Νιώθοντας γηπεδική, κοινοτική ποίηση Λαρισαίων

γιατί, «η πίστη στην κοινότητα στα δύσκολα λογάται,

και αν σου λείπει εχθρότητα, κι απ' τον εχθρό τιμάται»

με αφορμή τον ανοιξιάτικο, μέσα στην καραντίνα,
εκλαϊκευτή των γηπέδων, κιθαρίστα Μιχάλη Γκουρατζά,
έχει και άλλων ομάδων συνθήματα καλλιτεχνήσει,
αλλά μόνο η ΑΕΛ έχει στίχο αντιεξουσιαστικό, θετικής αγάπης,
ανατρεπτικό κατά του κατεστημένου
των δια βίου μισαλλόδοξων νικητών οπαδών.
«Κι αν μοιάζω τέρατο, μη με φοβάσαι»

Πρώτη φορά, σ' είδα παιδί. 

Στην κοινωνία με οδήγησες εσύ

Μεγάλωσα στο γήπεδο,

κι έμαθα να μοιράζομαι εγωισμό.

Ομάδα είσαι λαϊκή. Εε εε. 

Τι να μας πούν οι πλούσιοι, οο οο. 

Ζήσαμε Γάμμα Εθνική, εε εε. 

Μα πάντα ήμασταν εκεί.

Μ' όλη μας την ψυχή. 

Μ' όλη μας τη φωνή.

(το αυθεντικό σε γήπεδο)

ΥΓ1

Και είναι κάτι οπαδοί,

δεν ξέρουν κλάμα τι θα πει,

στοιβάζουνε τα κέρδη τους

πίσω από τον αφέντη τους.

Συμπόνα τέτοιους οπαδούς,
τσάρους, γλάστρες και φελλούς!

(το αυθεντικό
https://youtu.be/1-uDJJEsY9w )

μα εγώ, δεν θα σ' αφήσω ποτέ,
δίπλα σου σε δύσκολες στιγμές,
δίπλα σου με χιόνια και βροχές
είναι οι καλύτερες στιγμές,
που θα μείνουν πάντα ζωντανές!

(το αυθεντικό
https://youtu.be/w2gfJ409i1A  )

το τελευταίο από το
«Δικός σου για πάντα» του Μιχάλη Ρακιντζή
https://youtu.be/unFM_Jst3TM

ΥΓ2

Πόσο πόνεσε για να γράψει αυτούς τους στίχους
ο λαός της Λάρισας;;
και πόση πνευματικότητα, όμως, ένιωσε αντίστοιχα;;
Δεν θα έπρεπε το Υπουργείο Πολιτισμού
να πει κάτι; καθόλου δεν συγκινείται;;
γιατί να μην υπάρχει ένα βραβείο οπαδών;;

Τέλος, αυτό που έκανε ο Μιχάλης Γκουρατζάς,
που συνδύασε μια «φλώρικη» κιθάρα
με συνθήματα των «άγριων» γηπέδων,
αν είχε βλαστήσει ένα τέτοιο κίνημα λυρικής πνοής
 από τη δεκαετία του ογδόντα,
θα είχαμε λιγότερους νεκρούς και ανάπηρους
από τη γηπεδική βία.

Καλό αναστοχασμό
με γηπεδόμουση αναγέννηση!