Εσωτερικός Διάλογος Ορθολογισμού

..Εσκεμμένος Δίπολος τίτλος για να δώσουμε ένα χαστούκι προσγείωσης στον Στιλάτο Ελιτ-Απόκρυφο Εσωτερισμό με αφορμή τον Εσωτερικό Διάλογο που πάτησα στο google...λένε πως ένας εσωτεριστής δεν είναι πρακτικός, ωφελιμιστής και ένας ορθολογιστής δεν τρέφει εσωτερικές αυταπάτες αναζήτησης....

Πριν μπούμε στην ουσία θα συνδέσω αντιθετικά τον Εσωτερικό Διάλογο πάνω στο Διάλογο με τον άλλο, ότι κάνεις δηλαδή ένα εσωτερικό φανταστικό διάλογο τη στιγμή της συζήτησης με το συνομιλητή (εννοείται η γραπτή ομιλία, καλή ώρα, είναι πιό βολική :-)...όπως ένας σκακιστής σκέφτεται τις επόμενες κινήσεις όχι μόνο τις δικές του αλλά κυρίως του άλλου παίκτη. Το να προσπαθείς να βρεις μέσα σου, του άλλου τις απαντήσεις είναι μια άσκηση που από τη μιά σε δοκιμάζει στο κατά πόσο γνωρίζεις το φίλο-συνομιλητή και από την άλλη πολύ χρήσιμη για τους συντονιστές μιας συζήτησης, δημοσιογράφους, δασκάλους, να μαντέψουν τυχόν κατηφοριές σε αδιέξοδα και να στρέψουν τη ροή σε εναλλακτικά μονοπάτια.

Και από αυτή την παρένθεση πάμε στη ουσία...Μα με τον εαυτό σου μιλάς;;..Σού στριψε;;..χαχα..και εδώ θα κολλήσω για αντίθεση..μια ανάμνηση απ΄το πανεπιστήμιο...επειδή πάντα είχα την τάση να μιλάω με ανθρώπους διαφορετικούς μεταξύ τους, μου λέει ένας...Μα με τον τάδε μιλάς;;..Δλδ για την κατεστημένη ηθική το σωστό είναι να μη μιλάς με τον εαυτό σου αλλά ούτε με ανθρώπους έξω από το κουτί το ιδεολογικό, πολιτικό κτλ που έχουμε ή μας έχουν βάλει.

Και βγαίνοντας απ' το κουτάκι, η ανάρτηση έχει και σκοπό να απενεχοποιήσει ανθρώπους που μιλάν με τον εαυτό τους είτε φωναχτά είτε σιωπηλά. Ένας εσωτερικός διάλογος μπορεί να είναι εξίσου ποιοτικός ή αναγκαίος με τον εξωτερικό. Το τέλος θα το δείξει....Ο δεύτερος αντιμετωπίζει δυό κινδύνους, την κολακεία με τις ευχές από τη μιά και από την άλλη την προσωπική  ad hominem επιθετικότητα με κάθε είδους αρνητικά συναισθήματα...για να το πούμε λακωνικά τη γλυκιά θερμότητα + την απότομη ψυχρότητα. Ο εσωτερικός τα αποφεύγει και τα δύο αλλά ενέχει τον κίνδυνο να χαθείς στον κόσμο σου που λενε σε ένα ανακυκλούμενο ναρκισσισμό με διαφόρων ειδών διαταραχές και διχοτομήσεις.

Όμως το παραπάνω μάλλον Εσωτερικό Μονόλογο θα το λεγα μεταμφιεσμένο σε Διάλογο. Για μένα ο τίτλος σημαίνει ότι ναι μεν αποστασιοποιείσαι, μπαίνεις στα βαθιά αλλά πάντα υπάρχει μια φωνή αμφισβήτησης σε αυτό που κάνεις. Είναι η Αυτοπαρατήρηση. Όταν ήμουν στην αρχή της Εφηβείας σε κάποια φάση διαπιστώνω ότι δεν υπάρχουν φίλοι, όχι για να περάσουμε καλά όπως μπορεί να φαντάζεται μια μαμά αλλά για να συνομιλήσουμε πάνω σε κοινά ερωτήματα. Οπότε λέω, πάμε αναγκαστικά σε εσωτερική διχοτόμηση, θα με κάνω φίλο, θα μιλώ με τον εαυτό μου αλλά πρόσεχε με λέω :-) ...όταν φτάσεις στο τέλος της πορείας, όταν βρεις αυτό που ψάχνεις, φρόντισε να αποσυνδέσεις το καλώδιο της εσωτερικής συσκευής...το 'πα και λίγο θεατρικά...σαν να ζούσα όνειρο μέσα σε όνειρο όπως στη συσκευή του Inception, όσοι το 'δατε..όπως ακριβώς επιβίωσαν οι φυλακισμένοι σε απομόνωση...φτιάχνοντας φανταστικούς κόσμους, διαλόγους και σενάρια...και σε μια εποχή λαμπερής μοναξιάς...ανάμεσα στον κόσμο... έχει μια αξία να μιλήσεις ανοιχτά για αυτά...

Και αν με ρωτούσαν να πω με μία λέξη τί σημαίνει για μένα Εσωτερικός Διάλογος θα λεγα Μυθιστόρημα, Σενάριο και Θεατρικός Διάλογος. Εδώ κολλάει το ''Γράφω, γιατί θα μου στρίψει" που λέγεται συχνά σε συνεντεύξεις συγγραφέων. Ο Εγκέφαλος δεν μπορεί να τα κρατά μέσα του για πάντα, υπάρχει κάποιο όριο στην εσωστρέφεια και την απομόνωση. Γιαυτό και Φύσει κοινωνικό ον ο άνθρωπος. Ρίχτο έξω και είσαι μέσα, που λεγε ο Ρασούλης. Και εδώ, δεν είναι απλώς ένας νταλκάς αλλά χιλιάδες εικόνες, σκέψεις, ιδέες που αναζητούν μια φόρμα επικοινωνίας.  Έχουμε έτσι μια άλλη οπτική να βλέπεις τα βιβλία και τα έργα τέχνης ως Προϊόντα Εσωτερικού Διαλόγου. Ίσως κουραστικό για το μέσο θεατή που θελει απλώς να περάσει την ώρα του αλλά χρήσιμο για κριτικούς ή διασκευαστές, να προσπαθείς να μπεις στο γιατί και τον τρόπο που "επινόησε" το έργο ο δημιουργός. Και την Κριτική πάντως και τη Διασκευή, τη βλέπω, ως Διάλογο.

Και στην αντίπερα αφηρημένων όχθη από εκεί που είναι οι συγγραφείς, στοχαστές, δημιουργοί, επιστήμονες, βρίσκονται οι άνθρωποι της Θρησκείας-Φιλοσοφίας. Επειδή υπάρχει ένα life-style στην ατμόσφαιρα από Αρχαίους, Ινδούς και Νεοσοφούς χαχα.... Το πέρασμα στον κόσμο των αοράτων ανοίγει, αφού μάθουμε να σταματάμε τον εσωτερικό μας διάλογο.... Ο εσωτερικός διάλογος θεωρείται επικίνδυνος γιατί ανοίγει πύλες, όπου μπορούν να διεισδύσουν κάθε είδους αρνητικές οντότητες, παρουσίες, βαμπίρ χαχα ούτε να σταματήσω να σκέφτομαι θέλω, ούτε να γίνω αόρατος, ούτε φοβάμαι τα βαμπίρ...όλα αυτά είναι συνήθως μεταγενέστερες αντιγραφές στη ζωή του Έλληνα..Δλδ πολύ θα θελα να γνωρίσω παιδί που έχει εκπαιδευτεί σε μικρή ηλικία από "ψωνισμένο"  γονιό σε εσωτερικό δρόμο. Δεν τον έχουμε ζήσει και νιώσει το "Σωκράτη" ή τον "Πυθαγόρα". Το μόνο βίωμα εσωτερικότητας που έχει η ελληνική κοινωνία είναι τα παιδιά που έχουν μεγαλώσει σε αυστηρές χριστιανικές οικογένειες. Εκεί παλεύουν με τους λογισμούς, τις κακές σκέψεις για να κρατήσουν μια σταθερή πορεία σε αυτο που πιστεύουν. Και ανεξάρτητα από πίστη και προσωπικές συν ή αντι-πάθειες, αυτό που θέλω να τονίσω οτι αυτός ο εσωτερικός διάλογος και η άσκηση από μικρή ηλικία ατσαλώνουν ένα διαφορετικό χαρακτήρα. Και η διαφορά με τους προηγούμενους είναι οτι το κάνουν για μια άλλη ζωή, όχι για να κερδίσουν κάτι σε αυτήν. Το  κατά πόσο τώρα ενδιαφέρεται για την πνευματικότητα η Θρησκεία στην Ελλάδα είναι μεγάλη συζήτηση και θα την πιάσουμε άλλη φορά.

Κλείνοντας, καλό να μιλάς με τα μέσα σου αλλά χρειάζεσαι και τεχνικές να κρατήσεις ισορροπίες. Είπα πριν, ρίχτο έξω και είσαι μέσα, να γίνεις εξωστρεφής, να γράψεις αλλά αυτό ενδεχομένως να έχει και παρενέργειες αν δε μπορείς να κουμαντάρεις εύκολα την κοινωνική ή μη αποδοχή, τον εξωτερικό διάλογο. Πιο δραστικές λύσεις είναι ο Αυτοσαρκασμός, η Γυμναστική, η Χειρωνακτική Εργασία, η Επαφή με τον Απλό Καθημερινό Λαϊκό Άνθρωπο αλλά και με Παρόμοιους Αφηρημένους που ψάχνονται, δεν αποδέχονται άκριτα το Εγώ και τη Συμπεριφορά τους.