μα η χελώνα φτέρωσε και απογειωνόταν.
Σε βάρκα δίπλα πέταξε, Μούσα συνοδηγούσε,
σε κόρη που με μάσκα της incognita λαλούσε:
Πέρα στην άκρη του γκρεμού πριν χόρευα με θέα
άλλα πουλιά, μα τώρα πια ετερόφτερη είμαι μαία.
Δεν ξέρω αν ήθελες τα μάτια να μου ανοίξεις,
και αν στα αυτιά μου διδαχή στόχευες να κομίσεις.
Ξέρω μόνο πως έγινες για λίγο τα φτερά μου,
και φτέρωσες την άφωνη κι ά-σχημη μοναχιά μου.
AEON & ΨΧάκι
Δεν ξέρω αν προσδοκούσατε μάτια μου να ανοιχτούνε,
και αν στα αυτιά μου διδαχές σκοπό είχατε να μπούνε.
Ξέρω μόνο πως γίνατε για λίγο τα φτερά μου,
φτερώσατε την άφωνη κι ά-σχημη μοναχιά μου.
Χαρταετοί τα όνειρα μοιάζουνε των παιδιών,
μέχρι να μεγαλώσουνε, ζουν χρόνο δανεικό.
Όταν η θάλασσα μικρή σου πέφτει και ο κόσμος,
στο χέρι με θηλιά βουτάς στων ουρανών τον δρόμο,
εγώ κρατάω τη θηλιά να αεροβατήσεις, φως μου,
κι όταν χορτάσεις ουρανό, σε προσγειώνω εντός μου.
Φτερώνοντας άλλη ψυχή στα συνεργογραφεία,
και η δική σου πίνει ανθό, δύναμη κι ευτυχία.
«Λε-φτερώνοντας τους άλλους»
κατά το πείραμα «Διαβάζοντας για τους άλλους»,
την κοινότητα των τυφλών,
έτσι ήρθε ιδέα για Συνεργατικά Ψυχογραφεία,
συνεργασία ψυχολόγων/καλλιτεχνών
για αναφτέρωση ασθενών ψυχών,
από το στίχο «σ' ευχαριστώ που έγινες
για λίγο τα φτερά μου».
Μόλις τον είδα, λέω, αν δεν ήμουν
φλώρος υγιεινιστής, θα το έκανα τατουάζ,
οπότε πρέπει να βρω υποκατάστατα,
τοίχους, εικόνες, χαρτοπετσέτες, ό,τι βρίσκεται.
Είναι το ευχαριστώ απέναντι στο οποιοδήποτε έργο
για τον λίγο χρόνο που δανείστηκες τα φτερά του,
πέταξες, συναρπάστηκες, πήρες ιδέες, και ξεχάστηκες.
Δυόμιση λεπτά συν εννιάμιση
το κινούμενο.
Με ένα κινηματόραμα ρώσικου παιδισμού,
ντύσανε τους χαρταετούς με φάσμα αφοπλισμού.
Από ταριχομάγαζο νεκρών αγρίων ζώντων,
βρήκε η σκέψη ενός μικρού σαβάνα κυνηγόντων.
Μ' ένα βεντουζοπίστολο βάρεσε τον σκοτώστρα,
του λιονταρή εγέλασαν τεμπέλικα τα ώτα...
....αυτά μονάχα γίνονται στου ονείρου σου τα φώτα!
Και θα ρωτά ο ψυχολόγος πες μου
τις ζωγραφιές, τους ήχους στο μυαλό σου,
πες μου για τους φόβους, τους πόνους, τις ευχές σου.
...χμ, στάσου, να πάρω τηλέφωνο το καλλιτεχνικό γκρουπάκι
να 'ρθει να τα αποτυπώσει, να σου ξεθολώσει
τ' όνειρο, να κάνει τα αφηρημένα συγκεκριμένα.
Αν δεν μπορείς το μέσα σου ξεκάθαρα να γράψεις,
το μέσα έξω εύκολα να το διασκευάσεις,
ψάχνε σε στίχους, ζωγραφιές να βρίσκεις τη φωνή σου,
και μην αφήνεις άφωνη μια άγνωστη ζωή σου.
Δώσε σχήμα στο μέσα σου, ά-σχημο μην το αφήνεις,
γιατί ασχήμια σιωπηλής άγνοιας θα σου μείνει.
Λοξά με πήρε του καημού της μοναξιάς το βέλος,
αστόχησε από εικόνα που στ' ά-σχημο δίνει τέλος.
Σε εικόνες ακουσμάτων ζω, αισθήσεις όταν χάνω,
και τις κρατάω φυλαχτά, και κόσμο ξαναπιάνω.
Εικόνα μία λένε πως ίση με χίλιες λέξεις,
μα δίχως λέξεις και ρυθμό ξεκρέμαστη εκεί στέκει.
Είναι εικόνα δύσκολη να νιώθεις καλλιτέχνες,
και να τους συντονίζεις για ψυχόγραμμες αντένες.
Άλλοι να συγκεντρώσουν προσπαθούν τη μουσική,
και άλλοι τη σκορπίζουν από εδώ και απο εκεί.
Δύσκολα, ή ξεδύσκολα, θα πειραματιστούμε,
με κάθε παρενέργεια θα αναμετρηθούμε.
Τυχαίνει, ρίχνουν άγκυρα σε μέριμνες του βίου,
τότε που δίψα υποχωρεί για εξόρμιση του πλοίου.
Νέες ιδέες ίσως βρουν δίπλα σε ψυχολόγο,
να διαδράσει ζωντανός της συμβουλής ο λόγος.
Πιχί, όσο κι αν συμβουλεύουνε υπομονής τον νόμο,
ένιωσα ο ανυπόμονος φτεροχελώνα μόνο.
Φτέρωσε την υπομονή, μην χάνεις την ελπίδα,
κάποτε ουρανός και γη θα γίνουν μια πατρίδα.
( εικόνες από https://gr.pinterest.com/pin/374361787773789008/
https://paulbondart.com/paintings/description/flight-of-the-muse/ )
Γράφω χαρταετόστιχους να πιάνονται στο δίχτυ,
για να μπορεί κι άλλο πουλί να πέσει σε μαγνήτη.
***********************
Σαν πουλιά με σπασμένα τα φτερά,
μου πέφτει η θάλασσα μικρή
και βούτηξα στον ουρανό με μια θηλιά.
Χάθηκα στο νεφέλωμα των ματιών σου
Και αφέθηκα στη στιγμή να φέρω
εικόνες των στιγμών σου.
Υπάρχω σε μελωδίες
όταν χάνω τις αισθήσεις μου,
έχω μια ύφεση που περιπλανιέται
στις αναμνήσεις μου.
Ένα τασάκι να σβήνω όλα τα λάθη,
και ένα όνειρο θολό που κρέμασα
ψηλά για χάρτη μου.
Ένα τετράστιχο γραμμένο λέξη-λέξη
έγινε σπάγγος που μόνη μου επέλεξα
να με δέσει.
Και δεκαπέντε χιλιόμετρα έξω απ' την πόλη
έγιναν λόγοι κάθε μέρα να θυμάμαι ότι είμαι μόνη.
Και σαν πουλιά με σπασμένα τα φτερά
θα χορεύουμε με τη θλίψη,
ως που να περάσει η βραδιά,
γιατί αυτήν ερωτευτήκαμε
μες στην απόγνωσή μας,
ξεχνώντας να ερωτευτούμε
μεταξύ μας.
||:Κι είναι Θέ μου τόσο όμορφα εδώ πέρα,
που κι η νύχτα ξαγρυπνά για να καθυστερήσει
που κι η νύχτα ξαγρυπνά για να καθυστερήσει
να 'ρθει νέα μέρα.
Δεν ξέρω αν ήθελες να γίνεις
τα μάτια ή τα αυτιά μου,
μα σε ευχαριστώ που έγινες
για λίγο τα φτερά μου.:||
********************
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου