Βαριέμαι τις σκιές,
μα μια φορά στις τόσες,
μια σκιαχτερή κουβέντα
θα απολαύσω.
μια σκιαχτερή κουβέντα
θα απολαύσω.
K—: Κλώστρα ψυχή μου, πε μου αυτά
που υφαίνει ο αργαλειός σου,
το άλλο μισό εφάνηκε
αζωντανό εμπρός σου;
Π—: Ξηλώνω τα στολίδια μου, υφαίνω τη μονιά μου,
αυτός που με νοστάλγησε, ήταν στη φαντασιά μου.
Με τύφλωσε η προσμονή κι έβλεπα στον Κανένα,
ένα Οδυσσέα που έκανε ταξίδι του για μένα.
K—: Κι αν διαλέκτρα, δίστιχη ντύνεις τη Μοναξιά,
εκείνη δεν σε γέλασε, οι μοναξιές βλασταίνουν!
Έτσι διπλή που έγινες, με φωτισμένα βράχια,
ήδη θα το κατάλαβες...Κανένες τι σημαίνουν!
παρηγόρημα στην Πηνελόπη της Μυρσίνης Γκανά
Λέγε με Πηνελόπη
Μέρα τη μέρα
υφαίνω
ξηλώνω
το σώμα μου.
Πού να 'ξερα
ότι ο νοσταλγός που μου συστήθηκε
ως Οδυσσέας
ήταν στ' αλήθεια ο Κανένας.
(«Τα πέρα μέρη», 2017)
K—: Ξηλώνει τώρα το υλικό που φτιάχτηκε να βρει,
τι κρύβει ενός «φανταστικού πρώην» η εμμονή.
Π—: Κρίμα που λείπεις, Οδυσσέα να δεις
Ιθάκης μου το τέρμα!
Μαζί σου μόνο, Μοναξιά,
φορώ δικό μου δέρμα!
Κ—: Κι όταν χορτάσεις μοναξιά,
ψάχνε σπιτιού κουρσάρο,
να γίνει κατοικίδιο,
ο ένας για τον άλλο!
....αναπλάσεις από στίχους της Μυρσίνης....
Ξηλώνω εδώ και μήνες
το υλικό απ’ το οποίο φτιάχτηκα
να δω τι κρύβεται από πίσω
και ποιο θα είναι το έπαθλο:
ένα στεφάνι από αγκάθια
ή μυρτιές.
.....
Κρίμα που λείπεις
και δεν θα ψάξεις
να με βρεις.
Μαζί σου μόνο / φοράω το δικό μου δέρμα
....
Γι’ αυτό σου λέω,/ ξέχνα το σκυλί/
ας γίνουμε κατοικίδια/ ο ένας για τον άλλο
ΥΓ
εικόνα από
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου