Ζήλεια, η αιτία που υποφέρω.
Γιατί δεν φεύγεις, βδέλλα, μακριά;;
Γιατί με κάνεις να πονώ, να υποφέρω τόσο;;
Πρόσεξε γιατί μπορεί να σε χαπώσω.
Δεν αντέχω νου να μου κολλάς.
Γιατί με κάνεις να πονώ, να υποφέρω τόσο.
Πρόσεξε γιατί μπορεί να σε χαπώσω.
Στο μπουντρούμι σου με τυραννάς.
Η μόνη μου λαχτάρα κι ευτυχία.
Και τ’ όνειρο μου, Ζήλεια, είναι αυτό.
Να αγαπώ, να μ' αγαπά 'νοιχτά ο κόσμος όλος.
Κτήμα μου δεν θέλω, δούλο, να 'χω, ουδόλως.
Να αγαπώ, να μ' αγαπά 'νοιχτά ο κόσμος όλος.
Κτήμα μου δεν θέλω, δούλο, να 'χω, ουδόλως.
Φύγε, άσε μου όνειρο να ζω.
((...να σε χαπώσω, Ζήλεια, να σε χαπακώσω
π.χ. λέει εδώ, η Παθολογική Ζήλεια θεραπεύεται
με το Pimozide, ένα αντιψυχωτικό φάρμακο
Οπότε, αν του πεις του εαυτού,
ότι πρόσεξε μπορεί να σε αρχίσω με τα βαριά,
από ένστικτο αυτοσυντήρησης μπορεί να συνετιστεί. ))
Και πάμε στο αρχικό σουινγκορεμπέτικο,
χασαποσέρβικο τραγούδι, που εμφανίστηκε
σε ένα θεατράλε σκηνικό ταβέρνας
στη ταινία του Τσιφόρου, 1948.
...Ωραία πράματα!...που λέει ο Φωτόπουλος.
«Χαμένοι Άγγελοι», όνομα και πράμα.
Στιγμιότυπα της μουσικής ιστορίας του τόπου,
όπου ο Μανώλης Χιώτης, ο προωθητής αργότερα
του τετράχορδου μπουζουκιού, εδώ 28 ετών,
εμφανίζεται να παίζει με τρίχορδο, δίπλα του
ο Ανδρέας Σπαγγαδώρος. Μπορεί και η πρώτη
εμφάνιση του οργάνου σε ταινία.
Στιχουργικά, με προβλημάτισε η Μαρινέλα
και η Πρωτοψάλτη, που έκαναν
το σκοτώσω, παλαβώσω.
Καθώς και ένας Ισπανόφωνος
(με την ελληνολατίνικη μπάντα
Sonato Tzigano, 'Ηχηρός Τσιγγάνος'
παίζουν κυρίως ελληνικά, ισπανικά και ρουμάνικα)
που προτίμησε να πεθάνει,
παρά να σκοτώσει.
Στιχουργικά, με προβλημάτισε η Μαρινέλα
και η Πρωτοψάλτη, που έκαναν
το σκοτώσω, παλαβώσω.
Καθώς και ένας Ισπανόφωνος
(με την ελληνολατίνικη μπάντα
Sonato Tzigano, 'Ηχηρός Τσιγγάνος'
παίζουν κυρίως ελληνικά, ισπανικά και ρουμάνικα)
που προτίμησε να πεθάνει,
παρά να σκοτώσει.
Y aquí estoy sufriendo sin consuelo
Και εδώ υποφέρω χωρίς παρηγοριά
Y Tú eres la razón de mi existir
Και εσύ είσαι ο λόγος της ύπαρξής μου
Desde que me dejaste ir ya me caí en un pozo
Από τότε που με άφησες να φύγω έπεσα σε ένα πηγάδι
No tenerte cerca me ha dejado loco
Μη έχοντάς σε δίπλα μου, αυτό με έχει κάνει τρελό
Y me moriré al verte con otro una vez más
Και θα πεθάνω βλέποντας σε με άλλον πάλι
Desde que me dejaste ir ya me caí el un poso
Από τότε με άφησες να φύγω έπεσα σε ένα πηγάδι
No tenerte cerca me ha dejado loco
Μη έχοντάς σε δίπλα μου, αυτό με έχει κάνει τρελό
Tanta tiranía me hace mal
Τόση τυραννία μου κάνει κακό
και θυμήθηκα μια Γερμανίδα στην Κρήτη
που μού λεγε, όταν πρωτοάκουσε
το μαμαδίστικο «Θα σε σκοτώσω!»,
ανατρίχιασε. Πώς είναι δυνατόν η μάνα,
ή κάποιος που μας αγαπά, να λέει «Θα σε σκοτώσω!».
Της λέω, εδώ, τις μεγάλες κουβέντες τις έχουμε για πρωινό,
χαλάρωσε, και μην παίρνεις τοις μετρητοίς
της ελληνικής γλώσσας τα μεγάλα λόγια και τις υπερβολές.
Καλύτερα να έλειπαν, βέβαια,
οι λεκτικοί σκοτωμοί, αλλά δεν νομίζω
θερμόαιμη ελληνίδα μάνα να σκοτώσει πάνω στην τρέλα
της παιδικής ανακατωσούρας.
Σε αντίθεση με το ζηλιάρικο αρσενικό,
που την εποχή εκείνη είχε εγωιστικό δικαίωμα,
να σκοτώσει ο ζηλιάρης ο μάγκας τη γυναίκα που τον παράτησε.
Τότε και η ταινία Στέλλα (1955).
Προτιμότερο το «θα σε βουρκώσω», θα σε κάνω να πονέσεις,
από το «θα παλαβώσω». Το «θα σε σκοτώσω» είναι πιο αληθινό,
βέβαια, στην αρχαιολογική του ανάγνωση. Πιστεύω σε ένα μέλλον αγγελικό, δίχως σκοτωμούς και ζήλειες.
Και κλείνοντας με το «Ζήλεια μου» της Αλεξίου
σε μουσική Νικολόπουλου και στίχους του Μανώλη Ρασούλη.
Δεν θα πρεπε ένας άντρας να το τουμπάρει
τολμώντας να τραγουδήσει...μα φύγε, όταν έρθει εκείνη
να με βρει!...κι όταν είμαι ψεύτης, κι άλλο τόσο φταίχτης,
πάλι από την ζήλεια θα υποκριθώ, ψέματα σου λέω
και κρυφά σου κλαίω, από αγάπη ζήλεια και εγωισμό.
Αλλάξαν οι εποχές, τα στερεότυπα, και κυκλοφορούν
και γυναίκες, όντα πολυδύναμα, και άντρες, όντα αδύναμα. :-)
ΥΓ
ώπ, ξέχασα, λόγια, λόγια, πού είναι οι χορογραφίες;;
να σειστούνε τα πατώματα;;
η οποία αν πάει εξωτερικό για αρχή μπορεί
να ονομαστεί Allegro Parapono, όπως ονόμασε
οργανικά ο Χιώτης το σολάρισμά του στο κομμάτι.
(Αλέγκρο παράπονο)...πού να συγκρατήσει
ο ξένος το 'εσύ 'σαι η αιτία που υποφέρω'...
προς το παρόν, εκ πατρινών παιδίων
πάρε μια ιδέα να βρίσκεται.
και θυμήθηκα μια Γερμανίδα στην Κρήτη
που μού λεγε, όταν πρωτοάκουσε
το μαμαδίστικο «Θα σε σκοτώσω!»,
ανατρίχιασε. Πώς είναι δυνατόν η μάνα,
ή κάποιος που μας αγαπά, να λέει «Θα σε σκοτώσω!».
Της λέω, εδώ, τις μεγάλες κουβέντες τις έχουμε για πρωινό,
χαλάρωσε, και μην παίρνεις τοις μετρητοίς
της ελληνικής γλώσσας τα μεγάλα λόγια και τις υπερβολές.
Καλύτερα να έλειπαν, βέβαια,
οι λεκτικοί σκοτωμοί, αλλά δεν νομίζω
θερμόαιμη ελληνίδα μάνα να σκοτώσει πάνω στην τρέλα
της παιδικής ανακατωσούρας.
Σε αντίθεση με το ζηλιάρικο αρσενικό,
που την εποχή εκείνη είχε εγωιστικό δικαίωμα,
να σκοτώσει ο ζηλιάρης ο μάγκας τη γυναίκα που τον παράτησε.
Τότε και η ταινία Στέλλα (1955).
Προτιμότερο το «θα σε βουρκώσω», θα σε κάνω να πονέσεις,
από το «θα παλαβώσω». Το «θα σε σκοτώσω» είναι πιο αληθινό,
βέβαια, στην αρχαιολογική του ανάγνωση. Πιστεύω σε ένα μέλλον αγγελικό, δίχως σκοτωμούς και ζήλειες.
Και κλείνοντας με το «Ζήλεια μου» της Αλεξίου
σε μουσική Νικολόπουλου και στίχους του Μανώλη Ρασούλη.
Δεν θα πρεπε ένας άντρας να το τουμπάρει
τολμώντας να τραγουδήσει...μα φύγε, όταν έρθει εκείνη
να με βρει!...κι όταν είμαι ψεύτης, κι άλλο τόσο φταίχτης,
πάλι από την ζήλεια θα υποκριθώ, ψέματα σου λέω
και κρυφά σου κλαίω, από αγάπη ζήλεια και εγωισμό.
Αλλάξαν οι εποχές, τα στερεότυπα, και κυκλοφορούν
και γυναίκες, όντα πολυδύναμα, και άντρες, όντα αδύναμα. :-)
ΥΓ
ώπ, ξέχασα, λόγια, λόγια, πού είναι οι χορογραφίες;;
να σειστούνε τα πατώματα;;
η οποία αν πάει εξωτερικό για αρχή μπορεί
να ονομαστεί Allegro Parapono, όπως ονόμασε
οργανικά ο Χιώτης το σολάρισμά του στο κομμάτι.
(Αλέγκρο παράπονο)...πού να συγκρατήσει
ο ξένος το 'εσύ 'σαι η αιτία που υποφέρω'...
προς το παρόν, εκ πατρινών παιδίων
πάρε μια ιδέα να βρίσκεται.
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου