Λογισμοί αποστάτη, πρώην παυλακόλουθου
νυν οπλοφόρου και πρώην χριστιανού,
με αφορμή Παύλου δεσμώτη το παράπονο
στον φίλο του Τιμόθεο
...Δημᾶς γάρ με ἐγκατέλιπεν ἀγαπήσας τὸν νῦν αἰῶνα,
καὶ ἐπορεύθη εἰς Θεσσαλονίκην...
και ο παροντοβίωτος Δημάς απάντησε το 1950,
εποχή ισχνών αγελάδων,
στον Παύλο που το μέλλον του
επέλεξε να ζήσει
....
Δημᾶς Παύλῳ δεσμίῳ ἐν Ρώμῃ˙ χαίρειν.
Εἶναι ἡ τέταρτη φορὰ ποὺ ἐπιχειρῶ νὰ σᾶς γράψω,
μέσα σὲ τοῦτο τὸ πολυθόρυβο μπὰρ μὲ τὸ ράδιο νὰ παίζει σουὶνγκ
καὶ τὸ κορίτσι νὰ μὲ κοιτάει παραξενεμένο.
Συχνὰ θυμοῦμαι τὴν ἐν Χριστῷ ζωή, τοὺς ἀδελφοὺς ἐν Κυρίῳ,
μὲ ταράζει ἡ νοσταλγία, μὲ διαλύει.
Ὅλοι μὲ θεωροῦν εὐτυχισμένο καθῶς μὲ βλέπουν μὲ τὸ χακί,
τὸ περίστροφο στὰ δεξιά, νὰ βαδίζω γεμᾶτος αὐτοπεποίθηση,
στὴ Μπάρα, στὰ θέατρα, στὰ ζαχαροπλαστεῖα, στὰ γυμναστήρια.
Ὅμως νιώθω καλὰ τὴν τερηδόνα ποὺ προχωρεῖ.
Τί τὰ θέλετε, κύριε, τί τὰ θέλετε,
ἐμεῖς ποὺ γνωρίσαμε μικροὶ τὸ Χριστὸ ζοῦμε τώρα τὴ θλίψη˙
«χάσμα γὰρ μέγα ἐστήρικται μεταξὺ ἡμῶν καὶ ὑμῶν».
Ὅπου νὰ γυρίσω, μὲ σκοτώνει τὸ παράπονό σας:
«Δημᾶς μὲ ἐγκατέλιπεν ἀγαπήσας τὁν νῡν αἰῶνα».
Κι ὅμως νιώθω παράταιρος μέσα στὸν κόσμο αυτό,
σὰν κλασικὴ μουσικὴ σὲ ταβέρνα.
Κι ὅταν ἀνοίγω τὸ ἀλμποὺμ μὲ τὰ εἰκόνια ποὺ μᾶς κάμναν
πλανόδιοι ζωγράφοι σ’ ἐξορμήσεις ἱεραποστολικές,
δὲν ξέρω ἂν θὰ ’θελα νὰ ἐπιστρέψω, εἶναι τόσο ὀδυνηρὴ
ἡ ἐποχὴ τῆς φρόνησης, θὰ ’θελα μόνο
νὰ ξεριζώσω μὲ τὰ χέρια μου τὴ μνήμη.
Τάχα νὰ βάλω πιὰ τὶς χῶρες μου σὲ κάποια τάξη;
Καὶ πῶς μὲς στ’ ἀδιέξοδο ἔξοδο νὰ ’βρω;
κι αφού δεν πήρε απάντηση
ξανάγραψε στις μέρες μας
κρατώντας αποστάσεις
[...]
Χαίρετε κύριε, αν και ήσασταν εν φυλακή,
άργησα να απαντήσω,
εσείς μεν θα πεθάνετε εν πλήρη βεβαιότητι αναστάσεως,
όμως, δεν είμαι και Θεός ν’ αντέξω το παράπονο,
που σε μια δύσκολη στιγμή κάποιος σας εγκατέλειψε,
και επέλεξε να ζήσει
....
σηκώσατε τραχύ καλοκαίρι στην ψυχή μου,
την ασταθή καρδιά μου βάλατε σε δοκιμασία
...
Άφες ημίν κύριε ζην
εις τον αιώνα τον νυν
...
Σαούλ, Σαούλ τι με διώκεις;
ηγάπησα τον νυν αιώνα;
παρήκουσα τους προφήτες;
κανείς νεκρός δεν ήρθε να με βεβαιώσει,
κανείς νεκρός δεν ήρθε απ' την άγνοιά μου να με σώσει!
...
αμφικαρδίζομαι, κύριε,
δεν ξέρω μέλλον αν υπάρχει,
και για το παρελθόν μου ακόμη αμφιβάλλω,
αν θα 'θελα, όντως, να το ξαναζήσω,
ή, τη μνήμη του για πάντα να τη σβήσω.
....
το καλοκαίρι είναι η σκληρότερη
για τους απεγνωσμένους εποχή,
εκεί που σε πρώην πεθαμένη γη
έχει θεριέψει βλάστηση
που εντείνει την διάθλιψη.
Πότε θα βάλω πια τις χώρες μου,
Αθήνα, Ρώμη, Ιεροσόλυμα
σε τάξη τρισυπόστατη;
κι απ' το αδιέξοδο θα βγω,
σαν άνθρωπος να ζήσω;
....
Άφες ημίν Κύριε ζην
εις τον αιώνα τον νυν,
τα τέλη μόνο χριστιανά,
ανώδυνα, ειρηνικά,
για κάθε πλάσμα μες στη γη,
κι αν είν' μονάχο, ή σε μαντρί!
ΥΓ
σχολικό ποίημα, Γ' Λυκείου «Δημάς»
https://latistor.blogspot.com/2016/03/blog-post_17.html
https://en.wikipedia.org/wiki/Demas
του Ντίνου Χριστιανόπουλου
https://el.wikipedia.org/wiki/Ντίνος_Χριστιανόπουλος (1931 - 2020)
διασκευή/σύμπτυξη
εκτενέστερου ποιήματος από εδώ
https://blogs.sch.gr/pantsouka/archives/4
εικόνες
https://gr.pinterest.com/pin/353954851939208530/?nic_v2=1a4mxadNi
http://gepmcd.blogspot.com/2016/11/israels-our-enemies-part-7-spirit-of.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου