«Στην Άνοιξη πιστεύω, κι απ' το σκοτάδι φεύγω»

Όταν μου χτυπάνε φόβοι,

πως «συντόμως, θα τα πούμε!»,

θα παλέψω για το δίκιο,

μέχρι διαφορές να γειάνουν,

μέχρι γέλιο να σκεπάσει 

το αγέλαστο σκοτάδι.

Νιώθω σαν μωρό κορίτσι

σε πανάνθρωπη μια κούνια.

Κούω του γονιού νανούδι,

σαν γκρεμίζει τα όνειρά του,

τέμνοντας του νου το σώμα 

απ' τη λύπη με τραγούδι.

Κι αν πέφτουν μαύρα τα κλαδιά, 

πανέγχρωμες ξανά,

ρίζες σου θα ανατείλουν!

αναμνηστικό μίγμα γκριζογάλαζης Άνοιξης 

από στίχους του ποιητή Χρήστου Αγγελάκου

https://ergotelemata.blogspot.com/2012/05/

gray-blue-spring.html

Τι τύχη να σας συναντώ εδώ,

όπου γκρεμίζετε τα όνειρά σας

χωρίζοντας λύπες και σώματα

....

χρωματιστές οι ρίζες, μαύρα τα κλαδιά,

η άνοιξη δεν έρχεται, δεν έρχεται, δεν ήρθε.

και τραγούδι του

συγκρότηματος Flogging Molly, (Μαστιγοῦσα Ἰρλανδέζα,

Μόλυ, υποκοριστικό εκεί, της Μαρίας, ή Μαργαρίτας)

2)"The Cradle Of Humankind"

Το Λίκνο της Ανθρωπότητας

και συγκεκριμένα τους στίχους

The sum of all my fears like dread are from demons yet to come

All the things I should've mentioned wave goodbye and "we'll see you soon"

.....

So may the road I've yet to take

Leave a smile across my face

'Till the laughter sheds the darkness far behind

For I still belong in the cradle of humankind!

.....

But I will fight for this right and each moment of it's life

'Till I witness all the differences yet to heal!

.......

Χρήστος Αγγελάκος, 1962 - 24 Ιανουαρίου 2019.

Στον Αντώνη Μποσκοΐτη

Γελάτε καθόλου με τα βιβλία, κ. Αγγελάκο;

 Α, ναι, ναι! Κοιτάξτε, είμαι και καταθλιπτικός με διαγνωσμένη την κατάθλιψη από το 2003, ζω πια 14 χρόνια μαζί της επισήμως, και ποιος ξέρει από πότε προϋπήρχε. Ως γνήσιος καταθλιπτικός, λοιπόν, γνωρίζω πως η κατάθλιψη έχει και πολύ γέλιο μέσα της. Η πιο χαρακτηριστική εικόνα είναι αυτή του Μπάστερ Κίτον, γι' αυτό και όταν αναγνωρίζω το χιούμορ, τρελαίνομαι κι έχω ευγνωμοσύνη για τον συγγραφέα ή τον σκηνοθέτη ή τον ηθοποιό που θα με κάνουν να γελάσω. 

.......

Αποδίδετε ευεργετικές ιδιότητες στην κατάθλιψη; 

Ναι, αν υποτεθεί πως σε οτιδήποτε κάνω βλέπω πάντα δύο διαφορετικές ποιότητες μέσα του. Η κατάθλιψη είναι μια ζόρικη ιστορία, από την άλλη όμως η δυσκολία της μου είναι πολύτιμη. Εννοώ πως όταν γράφω η κατάθλιψη είναι φίλη μου, μια φίλη παράξενη που παίζει παράξενα μαζί μου, μου τραβάει διαρκώς το χαλάκι κάτω απ' τα πόδια. Αυτό με κρατάει σε διαρκή εγρήγορση. 

https://www.lifo.gr/articles/book_articles/161192/xristos-aggelakos-den-grafo-gia-na-m-agapate-grafo-gia-na-ftiakso-enan-kosmo

Της Κυριακής Μπεϊόγλου

Γράφει: «Παίρνεις τη μία συλλαβή εσύ, παίρνω κι εγώ την άλλη και συναντιόμαστε στη μέση. Ούτε Ελλάδα ούτε Βουλγαρία, το ψεύτικο επίθετο είναι ο τόπος της μαντεψιάς. Θα παίζουμε το παιχνίδι με τις μαντεψιές τα βράδια με τον Γιώργη, μέχρι να ξημερώσει. Θα μαντεύουμε τι χρώμα έχουν την άνοιξη οι βροχές, εγώ θα ποντάρω στο μελί κι ας χάνω. Και μετά θα μαντεύουμε τη θάλασσα, και το τελευταίο νούμερο στις πινακίδες των αυτοκινήτων που γκαζώνουν στην παραλιακή, και τι χρώμα εσώρουχα φοράνε τα κορίτσια στη Σπιανάδα. Θα δεις, θα το γουστάρετε κι εσείς. Οι μαντεψιές είναι οι στάχτες της προηγούμενης ζωής, φυσάει στο παρελθόν κι έρχονται και μας βρίσκουν…».

Θέλω κι εγώ να κάνω μια μαντεψιά. Να είσαι λέει τώρα κάπου, ελεύθερος, απαλλαγμένος από τον βαρύ μανδύα της δύσκολης αρρώστιας που σου φόρεσε με το έτσι θέλω μια μοίρα σκληρή, και να κάνεις αυτό που σου άρεσε περισσότερο. Να γράφεις. Στην τελευταία μας συνέντευξη σε ρωτάω: «Λες κάπου “η ευτυχία είναι μοιραία”. Αν υπάρχει ευτυχία, πώς θα την όριζες;» Μου απαντάς: «Το να αφήνεσαι στον άλλον. Πηγαίνεις δίπλα του, ακουμπάς το κεφάλι σου στον ώμο του. Φέτος συνειδητοποίησα πως είμαι ευτυχισμένος όταν γράφω. Η ευτυχία μπορεί να είναι μοναχική, αρκεί να είναι συνδεδεμένη με τη δημιουργία…».

https://www.efsyn.gr/tehnes/art-nea/180791_o-yperohos-hristos-aggelakos-o-dikos-mas-hristos