Ρωμιός και Ρωμαίος Πατέρας

Ένας νέος τελειώνει το Λύκειο και δεν έχει καθόλου όρεξη για Πανεπιστήμιο. Ο πατέρας του νέου, πλούσιος πολιτικός με μεγάλη δύναμη στη κυβέρνηση, λέει στον γιο του ότι πρέπει να δουλέψει αν δεν θέλει να σπουδάσει, γιατί αλλιώς δεν θα τον συντηρεί.

Έχοντας ισχυρή οικονομική και πολιτική θέση ο πατέρας κινεί… τα νήματα για να βρει μία θέση στον γιο του. Απευθύνεται λοιπόν σε έναν φίλο του υπουργό.

Πατέρας: «Φίλε, θυμάσαι τον γιο μου; Λοιπόν, τέλειωσε το λύκειο και ο τεμπέλης δεν θέλει να σπουδάσει. Θα μπορούσες να του βρεις μια θέση να αρχίσει να δουλεύει, μήπως εν τω μεταξύ βρει το δρόμο του και αποφασίσει να σπουδάσει; Το θέμα είναι να βρεθεί κάτι που θα τον κάνει να δουλέψει σκληρά, να μη κάθεται και τα ξύνει. Κατάλαβες;»

Μερικές μέρες αργότερα ο υπουργός λέει: «Έτοιμη η δουλειά για τον γιο σου. Δεξί χέρι του Προέδρου της Δημοκρατίας και 20.000 ευρώ το μήνα, τέλεια έτσι;

Πατέρας: «Τι λες ρε, αυτό είναι υπερβολικό. Πρέπει να τον αρχίσουμε πιο χαμηλά, γιατί με τέτοια τρελά λεφτά αυτός ο τεμπέλης θα γίνει χειρότερος.»

Υπουργός: «Φίλε του βρήκα κάτι πιο σεμνό. Ιδιαίτερος Γραμματέας Υπουργού. Ο μισθός είναι πιο σεμνός, μόνο 10.000 ευρώ το μήνα.»

Πατέρας: Όχι ρε. Μόλις που έβγαλε το Λύκειο. Δεν θέλω η ζωή του να είναι τόσο εύκολη με την πρώτη ευκαιρία. Θέλω να αισθανθεί την ανάγκη να σπουδάσει, κατάλαβες;»

Την επόμενη μέρα…

Υπουργός: «Φίλε, του βρήκα δουλειά ως Διευθυντής του Τμήματος Προμηθειών στο Υπουργείο Οικονομικών και ο μισθός θα είναι μόνο 6,000 το μήνα.»

Πατέρας: «Μα πάλι τα ίδια θα λέμε; Βρες κάτι στα 600 με 700 ευρώ το μήνα.»

Υπουργός: «Μα τι λές τώρα, αυτό είναι αδύνατο.»

Πατέρας: «Γιατί;»

Υπουργός: «Γιατί αυτές οι θέσεις δίνονται μόνο με διαγωνισμό και χρειάζεται να έχει βιογραφικό κάποιου επιπέδου, με τέλειες γνώσεις Αγγλικών, Πανεπιστημιακό δίπλωμα, τουλάχιστον ένα Masters ή PHD στο εξωτερικό, θέληση να δουλεύει υπερωρίες άνευ αποδοχών, και φυσικά προϋπηρεσία. Φίλε μου αυτές οι θέσεις των 600 ευρώ δεν βρίσκονται εύκολα και δυστυχώς ο γιος σου δεν έχει τα προσόντα…

(Από το ιντερνετ, ενδεικτικά δίνω το forum του filosofia.gr)

 ........................................................................................................................

 Ρωμαίοι και Έλληνες ιστορικοί εντόπισαν τη σιδερένια πειθαρχία του ρωμαϊκού στρατού ως μία από τις βασικές αιτίες της αποτελεσματικότητας του, και θεμελιώδη παράγοντα για τη δημιουργία της αυτοκρατορίας. Όπως παρατηρεί ο Σαλλούστιος, στους πρώτους αιώνες της Ρώμης ήταν συχνότερη η τιμωρία για συμμετοχή στη μάχη αντίθετα με τις διαταγές, παρά για εγκατάλειψη θέσης και υποχώρηση.

......
During the Latin War (340–338 BC) 

a conflict between the Roman Republic and its neighbours, the Latin tribes of Italy.

Bello Latino Titus Manlius Torquatus consul nobili genere natus exercitui Rōmanōrum praefuit. Is cum aliquando castris abīret, edixit ut omnes pugnā abstinērent. Sed paulo post filius eius castra hostium praeterequitāvit et a duce hostium his verbis proelio lacessītus est; "Congrediāmur, ut singulāris proelii eventu cernātur, quanto miles Latīnus Rōmāno virtūte antecellat". Tum adulescens, viribus suis confīsus et cupiditāte pugnandi permōtus, iniussū consulis in certāmen ruit; et fortior hoste, hastā eum transfixit et armis spoliāvit. Statim hostes fugā salūtem petivērunt. Sed consul, cum in castra revertisset, adulescentem, cuius operā hostes fugāti erant, morte multāvit.

Κατά τη διάρκεια του Λατινικού πολέμου ο ύπατος Τίτος Μάνλιος, που καταγόταν από αριστοκρατική γενιά, υπήρξε αρχηγός του στρατού των Ρωμαίων. Αυτός, όταν κάποτε έφευγε από το στρατόπεδο, διέταξε να κρατηθούν όλοι μακριά από τη μάχη. Αλλά λίγο αργότερα ο γιος του πέρασε έφιππος μπροστά από το στρατόπεδο των εχθρών και ο αρχηγός των εχθρών τον προκάλεσε σε μάχη μ' αυτά τα λόγια: "Ας μονομαχήσουμε, για να κριθεί από την έκβαση της μονομαχίας πόσο ο Λατίνος στρατιώτης ξεπερνάει στην ανδρεία το Ρωμαίο". Τότε ο νεαρός έχοντας εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του και παρασυρμένος από την επιθυμία να πολεμήσει, παρά τη διαταγή του υπάτου όρμησε στον αγώνα. Και δυνατότερος από τον εχθρό τον διαπέρασε με το δόρυ και τον απογύμνωσε από τα όπλα. Αμέσως οι εχθροί ζήτησαν τη σωτηρία στη φυγή. Αλλά ο ύπατος, όταν επέστρεψε στο στρατόπεδο, τιμώρησε με θάνατο το νεαρό, χάρη στη δράση του οποίου είχαν τραπεί σε φυγή οι εχθροί.

(πηγή http://users.sch.gr/logos/lectio_31.htm )
..........

Αυτά συνέθεσαν συνοπτικά οι Πασχάλης-Σαββαντίδης υπό τον τίτλο " Η Γενναιότητα δεν βγαίνει πάντα σε καλό ".....και παπαγαλίζουν οι θεωρητικοί ελληνόπαιδες στα Λατινικά Γ' Λυκείου, Μάθημα ΧΧΧΙ (31) με σκοπό να περάσουν τα αδιάβλητα τείχη πανελληνίων εξετάσεων. (Ίσως τέτοιο λύκειο τέλειωσε και ο γιος του ανεκδότου) Ιστορία παρμένη από Τίτο Λίβιο (Livy) Ab urbe condita - Από κτίσεως πόλεως (Ρώμης) (8.7)

 ................................

That all may say, my father," he said, "that I am a true scion of your blood, I bring to you these equestrian spoils taken from a dead enemy who challenged me to single combat." On hearing this the consul turned away from his son and ordered the trumpet to sound the Assembly.

 ......................

Και μετά την πατρική διαταγή

 ........................

All were paralysed by such a ruthless order; they felt as if the axe was directed against each of them; fear rather than discipline keep them motionless. For some moments they stood transfixed in silence, then suddenly, when they saw the blood pouring from his severed neck, their voices rose in unrestrained and angry complaint; they spared neither laments nor curses. The body of the youth covered with his spoils was cremated on a pyre erected outside the rampart, with all the funeral honours that the soldiers' devotion could pay. "Manlian orders " were not only regarded with horror for the time, but were looked upon as setting a frightful precedent for the future. 

The terrible severity of the punishment, however, made the soldiers more obedient to their general

 ................................................

 Αυτή είναι η λεγόμενη Μανλιανή Πειθαρχία (Manlian Discipline) Αυτά τα ακραία και απάνθρωπα κάναν οι Ρωμαίοι μιλιταριστές και όχι μόνο κατέκτησαν την πολιτισμένη, καλιτέχνισσα Ελλάδα αλλά μας έδωσαν κιόλας οι βάρβαροι το όνομα τους. :-)

Καλά τα ανέκδοτα, οι ιστορίες. Αλλά πάμε στο σήμερα, στα πρακτικά.

Με χρυσά γράμματα σε πλάκα θα γραφτούν πολιτικοί

που νοιάστηκαν για τα παιδιά τους,

στάθηκαν γονείς σωστοί

και δεν τα πέταξαν 

στο δρόμο
 .........

(Πυθαγόρας Βαρδίκος) (Νίκος Καντερές) (Αλέκος Κοντός)

(Θανάσης Λεβέντης) (Θεόδωρος Πάγκαλος) (Βύρων Πολύδωρας) κτλ
 ..............

 προτείνω να γίνει μια συλλογή, όπως η λίστα της Αγρογής 

και με άλλους σωστούς πατεράδες

Χρόνια Πολλά κύριε Πάγκαλε
(το νόμιμο είναι και ηθικό)

το πρόβλημα όπως είπατε χτες είναι η μονιμότητα 

που έχουν καθαρίστριες, τραπεζοκόμοι

και όχι οι μεγαλόμισθοι παρασύμβουλοι του ανεκδότου....

....Και πάντα χρειάζεται ο πολιτικός έμπιστα πρόσωπα
δίπλα του, στους δύσκολους καιρούς που ζούμε,
τώρα που δεν ξέρεις ποιός είναι φίλος και ποιός εχθρός...
..........

...Μα και γώ και σύ αναγνώστη να 'σουνα, τα ίδια πιθανόν να 'καναμε....

...........

αλλού όμως είν' το ζήτημα...στον πελάτη έγκειται το στοίχημα...

 ...ο σωστός γονιός επιβραβεύεται με την ψήφο μας

γιατί μοιράζει την ελπίδα πως μπορεί

να νοιαστεί και για τα δικά μας παιδιά....
 ..............
όλοι, ακόμη και οι αγανακτισμένοι
τα παιδιά τους, λένε, σκέφτονται
σε τί κόσμο θα αποκατασταθούν...
............
και αν όλα αυτά συζητιούνται είναι εξαιτίας της κρίσης....
.....μόλις ξεπεραστεί, θα ξεχαστούν
...........
ας μην είμαστε σκληροί, απάνθρωποι, σοβινιστές...
όπως οι Ρωμαίοι ντεκαπιταλιστές

............

...και κλείνουμε με δυό ανέκδοτα ..." Τί έμαθα από τον Έλληνα πατέρα μου " και "Υιέ μου σου βρήκα νύφη" παρέα με το ημισκούμπριο άσμα, τον " Κύρη του Σπιτιού ", stixoi,.....

( Λατινικά δε δίνει του χρόνου η πέρδικα η μοσχαναθρεμένη;;....:-))

Κύρηδες του Σπιτιού = Άρχοντες
της Λαϊκής Εκπεφρασμένης
δια της Ψήφου Βούλησης

.....απ' τα μικρά τα σπίτια χτίζονται τα Μέγαρα....
...και απ' τους σωστούς πατέρες, οι Εθνοπατέρες...