Θα μείνω πάντα δανεικός και δήθεν εραστής
αζωγραφόστιχων στιγμών κι αμελωδήτων πόθων,
μια νύχτα σκόνη θα γενώ, σαν όλες τις νυχτιές,
χωρίς μεταφράση κραυγής των μέσα μου αιχμαλώτων.
Για τον απάνω κόσμο, κρότο, τύπο και το φως
θ' αναχωρούν των γόνων ή τολμώντων τα ψυχία,
κι εγώ, σκυφτός σε τάξη για καλούς βαθμούς,
θα αναλύω αισθητικά ποιητικά βιβλία.
θα αναλύω αισθητικά ποιητικά βιβλία.
Θα πάψω πια για όνειρα άφωνα να μιλώ·
τα δέντρα θα νομίζουν πια πως έχω αποπικράνει,
κι η μάνα μου, χαρούμενη, θα λέει σ' όποιον ρωτά:
« Ήταν μια λόξα παιδική, μα τώρα έχει πεθάνει…»
Μα ο εαυτός μου μια νυχτιά στα τείχη θα υψωθεί
για μη φυγή ο δικαστής λόγο θα μου ζητήσει,
και το άφυγο το πόδι μου που τρέμει θα στηθεί,
θα ακροβατήσει, κι άφοβα τον χέστη θα γκρεμίσει.
Κι εγώ που τόσο επόθησα μια μέρα να βουτώ
με άλλες ψυχές βαθιά σε άγνωστη πορεία,
δεν θα προλάβω να γνωρίσω άλλη άφυγη ψυχή,
κι υπήρξα πέφτοντας, θα πω, ζαριά σπανίας ασθενείας.
δεν θα προλάβω να γνωρίσω άλλη άφυγη ψυχή,
κι υπήρξα πέφτοντας, θα πω, ζαριά σπανίας ασθενείας.
Γιά κάποιους από εμάς φυγή δεν έχει: έχομε μάθει να αγαπούμε τις παιδικές λόξες- δικές μας μα και άλλων- και να στηριζόμαστε καθημερινά στούς στίχους καί στις λέξεις ;-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΛοξά με πήρε του καημού της μοναξιάς το βέλος,
Διαγραφήαστόχησε γιατί εσύ στ' ά-σχημο δίνεις τέλος! :-)))
&&HUGE-HUG&&!!! :-))))