Τετάρτη 4 Ιανουαρίου 2012

Smileless Town and Kalikantzari Goblins (Greek Xmas Fairy Tale)


(by Katsimihas brothers 1995,1998)

Once upon a time there was a town, 
different to all the others in the whole country,
an elegant one but always sad,
the people laughless, dull and long-faced
they didn't know what smile and love mean.

Everybody focused only on his job,
the ''goodmorning'' was expensive, as if it were gold,
the children never played on the streets and the square,
a feast never was held, nor dance nor fuss,
that's why was called: The Smileless Town.

I know this city, there I was born and remember a Christmas day when the Kalikantzari came and turned everything upside down. So what are these Kalikantzari? Oh! they are coming! hide yourselves to listen!


We are the kids of frenziness!
We are handsome and girl-faced!

Indeed, stark-raving mad unstrapped but no way handsome!

We are the world's leading dancers!
We are the best chanters!

That's right. Truth be told ...aaaa the leader...
"My name is Mandrakoulos"..."His name is Mandrakoulos"
"pare ton poulo, pare ton poulo"...(get a moutza, you looser!)

Shut up you, foul-mouthed!
'cause I impose sanctions
Go back to work
you lazy dogs!

A thousand times my grandpa had told us the tale and their queer fate of chopping, for centuries now, the Tree that supports the Upper World so as to bring it down, plaf!, like an empty balloon. Ho,ho,ho, my grandpa laughed. Ho,ho,ho, we laughed as well as we imagined them down there in the bowels of the earth, the poor ones, jagging and singing with their donkeyish voices.

Cut! my little saw!  time is reaching!
Christmas comes and our blood is seething!

The bad people fear and detest them because the ugliness of the goblins reminds them of their own ugliness. The elves are aware of it and always choose notably those people to set their nerves on fire ... certainly...their only pleasure is to go up on earth every Christmas and set up...unsettling conditions.

They come at night rambling around and do thousands of follies;
at streets and shops they mess up the signs,
slipping into houses through chimneys
 they begrime the sweets made by the dames,
they get into the bakeries when the bakers absent
and cram their biggy hands into the loukoumades,
they bewitch the livestock and make the cats warble
...hens meow and donkeys talk!...

Well, all that sort of things they do...but on Epiphany day... "Run away! 'cause tourlopapas (fat priest) comes with his aspergil, the priest with holy water (ayasmos) and villagers with torch." So having been kicked out, they return into the underworld. But there, oh! plight on them!..The Earthtree has nourished its wounds and then they restart their big saw task..over again the crummy ones...  


Cut! my little saw!  time is reaching!
Christmass comes and our blood is seething!


And so the story goes, so the story will forevermore

However that year, a couple of months before they go up on earth, they sat down and maturely pondered. As you see, they were fed up so many centuries with the same old story. They discussed  for days, discussed but could not make head or tail of it... until a kalikantzaraki (little goblin) gοt up and said: "I opine that we should put them to do the follies and then we could watch them and laugh! But whom shall we catch and poke fun at? ".. well, well, they didn't try hard at all. They found all them together in the Smileless Town. So on Christmas eve, they dropped their saws, rode their white geese and set out for the upper world ... at night ... The Green Valley all white by the snow, the Smileless Town all white too. Up on a slope, at a forest glade, a huge fire was burning ... Over the fire there was a round blacky pot! and inside the pot it was slowly boiling...the magic wort. The gnomes were preparing something, coming and going, cleaning, fetching branches, making strange movements and singing lazily ...

Double the guards everywhere as there's not enough time for us!
we have set up a crazy dance around the cauldron.

"Oh my motley and rambling guild, inside his sack he carries us,
 the goat-footed with the flute running in the woods and laughes."

Recite little words of magic, sweet like poundcake,
and before the cock crows, the herb is all set

Rum paparoum, paparoum, paparouna (poppy)
we squeeze it and make a matzouna (majoun)
we keep it boiling
eighteen days and nights over a low heat.


As time passed the glade filled of goblins. Whole army of goblins! New ones were constantly coming, popping out behind the snowy hills, astride their geese. Whole army of goblins dancing like crazy around the cauldron. Mandrakoulos, drunk, riding backwards a donkey, conducted the hootenanny. "Do this! do that! do the other also stuff!" Everybody brushed him off normally. "Forward!" He ordered the donkey. "Hey, where do you go, you dumbass?" as the donkey instead of forward went backward...they had fallen into a trance. Rave-party!

Rum paparoum, paparoum, paparouna (poppy)
we squeeze it and make a remedy potion
 we keep it boiling
eighteen days and nights over a low heat.


That night I could not sleep. I stood in front of the window and thought wondering what gift had they got for me? and all of a sudden I see a goose landing in our yard wearing a necklace of rubies. "Oh," I said, "So beautiful you are! - Come inside. She replied:" No, you come out! "- And she nodded at me to ride on her back; I mounted, she opened her wings and flew high above the city...Ah! so nice it was ... Up there were also other geese with my friends on their backs doing circles over the deeply sleeping town. Suddenly a goose, probably the leader, turned around and began flying toward the hills. But ... where did they head?  I soon realized as I saw the goblins at the glade around the fire dancing and singing. And as the geese landed, one to one, on the snow, a fat old kalikantzaros flashed through the fire, the leader of the goblins, Mandra-koulos with his meaningful name ( archi-mandrite :-) and gave the signal for dancing:

Go, let the dance start, let the lunacies start off!
Open your umbrellas -  it will rain bonbons!

And the sky rained sweets and candies,
buckets of confetti, balloons and ribbons.
 little loukoums, pastelia and wafers,
toys, talking dolls, rattles and trumpets ...
On the snow which smelt like vanilla ice cream,
they did flips and dives and a thousand footworks ...


We played, danced, sang until the sunrise. Then Mandrakoulos said: "It's time! Return the kids to their homes". The geese took my friends and flew to the city. But me, longing to watch the follow-up, I went and hid myself behind a bush, there lying down, tentlike, on the snow, which was not cold but warm and soft like cotton, I watched them departing until they vanished high, in the heart the sky.


In the meantime downtown the smileless people were carefree sleeping the sleep of the dead, while over the hill..
..stunners and marvels!....


Wort, little wort, nine times be boiled
to become a cloud and reach the sky.
Go and stand over the town,
and before the dawn, turn into rain!


The pot was boiling murmuringly - boiling and around of it the goblins, clasping each other's shoulder, danced a strange, slow dance. In a moment the fire gained strength and the glade flashed like gold, "there through the flash a girl popped out in a red dress."Ah! behold! voila! she came! " the kalikantzari yelled. Mandrakoulos whispered: "the Poppy Spirit came" and the little girl sang:


Through the blood of Jesus and his secret tear
Upon the Calvary hills I was born,
I come with the spring, Love my name is,
I come out of myths and deep past.
Through the blood of Jesus and his secret tear
and out of innocent's dreams am I created.


Through the lips of the cauldron, a thin smoke had started to grow, to grow until it became a pinky cloud  like the fairy floss that is sold at festivities ...then the gnomes together blew "phew! phew!".. and  ... the cloud moved and stood over the city. The air was scented by the cherry blossom. Yes, upon the snow cherries had grown. After a few hours just before dawn ...a hot wind blew across the valley ... The cloud got melted and turned into rain ... In a little while, Christmas day arose ... Many Happy Returns


The spells are secret, but in secret they don't remain,
and strange things started to happen ...
The spring came like an express train with thousands of swallows
and sent two kisses and melted the snow.
Christmas has dawned and the hills greened
and straight to the heart of winter the lilacs bloomed.
The sheep chirped sweet like nightingales
And the cows flew high with the birds.
The old men came out at the courtyards to play prisonball,
The lazy woke and wanted to work.
The stupid turned to clever and the mute spoke
the river waters flowed backwards.
Everybody came out on the roads with giggles and jokes
and they set up a feast in the middle of the square.
Musiquants came and songs began to bell


Suddenly, smileless people became cheerful, indeed very cheerful - and talkative, indeed very talkative: 'Hello, how are you? Happy Years be with you! ... Smouch, smooch! " "I promise", the mayor kept saying, "Oh, mayor, well done!" shouted the acolytes and slowly - slowly, one to one, the unsmiling men began to dance! Yes! Dancing!...said and done by the gnomes. Upside down! while all this was going on, the Time's Door opened wide and the official guests of the goblins began to arrive: Snow White and the Seven Dwarves, the Steadfast Tin Soldier with his ballerina, Tom Sawyer, Die Bremer Stadtmusikanten , the Happy Prince, the aged Aesop with company, Karagiozis with his family ... "Hi family ... oh, oh, oh, oh opa ...», "I promise that ...». Carlos Castaneda, Jerry Garcia, Jimmy Hendrix ... The elves being stained with paint like Indians rolled on the ground, did somersaults, did whatever came into their head and enjoyed a crazy funtime ... Bustle upon the flatland!!...

They danced, danced ... till the nightfall ... and a sweet sleepiness weighed down their eyelids ... they all tilted then and fell asleep ... and the barrel wine was still flowing through the spigots. The elves rode on their geese and decamped. Along with them the holidays left ...


The next day it snowed. Snow above the silent world. Snowing in the hearts of the lonely people.

The next morning the residents of the Smileless Town woke up, worn-down, unsmiling as before. The news leaked out immediately throughout the country. Two - three foreigners who happened to be passers-by the day of the feast spread it everywhere: "The Smileless Town was painted red!». No bother though. The Unsmiling People did not believe anyone or anything.


We are not accustomed to such events, we turn a deaf ear,
Here, footworks, feasts and follies are not acceptable.
Foreigners dreamt and relate tales
but if we happen to catch them, they will really cry
how the heck did all we see the same dream?
-You teacher belt up, don't insist!
and don't ever teach songs to the young!
We have hired you for instructing our children
to write and read so as them to follow our steps!
Not for ditties and silly tales
herbs, goblins and such poppycock!.


-But we saw them. Τeacher is not to blame!
Behold, you made the guy cry!
They 've got big ears and hair, they know to sing,
fly with their geese like little planes,
they have also a leader that looks like a trunk
Long live Mandrakoulo, long live Mandrakoulo!


The time slowly rolled like the watermill that never stops and the strange dream got forgotten. Nobody spoke about it in the Smileless Town ... However, every so often, the mornings when the sun shone warm and the children played in the schoolyard, the old teacher was taken aback hearing them sing and dance a strange song. "Weird! What is this? "He had never taught them songs because the man simply did not know. He noticed also that whenever they clasped hands in circles and sing, the sky aloft filled with all-white geese and the kids greeted them with their hankies, as they saw them flying in the air like swift sailboats. They danced and sang and the whole green valley resounded with voices and the Smileless Town resounded also with their amusement.


Rum paparoum, paparoum, paparouna (poppy)
we squeeze it and make a remedy potion
we keep it boiling 
eighteen days and nights over a low fire.

10 σχόλια:

  1. Μία φορά κι έναν καιρό ήταν μια πολιτεία
    που απ'όλες εξεχώριζε σ' ολόκληρη τη χώρα,
    μια πολιτεία όμορφη μα πάντα λυπημένη,
    οι άνθρωποι αγέλαστοι, χαζοί και μουτρωμένοι,
    δεν ξέρανε χαμόγελο κι αγάπη τί σημαίνει.

    Καθένας τους εκοίταζε μονάχα τη δουλίτσα του,
    η καλημέρα ακριβή σαν να 'τανε χρυσάφι,
    ποτέ δεν παίζαν τα παιδιά στους δρόμους, στην πλατεία,
    ποτέ δεν έγινε γιορτή, χορός και φασαρία,
    της βγήκε και το όνομα: Αγέλαστη Πολιτεία.
    (Αφήγηση)
    Την ξέρω αυτή τη πόλη -εκεί γεννήθηκα.
    Kαι θυμάμαι ακόμα κάποια Χριστούγεννα
    που ήρθαν οι Καλικάντζαροι
    και έφεραν τα πάνω - κάτω.
    Τι είναι όμως οι Καλικάντζαροι;
    Ωχ!, έρχονται! Κρυφτείτε ν'ακούσουμε.
    (Τραγούδι)
    Είμαστε εμείς τα παιδιά της τρέλλας -
    είμαστε όμορφοι με πρόσωπο κοπέλας.
    (Αφήγηση)
    Μωρέ τρελοί είναι! Για δέσιμο! Όμορφοι δεν είναι.
    (Τραγούδι)
    Είμαστε οι πρώτοι στον κόσμο χορευτές -
    είμαστε οι καλύτεροι τραγουδιστές.
    (Αφήγηση)
    Αυτό αλήθεια είναι, το σωστό να λέγεται.
    (Τραγούδι)
    Ααααααα!
    (Αφήγηση)
    Ο αρχηγός τους!
    (Τραγούδι)
    Με λένε Μανδρακούλο, με λένε Μανδρακούλο.
    Τον λένε Μανδρακούλο, τον λένε Μανδρακούλο.
    Με λένε Μανδρακούλο, με λένε Μανδρακουλο.
    Πάρε τον πούλο, πάρε τον πούλο.
    (Αφήγηση)
    "Σκάστε βρωμόστομοι,
    διότι θα επιβάλω κυρώσεις.
    Γυρίστε στις δουλειές σας αμέσως!
    Τεμπελόσκυλα!"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Χίλιες φορές μας είχε πει ο παππούς την ιστορία για την παράξενη μοίρα τους. Να πελεκάνε αιώνες τώρα το δέντρο που στηρίζει τον απάνω κόσμο και να το ρίξουν χάμω –πλαφ!- σαν άδειο μπαλόνι. «Χο, χο, χο!» γέλαγε ο παππούς μου. «Χο, χο, χο!» γελάγαμε κι εμείς γιατί τους φανταζόμασταν εκεί κάτω στα έγκατα της γης να κόβουνε οι έρμοι και να τραγουδάνε με τις γαϊδουροφωνάρες τους:
    (τραγούδι)
    Κόβε πριονάκι μου κι η ώρα πλησιάζει.
    Χριστούγεννα ζυγώνουνε... το αίμα μας και βράζει!
    (αφήγηση)
    Οι κακοί άνθρωποι τους φοβούνται και τους σιχαίνονται, γιατί η ασχήμια των καλικάντζαρων τους θυμίζει τη δικιά τους την ασχήμια. Οι καλικάντζαροι πάλι το έχουν υπόψη τους και αυτούς ειδικά τους ανθρώπους διαλέγουν πάντα για να τους κάνουν τα νεύρα... ΄΄φυτίλια΄΄. Μάλιστα!.. Η μόνη τους διασκέδαση είναι να ανεβαίνουν κάθε Χριστούγεννα πάνω στη γη και να δημιουργούν... έκρυθμες καταστάσεις.
    (τραγούδι)
    Βγαίνουν τη νύχτα και γυρνούν και κάνουν χίλιες τρέλες,
    στους δρόμους και στα μαγαζιά μπερδεύουν τις ταμπέλες.
    Γλιστράνε μες στα σπιτικά από τις καμινάδες
    και μαγαρίζουν τα γλυκά που φτιάνουν οι κυράδες.
    Μπαίνουν μες στα φουρνάρικα σα λείπουν οι ψωμάδες
    και χώνουν τις χερούκλες τους μέσα στους λουκουμάδες.
    Μαγεύουνε τα ζωντανά κι οι γάτες κελαηδούνε,
    οι κότες νιαουρίζουνε κι οι γάϊδαροι λαλούνε.
    (αφήγηση)
    Να, όλο κάτι τέτοια κάνουν... Των Θεοφανείων όμως... «Φέγατε, να φεύγουμε, τι έφτασ’ ο τουρλόπαπας με την αγιαστήρα του, ο παπάς με αγιασμό, χωριανοί με το θερμό.»
    Κι έτσι γυρίζουν κακήν κακώς στον κάτω κόσμο. Αλλά εκεί -ωχ!- συμφορά τους. Το δέντρο της γης έχει θρέψει κι άντε πάλι την πριόνα απ’ την αρχή. Και άιντε πάλι οι μαύροι...
    (τραγούδι)
    Κόβε πριονάκι μου κι η ώρα πλησιάζει.
    Χριστούγεννα ζυγώνουνε... το αίμα μας και βράζει!
    (αφήγηση)
    Έτσι γινόταν. Έτσι γινόταν κι έτσι θα γίνεται στον αιώνα τον άπαντα.
    (αφήγηση)
    Εκείνη λοιπόν τη χρονιά, κανά – δυό μήνες πριν ανέβουν στον απάνω κόσμο καθήσανε και το σκεφτήκανε, ώριμα. Βλέπεις, είχαν βαρεθεί πια τόσους αιώνες τα ίδια και τα ίδια. Συζητούσανε μέρες. Συζητούσανε και άκρη δε βγάζανε... μέχρι που σηκώθηκε ένας μικρός καλικάντζαρος και είπε:
    «Εγώ λέω να τους βάλουμε αυτούς να κάνουνε τις βλακείες κι εμείς να τους βλέπουμε και να... και να γελάμε! Ποιούς όμως να βρούμε και να πειράξουμε;»
    Μωρέ δεν κουράστηκαν καθόλου. Τους βρήκαν όλους μαζεμένους στην Αγέλαστη Πολιτεία.
    Την παραμόνη λοιπόν των Χριστουγέννων, πέταξαν τα πριόνια, καβάλησαν τις άσπρες χήνες τους και ξεκίνησαν για τον απάνω κόσμο... Νύχτα... Η πράσινη κοιλάδα κάτασπρη απ’ το χιόνι, κάτασπρη και η Αγέλαστη Πολιτεία. Σε μια πλαγιά, σ’ ένα ξέφωτο του δάσους έκαιγε μεγάλη φωτιά... Πάνω στη φωτιά ένα μαύρο στρογγυλό τσουκάλι! Και μέσα στο τσουκάλι έβραζε σιγά – σιγά... το μαγικό βοτάνι. Οι καλικάντζαροι κάτι ετοίμαζαν, πήγαιναν – ερχόντουσαν πήγαιναν – ερχόντουσαν, καθαρίζανε, φέρνανε κλαδιά, κάνανε περίεργες κινήσεις και τραγουδούσαν νωχελικά..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. (τραγούδι)
    Βάλτε παντού διπλές φρουρές κι ο χρόνος δε μας φτάνει,
    τρελό εστήσαμε χορό τριγύρω απ’ το καζάνι.
    (αφήγηση)
    «Αχ παρδαλό μου κι ασυνάρτητο σινάφι, μες στο τσουβάλι του αυτός μας κουβαλάει, ο τραγοπόδαρος με τη φλογέρα του που τρέχει μες στα δάση και γελάει.»
    (τραγούδι)
    Πέστε λογάκια μαγικά, γλυκά σαν παντεσπάνι,
    και πριν λαλήσει ο πετεινός, έτοιμο το βοτάνι.
    (τραγούδι)
    Ρουμ, παπαρούμ, παπαρούμ, παπαρούνα,
    τη στίβουμε και κάνουμε μαντζούνα
    και ύστερα τη βάζουμε να βράζει
    δεκαοχτώ μερόνυχτα σε σιγανή φωτιά.
    (αφήγηση)
    Όσο πέρναγε η ώρα το ξέφωτο γέμιζε καλικάντζαρους. Στρατός ολόκληρος από καλικάντζαρους! Ερχόνταν συνεχώς καινούριοι, ξεπροβάλλοντας πίσω από τους χιονισμένους λόφους, καβάλα στις χήνες τους. Στρατός ολόκληρος από καλικάντζαρους που χόρευαν σα μουρλοί γύρω απ’ το καζάνι. Ο Μανδρακούλος, μεθυσμένος, καβάλα ανάποδα σ’ ένα γαϊδούρι, συντόνιζε τη φάση. «Κάντε τούτο, κάντε κείνο, κάντε τ’ άλλο!» Όλοι τον ΄΄έγραφαν΄΄ κανονικά. «Εμπρός!» έλεγε στο γαϊδούρι . «Βρε, που πας βρε ζωντόβολο;» Γιατί το γαϊδούρι αντί για μπρος, πήγαινε προς τα πίσω. Είχανε πέσει σε έκσταση. Ρέιβ πάρτι!!!
    (τραγούδι)
    Ρουμ, παπαρούμ, παπαρούμ, παπαρούνα,
    τη στίβουμε και κάνουμε μαντζούνα
    και ύστερα τη βάζουμε να βράζει
    δεκαοχτώ μερόνυχτα σε σιγανή φωτιά.
    (αφήγηση)
    Εκείνο το βράδυ εγώ δεν είχα ύπνο. Στεκόμουνα μπροστά στο παράθυρο και σκεφτόμουνα... Άραγε τι δώρο μου είχαν πάρει; Και ξαφνικά βλέπω να προσγειώνεται στην αυλή μας μια χήνα που φορούσε ένα κολιέ από ρουμπίνια. «Α!», της είπα, «τι όμορφη που είσαι! – έλα μέσα.» Αυτή μου απάντησε: «Όχι, έλα εσύ έξω!» - και μου έγνεψε να ανέβω στη πλάτη της. Ανέβηκα, άνοιξε τα φτερά της και πετάξαμε ψηλά, πάνω απ’ την πόλη... Αχ! Τι όμορφα που ήταν... Εκεί ψηλά κι άλλες χήνες με τους φίλους μου στις πλάτες τους. Κάνανε κύκλους πάνω από την πολιτεία που κοιμόταν βαθειά. Ξαφνικά μια χήνα ,που ήταν μάλλον αρχηγός, πήρε στροφή κι άρχισε να πετάει προς τους λόφους. Μα... που μας πήγαιναν; Σε λίγο κατάλαβα! Στο ξέφωτο τους είδα. Γύρω απ’ τη φωτιά τους είδα να χορεύουν και να τραγουδούν. Και καθώς οι χήνες προσγειωνόντουσαν μία – μία πάνω στο χιόνι, πετάχτηκε μέσα απ’ τη φωτιά ένας χοντρός γεροκαλικάντζαρος, ο αρχηγός των καλικάντζαρων, ο Μανδρακούλος με τ’ όνομα, κι έδωσε το σύνθημα για το χορό:
    (Τραγούδι)
    Εμπρός ν’ αρχίσει ο χορός, ν’ αρχίσουνε οι τρέλες.
    Ανοίξτε τις ομπρέλες σας – θα βρέξει καραμέλες!

    Και έβρεξε ο ουρανός γλυκά και καραμέλες,
    κουβάδες χαρτοπόλεμο, μπαλόνια και κορδέλες.
    Και λουκουμάκια έβρεξε, παστέλια και γκοφρέτες,
    παιχνίδια, κούκλες που μιλούν, ροκάνες και τρομπέτες...
    Στο χιόνι που εμύριζε σαν παγωτό βανίλια,
    κάνανε τούμπες και βουτιές και τσαλιμάκια χίλια...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Παίξαμε , χορέψαμε, τραγουδήσαμε μέχρι που άρχισε να χαράζει. Τότε ο Μανδρακούλος είπε: «Ήρθε η ώρα! Γυρίστε τα παιδιά στα σπίτια τους.» Οι χήνες πήρανε τους φίλους μου και πετάξαν για την πόλη. Εγώ όμως που ήθελα να δω τη συνέχεια πήγα και κρύφτηκα πίσω από ένα θάμνο και ξαπλωμένος ανάσκελα, τεντούκι, πάνω στο χιόνι, που δεν ήταν κρύο αλλά ζεστό και μαλακό σα βαμβάκι, τους έβλεπα να ξεμακραίνουν, μέχρι που χάθηκαν ψηλά, μες στην καρδιά του ουρανού.
    (αφήγηση)
    Εν τω μεταξύ κάτω στην Πολιτεία οι αγέλαστοι άνθρωποι κοιμόντουσαν τον ΄΄ύπνο του δικαίου΄΄, κοιμόντουσαν αμέριμνοι, ενώ πάνω στο λόφο πράματα και θάματα...
    (τραγούδι)
    Βοτάνι, βοτανάκι, εννιά φορές να βράσεις,
    να γίνεις σύννεφο, στον ουρανό να φτάσεις.
    Απάνω από την πόλη να πας και να σταθείς,
    και πριν να ξημερώσει βροχούλα να γενείς.
    (αφήγηση)
    Το τσουκάλι έβραζε μουρμουριστά – έβραζε και γύρω οι καλικάντζαροι πιασμένοι από τους ώμους, χόρευαν έναν παράξενο, αργόσυρτο χορό.
    Σε μια στιγμή η φωτιά δυνάμωσε και το ξέφωτο άστραψε σα χρυσάφι και ‘κει μέσα από τη λάμψη ξεπρόβαλε ένα μικρό κορίτσι ντυμένο στα κόκκινα.
    «Α! νάτη, νάτη, νάτη ήρθε!» φώναξαν οι καλικάνζταροι. Ο Μανδρακούλος ψιθύρησε: «Ήρθε το πνεύμα της παπαρούνας» και το μικρό κορίτσι τραγούδησε:

    Από το αίμα του Χριστού κι απ’ το κρυφό του δάκρυ
    στου Γολγοθά τους λόφους γεννήθηκα εγώ,
    έρχομαι με την άνοιξη, Αγάπη τ’ όνομα μου,
    από τους μύθους έρχομαι, βαθιά, απ’ τον καιρό.
    Από το αίμα του Χριστού κι απ’ το κρυφό του δάκρυ
    κι απ’ των αθώων τα όνειρα είμαι πλασμένη εγώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Από τα χείλη του καζανιού άρχισε τώρα να βγαίνει ένας λεπτός καπνός και μεγάλωνε, μεγάλωνε μέχρι που έγινε ένα ροζ σύννεφο σαν το μαλλί της γριάς που πουλάνε στα πανηγύρια... Έπειτα οι καλικάντζαροι φύσηξαν φου... φου... όλοι μαζί και ουπ... το σύννεφο πήγε και στάθηκε πάνω από την πόλη.
    Ο αέρας ευώδιαζε απ’ τον ανθό της κερασιάς. Ναι, πάνω στο χιόνι είχαν φυτρώσει κερασιές.
    Μετά από λίγες ώρες, λίγο πριν ξημερώσει... φύσηξε στην κοιλάδα ένας ζεστός άνεμος... Το σύννεφο έλιωσε και έγινε βροχούλα... Σε λίγο ξημέρωσε Χριστούγεννα... Χρόνια πολλά...
    (τραγούδι)
    Τα μάγια είναι μυστικά, μα μυστικά δε μένουν,
    και πράγματα παράξενα άρχισαν να συμβαίνουν...
    Ήρθε εξπρές η άνοιξη με χίλια χελιδόνια
    και δυό φιλάκια έστειλε και λιώσανε τα χιόνια.
    Ξημέρωσε Χριστούγεννα κι οι λόφοι πρασινίσαν
    και μες στο νταλαχείμωνο οι πασχαλιές ανθίσαν.
    Τα πρόβατα κελάηδαγαν γλυκά σαν αηδονάκια
    κι οι αγελάδες πέταγαν ψηλά με τα πουλάκια.
    Οι γέροι βγήκαν στις αυλές τα μήλα για να παίξουν,
    ξύπνησαν οι τεμπέληδες και θέλαν να δουλέψουν.
    Οι βλάκες γίναν έξυπνοι και οι μουγγοί μιλούσαν
    και τα νερά του ποταμού ανάποδα κυλούσαν.
    Όλοι στους δρόμους βγήκανε με γέλια και αστεία
    και φαγοπότι στήσανε στη μέση στη πλατεία
    κι ήρθαν κι οι μουσικάντηδες και πιάσαν το τραγούδι
    κι όλη τη μέρα γλένταγαν, κάψαν το πελεκούδι.
    (αφήγηση)
    Ξαφνικά, οι αγέλαστοι άνθρωποι έγιναν γελαστοί, αλλά πολύ γελαστοί – και ομιλητικοί, αλλά πολύ ομιλητικοί: «Γεια σας, τι κάνετε; Χρόνια πολλά... ματς μουτς». «Υπόσχομαι», έλεγε συνεχώς ο δήμαρχος, «μπράβο δήμαρχε» φώναζαν οι παρατρεχάμενοι και σιγά – σιγά, ένας – ένας, οι αγέλαστοι άνθρωποι άρχισαν να χορεύουν! Μάλιστα! Να χορεύουν! Οι καλικάντζαροι το ‘παν και το ‘καναν. Τα πάνω ήρθαν κάτω! Κι ενώ συνέβαιναν όλ’ αυτά, η πόρτα του χρόνου άνοιξε διάπλατα κι άρχισαν να καταφθάνουν οι επίσημοι προσκεκλημένοι των καλικάντζαρων: Η Χιονάτη με τους εφτά νάνους, ο Μολυβένιος Στρατιώτης με τη μπαλαρίνα του, ο Τομ Σώγιερ, Die Bremer Stadtmusikanten, ο Ευτυχισμένος Πρίγκηπας, ο γέρο-Αίσωπος με την παρέα του, ο Καραγκιόζης με την οικογένεια... «Γεια σου οικογένεια... ω, ω, ω, ω, ώπα...», «υπόσχομαι ότι...». Ο Κάρλος Καστανέδα, ο Τζέρι Γκαρσία, ο Τζίμι Χέντριξ... Οι καλικάντζαροι βαμμένοι με μπογιές σαν Ινδιάνοι κυλιόντουσαν χάμω, έκαναν τούμπες, έκαναν ότι τους κατέβαινε και διασκέδαζαν τρελά... Χαμός στο ίσιωμα!!

    Χορεύανε, χορεύανε... μέχρι που νύχτωσε... και μια γλυκιά νύστα βάρυνε τα βλέφαρα τους... Έγειραν όλοι εκεί κι αποκοιμήθηκαν... κι έτρεχε ακόμα το κρασί από τις κάνουλες των βαρελιών. Οι καλικάντζαροι καβάλησαν τις χήνες τους κι έφυγαν. Μαζί τους έφυγαν κι οι γιορτές...

    Την άλλη μέρα χιόνισε. Χιόνιζε πάνω απ’ το σιωπηλό κόσμο... χιόνιζε στις καρδιές των μοναχικών ανθρώπων.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Το επόμενο πρωί ξύπνησαν οι κάτοικοι της Αγέλαστης Πολιτείας, κατακουρασμένοι και αγέλαστοι όπως πριν. Το νέο μαθεύτηκε αμέσως σ’ όλη τη χώρα. Δυό – τρεις ξένοι που έτυχε να ‘ναι περαστικοί την ημέρα του γλεντιού το διαδώσανε παντού: «Στην Αγέλαστη Πολιτεία, κάηκε το πελεκούδι..., κάηκε...». Δε βαριέσαι όμως. Οι αγέλαστοι άνθρωποι δεν πίστευαν κανέναν και τίποτα.
    (τραγούδι)
    Εμείς γι’ αυτά δεν είμαστε, τ’ αυτί μας δεν ιδρώνει,
    εδώ τσαλίμια και γιορτές και τρέλες δε σηκώνει.
    Οι ξένοι ονειρευτήκανε και λένε παραμύθια,
    μ’ αν τύχει και τους πιάσουμε θα κλάψουνε στ’ αλήθεια!
    Μα για να πούμε βρε παιδιά και του στραβού το δίκιο,
    πως γίνεται το όνειρο να δούμε όλοι το ίδιο;
    Εσύ να σκάσεις δάσκαλε και να μην επιμένεις,
    και στα μικρά άλλη φορά τραγούδια μη μαθαίνεις!
    Εσένανε σε πήραμε να μάθεις τα παιδιά μας,
    να γράφουν να διαβάζουνε, να ‘ρθούν στα βήματα μας!
    Κι όχι τραγούδια να τους λες και χαζοπαραμύθια:
    βοτάνια, καλικάντζαρους και τέτοια κολοκύθια.

    Αλλά εμείς τους είδαμε, ο δάσκαλος δε φταίει!
    Ορίστε, τον εκάνατε τον άνθρωπο να κλαίει!
    Έχουν αφτάρες και μαλλιά και ξέρουν τραγουδάκια,
    πετάνε με τις χήνες τους σαν αεροπλανάκια,
    έχουνε κι έναν αρχηγό που μοιάζει με μπαούλο
    να ζήσεις Μανδρακούλο μας, να ζήσεις Μανδρακούλο!
    (αφήγηση)
    Κύλησε σιγά – σιγά ο καιρός σαν το ροδάνι του μύλου που ποτέ δε σταματάει και το περίεργο όνειρο ξεχάστηκε. Κανείς δεν ξαναμίλησε πια γι’ αυτό στην Αγέλαστη Πολιτεία... Όμως, που και που, τα πρωϊνά, όταν ο ήλιος έλαμπε ζεστός και τα παιδιά παίζαν στην αυλή του σχολείου, ο γεροδάσκαλος τα άκουγε ξαφνιασμένος να τραγουδούν και να χορεύουν ένα παράξενο τραγούδι.
    «Περίεργο! Τι ‘ναι αυτό;» Αυτός ποτέ δε τους είχε μάθει τραγούδια γιατί απλούστατα δεν ήξερε ο άνθρωπος! Κι επίσης παρατήρησε ότι κάθε φορά που πιασμένα σε κύκλους τραγουδούσαν ο ουρανός ψηλά γέμιζε κάτασπρες χήνες και τα παιδιά τις χαιρετούσαν με τα μαντηλάκια τους, έτσι όπως τις έβλεπαν να πετούν στον αέρα, σα μικρά τρεχαντήρια. Χόρευαν και τραγουδούσαν και αντιλαλούσε απ’ τις φωνές όλη η πράσινη κοιλάδα και αντιλαλούσε γλυκά απ’ τα γέλια τους, η Αγέλαστη Πολιτεία.
    (τραγούδι)
    Ρουμ, παπαρούμ, παπαρούμ, παπαρούνα,
    τη στίβουμε και κάνουμε μαντζούνα
    και ύστερα τη βάζουμε να βράζει
    δεκαοχτώ μερόνυχτα σε σιγανή φωτιά..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Μανδρακούλος: Ο κος Σακαμπούλος (Σάκης Μπουλάς)
    Αρχιπριονιστής: Λάκης Παπαδόπουλος
    Το πνεύμα της παπαρούνας: Τατιάνα Μανωλίδου
    Γυναικείες φωνές: Τ. Μανωλίδου, Μαργ. Πικιώνη, Βικτ. Μανωλίδου
    Καλικάντζαρος γενικών καθηκόντων (αρκετά ψυχοπαθής): Ντίνος Κοτσινάρης
    Καλικάντζαρος με ρομαντικές διαθέσεις: Μιχάλης Βορηάς
    Καλικάντζαρος με εξωτικές διαθέσεις: Γιάννης Σπάθας
    Καλικάντζαρος με άγριες διαθέσεις: Γιάννης Τσουμπρής
    Καλικάντζαρος με πολύ άγριες διαθέσεις (διαταραγμένος): Θύμιος Παπαδόπουλος
    Καλικάντζαροι ψύχραιμοι μες στο χαμό (υπεράνω...): Σωτήρης Παπαδόπουλος Μάρκος Κοντιζάς
    Αφηγήσεις, τραγούδι, διάφορες μιμήσεις κλπ.: Χάρης και Πάνος Κατσιμίχας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. μάλλον 1998 το εδώθε
    αλλού λέει 1995
    και αλλού 1998
    (στην δεύτερη έκδοση
    θα πρόσθεσαν πράγματα)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ευχαριστώ· παρετήρησα δύο γνωστά μου ονόματα στούς συντελεστές, δεν ήξερα ότι είχαν συνεργασθεί με Κατσιμίχα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή