως γυναίκα και μετά ως συγγραφέα. Για έναν άντρα συγγραφέα ισχύει ακριβώς το αντίθετο. Τον αντιμετωπίζουν ως συγγραφέα πρώτα και μετά ο κόσμος αναφέρεται στο φύλο του, αν αναφερθεί ποτέ.
Γράφει η Λιάνα Μυστακίδου:
Επιστρέφει ο εφιάλτης των μαθητικών χρόνων. Όλοι οι μαθητές Δημοτικού στην Τουρκία μετά το 1933 έδιναν κάθε πρωί, αντί προσευχής, τον μαθητικό όρκο που έλεγε: «Είμαι τούρκος, είμαι φιλαλήθης, σωστός, εργατικός
Νόμος μου είναι η προστασία των μικρών, ο σεβασμός των μεγάλων, η αγάπη της πατρίδας, του έθνους μου.
Όραμα μου η πρόοδος, η εξέλιξη.
Αφιερώνω την ύπαρξη μου στην Τουρκία».
[...]
Το υπουργείο Παιδείας επέβαλε και στα μειονοτικά σχολεία την εφαρμογή του νόμου. Έτσι , οι Έλληνες μαθητές κατά παράβαση της Συνθήκης της Λωζάνης, αναγκάζονταν να δίνουν τον όρκο αυτόν που κατά διαστήματα τροποποιούνταν προς το χειρότερο ανάλογα με τις πολιτικές επιδιώξεις της εκάστοτε κυβέρνησης
https://tvxs.gr/news/kosmos/o-erntogan-epanaferei-sta-sxoleia-ton-orko-pistis-stin-toyrkia
Τα μειονοτικά σχολεία στην Τουρκία
σύμφωνα με τα αποτελέσματα της έρευνας της Νουρτζάν Καγιά
https://www.kalavrytanews.com/2013/09/blog-post_19.html#.XvmJoigzbIU
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου