Καιρός να ζήσουμε

Λένε σαν έρθει, εμείς θα λείπουμε,

 θα τον δεχτεί σώμα ντυμένο με τα ρούχα μας,

το αυτονόητο δεν θα το εμβαθύνουμε, 

φάντασμα θα υψώνεται να ελέγξει ότι κείμεθα.

Με μέτρο οι αναπάντητες στο σύμπαν που μας γράφει,

με μέτρο τα αναστάσιμα σχήματα των ρητόρων,

που πριν να φαν, ρωτούνε «πού πήγε η δύναμή του;».

Λείπει ενθάδε κι ο γονιός να πει «σήκω και ντύσου».

Θα βρουν κάποια σπαράγματα της φωτεινής ζωής μας,

όταν εμείς στο άγνωστο θα νιώθουμε γαλήνη,

θα βρουν και παραγγέλματα παυσιθανάτου τέχνης,

όρο ζωής, αδρή χαρά συμβίωσης με άλλους.

Αμάζευτος ο ουρανός να πλύνει και να κρίνει,

αμάζευτος βασιλικός, ρόγδι, στάρι και δυόσμος.

Μια μέρα, ναι, θα σβήσουμε· τις υπόλοιπες, σώνει!

καιρός να ζήσουμε, παιδί μου, ξημερώνει.

...είναι που διαφωνώ με τόση πένθιμη σοφία...

Μέρες Αργίας (Διονύσης Καψάλης)

Ξέρω πως θα `ρθει και δε θα `μαι όπως είμαι, 

να τον δεχτώ με το καλύτερο παλτό μου.

Μήτε σκυμμένος στις σελίδες κάποιου τόμου, 

εκεί που υψώνομαι να μάθω ότι κείμαι.

Δε θα προσεύχομαι σε σύμπαν που θαμπώνει, 

δε θα ρωτήσω αναιδώς, πού το κεντρί σου;

Γονιός δε θα `ναι να μου πει, σήκω και ντύσου

καιρός να ζήσουμε παιδί μου, ξημερώνει.

Θα `ρθει την ώρα που σπαράσσεται το φως μου

κι εκλιπαρώ φανατικά λίγη γαλήνη.

Θα `ρθει σαν πύρινο παράγγελμα που λύνει

όρους ζωής και την αδρή χαρά του κόσμου.

Δε θα μαζεύει ουρανό για να με κρίνει, 

δε θα κρατά βασιλικό ή φύλλα δυόσμου.

Θα `ρθει την ώρα που σπαράσσεται το φως μου...

Και θα κουβεντιάζουν με τις ώρες και θα τραγουδούν και θα τρώνε και θα πίνουν. Και εκεί δίπλα παρέα όλοι οι παλιοί γνωστοί μας θα τους ακούνε και θα «ζουνε» πιο ωραία απο όταν ζούσαν.

Είναι κι αυτό θανάτου ξόρκι.

https://kopritakos.wordpress.com/2016/09/03/μέρα-αργίας-a-bientot/