θα απαντούσε ένας ψύχραιμος Έλληνας πολιτικός
σε αυτόν τον θερμό Λιβανέζο δημοσιογράφο,
που υποκινεί τους νέους
σε μία Πολιτισμική Επανάσταση, όχι με όπλα και αίμα,
μα βρίσκοντας το θάρρος «να κρίνουμε το παρελθόν,
την ιστορία και τους ηγέτες μας,
τους ιστορικούς και τους αγίους μας,
τους ήρωες και τους προδότες μας.
Δεν είναι αποδεκτό να εξαπατώμαστε.
Η συμπαιγνία πολιτικής και θρησκευτικής εξουσίας
χειραγωγεί τον λαό που τους στηρίζει,
εις βάρος των παιδιών του.
Μην πιστεύετε σε προστάτες και γείτονες.
Αν, εσείς, ενωμένοι, φοβηθείτε το καθεστώς,
και η διαπλοκή καταφέρει να σας διαιρέσει,
θεωρήστε τον Λίβανο μια χώρα ηττημένη,
και φύγετε μετανάστες».
από το ντοκυμαντέρ « Ο Λίβανος που ονειρεύομαι...»
που εστιάζει στην πολιτική παρακμή, τον σεχταρισμό
των πολιτών-οπαδών, τον ετεροκαθορισμό τους από ξένα κέντρα,
την καταστροφή του περιβάλλοντος,
αρχαιολογικών χώρων, το κυκλοφοριακό, τα τροχαία,
τη δημοσιογραφική κολακεία,
και τον ατομικισμό που ευνοεί τη γνωριμιοκρατία
εις βάρος των ικανότερων.
«Παρά το ότι είναι σε άνοδο, το κίνημα διαμαρτυρίας του Λιβάνου αντιμετωπίζει σημαντικές οργανωτικές προκλήσεις προκειμένου να κερδίσει προοδευτικές μεταρρυθμίσεις. Το κύριο είναι η έλλειψη λαϊκών θεσμών που μπορούν να συγκροτήσουν αιτήματα, να οργανώνουν διαδηλώσεις πέρα από σεχταριστικές διαχωριστικές γραμμές και γεωγραφικές διαφορές, και να επιβληθούν πάνω στα πιο συντηρητικά στοιχεία, τα οποία ήδη ζητούν μια τεχνοκρατική κυβέρνηση ή στρατιωτικό νόμο».
Τα θρησκευτικά σεκταριστικά κόμματα προσπάθησαν ενεργητικά να αποδυναμώσουν το εργατικό κίνημα από τη δεκαετία του 1990, σχηματίζοντας χωριστές ομοσπονδίες και συνδικάτα σε διάφορους τομείς, προκειμένου να κερδίσουν σημαντική δύναμη στη Γενική Συνομοσπονδία Λιβανέζων Εργαζομένων.
Πίσω από την αφορμή του ξεσηκωμού, που ήταν η επιβολή φόρου στην εφαρμογή του WhatsApp, κρύβεται το κεντρικό αίτημα της αλλαγής του Συντάγματος, το οποίο οι Λιβανέζοι υποστηρίζουν πως είναι απαρχαιωμένο, δυσλειτουργικό και, προφανώς, αντιδημοκρατικό.
Σύμφωνα με το Σύνταγμα, οι έδρες στο Κοινοβούλιο πρέπει να διανέμονται βάσει της θρησκευτικής εκπροσώπησης: μαρωνίτες, δρούζοι, σουνίτες, σιίτες, ακόμα και χριστιανοί ορθόδοξοι έχουν καπαρωμένα συγκεκριμένα κυβερνητικά πόστα. Ωστόσο, ο 82χρονος Πρόεδρος Ναμπίχ Μπέρι, ο οποίος υποστηρίζεται από τους σιίτες και τη Χεζμπολάχ, δεν μοιάζει ικανός να ασκήσει τα καθήκοντά του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου