«Δεν φταίνε οι καμπάνες, μα ο φτωχός χαβάς τους»

μελωδία φτωχή που γίνεται ρουτίνα κουράζει

και την ηχορρύπανση επιδεινώνει

((Δεν θα μπορούσαν και οι εκκλησίες μας
να καμπανίζουν ποικιλοτρόπως κάθε Κυριακή
τα διάφορα τροπάρια;;
(μέχρι να χτιστεί εκκλησία με καμπανοκύμβαλο,
θα αρκεστούμε σε ψηφιακό ήχο)
έχει αποδειχτεί με την ποικιλία ήχων στα κινητά,
ότι ξυπνάμε πιο γλυκά με μελωδία,
παρά με κόρνα εμβατηρίου,
και εν τέλει άλλο το ιδιωτικό,
και άλλο το δημόσιο εγερτήριο.
Τώρα, με τα ιδιωτικά ξυπνητήρια
οι καμπάνες δεν έχουν πλέον λειτουργικό ρόλο,
αλλά μπορούν να εκπέμπουν 
μελωδίες δημοτικού πολιτισμού,
ώστε να νιώσει μια πόλη ότι είναι κοινότητα))

στον Άγιο Λαυρέντη του Ρότερνταμ,
ναός που επέζησε του ναζιστικού βομβαρδισμού,
24 Μαΐου ακούστηκε ένα τούρκικο τραγούδι,
πιθανόν ως αντιφώνηση στο άκουσμα
του Μπέλα Τσάο από μεγάφωνα τζαμιού
στη Σμύρνη, 20 του μηνός.

(Από την Τουρκία προέρχεται το 8%
του πληθυσμού του Ρότερνταμ)

Το όργανο λέγεται καριγιόν, επινοήθηκε
στη Φλάνδρα το 1510
https://en.wikipedia.org/wiki/Carillon
στα ολλανδικά ονομάζεται beiaard

Θα μπορούσαμε να το πούμε καμπανοκύμβαλο,
κατά το κλειδοκύμβαλο, καθώς πρόκειται
για πληκτροφόρο όργανο στο μέγεθος του πιάνου,
συνδεμένο με καμπάνες από τέσσερις οκτάβες,
όπου οι ψηλές νότες παίζονται με γροθιές,
και οι βαρύτερες με πετάλια.

Το καριγιόν σε μουσική εργασία Α' Γυμνασίου
http://users.sch.gr/tamvakis/elessons_a_b2.html

(το μεγαλύτερο σε έκταση με 120 καμπάνες
βρίσκεται στη Μάφρα της Πορτογαλίας
Το βαρύτερο στον κόσμο είναι στη Φιλαδέλφεια
και ζυγίζει 91 τόνους.)


Ο υπεύθυνος καμπανάρης στο Sint-Laurenskerk
είναι ο νεαρός καριγιονίστας Richard de Waardt

 την 16η Μαΐου έπαιξε το A Mi Lindo Ecuador,
''Στο Όμορφο Μου Εκουαδόρ'',
και φαίνεται στο βίντεο το εσωτερικό
του καμπανόπυργου της εκκλησίας

οι πύργοι της εκκλησίας διαθέτουν
και αυτόματο καριγιόν
με κύλινδρο λατέρνας

Ο ήχος της καμπάνας, από τα αρχαία χρόνια,

είναι ένα δημόσιο αποτροπαϊκό μουσικό όργανο,

την χτυπάμε για να φύγει το κακό,

και εν μέσω καραντίνας ανανεώθηκε η ταυτότητά της

πιθανόν, αν του στείλουν μήνυμα

οι Έλληνες της Ολλανδίας

να χωρέσει στην πλέιλιστ 

και κανένα ελληνικό τραγούδι.

Το τουρκικό τραγούδι λέγεται

Uzun ince bir yoldayım

«Σε μακρύ, στενό δρόμο είμαι»

του ασίκη Βεϊσέλ (†1973) από τη Σεβάστεια

https://en.wikipedia.org/wiki/Âşık_Veysel

Το πήρε ο Τσιαμούλης

και σε στίχους της μοναχής Γαβριηλίας

συμπεριελήφθη το 2006 στον δίσκο Δωδεκάορτο 

το «Σύ που ξέρεις την καρδιά μου»
με τη φωνή της Ασπασίας Στρατηγού

Με γέννηση, με θάνατο

Σ’ αυτό τον κόσμο ή τον άλλο

Όπου κι αν με πας θα είσαι πάντα Εσύ

Εσύ που ξέρεις την καρδιά μου

Με το αύριο να τη δένεις

Για κείνον που Σε γνώρισε

Κανείς δεν είναι ξένος

Κάνε να μη χάσω ποτέ τη χαρά

Με Σε να είμαι, με Σε τον Ένα

Μες στους πολλούς σαν με πηγαίνεις

±±±±±±±±±±±±±±

Και εν μέσω καραντίνας 22 ελληνοκύπριοι

σε ιδέα και παραγωγή του Αβραάμ Κοντού

αφιέρωσαν στην τουρκοκύπρια ποιήτρια Neşe Yaşın

απόδοση του Γιώργου Καλογήρου

που είναι πιο κοντά στο πρωτότυπο
https://lyricstranslate.com/en/uzun-ince-bir-yoldayım-im-long-narrow-road.html-0

Στον Μακρύδρομο βαδίζω

Απ΄ το λιόγερμα ορθρίζω

Πια δεν ξέρω τι ορίζω

Μέρα – νύχτα σαν βαδίζω.

Σαν γεννήθηκα τρεκλίζω

Στον Μακρύδρομο αρμενίζω

Δίπορτο χάνι αντικρίζω

Μέρα – νύχτα σαν βαδίζω.

Σαν πουλί όταν φωλιάζω

Που να πάω, αναστενάζω,

Τους διαβάτες σαν κοιτάζω

Μέρα – νύχτα όπου αράζω.

Στον Μακρύδρομο για χρόνια

Συννεφιές, λιακάδες, χιόνια

Μες στα ξένα τα καμιόνια

Μέρα – νύχτα χελιδόνια.

Αν βαθιά το συλλογιέσαι:

Στην Ανατολή γεννιέσαι

με τη Δύση συναντιέσαι

Μέρα – νύχτα σαν πλανιέσαι.

Ο Ασίκ Βεϊσέλ τα λέει,

Χαιρετά πικρά και κλαίει,

«Στον Μακρύδρομο τα ελέη,

Μέρα – νύχτα κάποιος κλαίει.

Μακρύδρομο" ονόμαζαν οι παλιοί την οδό Λήδρας στη Λευκωσία, της Κύπρου. Στην οδό Λήδρας βρίσκεται ένα απο τα σημεία ελέγχου  Ελληνοκυπρίων  και Τουρκοκυπρίων όταν περνούν βόρεια ή νότια της "Πράσινης γραμμής".