Κομήτης του Χάλεϊ (ποίημα του Στάνλεϊ Κούνιτς)

Η κυρία Μέρφυ στην πρώτη τάξη
έγραψε το όνομά του με κιμωλία
στον πίνακα και μας έλεγε
πως βρυχόταν στις θυελλώδεις πίστες
του Γαλαξία με τρομερή ταχύτητα,
και αν τυχόν την πορεία του έχανε 
και στη γη μας έσκαγε,
 σχολείο δεν θα 'χαμε αύριο.

Κοκκινογένης ιεροκήρυκας 
απ' τους λόφους ερχόμενος
με ένα άγριο βλέμμα στα μάτια του
στην πλατεία στάθηκε,
στην άκρη παιδότοπου,
και είπε πως είναι θεόσταλτος
να σώσει καθένα μας,
ακόμα και μικρά παιδιά.
«Μετανοήστε, εσείς οι αμαρτωλοί!»
φώναξε κουνώντας
σύμβολό του χειρόγραφο.

Στο βραδινό φαγητό 
λυπήθηκα σκεπτόμενος
πως ίσως ήταν το στερνό μας γεύμα
με τις αδερφές και τη μάνα μας,
ώστε που μόλις το πιάτο μου άγγιξα.
Έτσι, η μάνα με κατσάδιασε
και με έστειλε για ύπνο νωρίς. 

Εκτός από μένα κοιμόντουσαν όλοι.
Κανείς δεν άκουσε
που κρυφά τη σκάλα ανέβηκα
στον δροσερό νυχτερινό ουρανό.
Αναζήτησέ με, Πατέρα, στη στέγη
του κοκκινότουβλου σπιτιού
στο βάθος της Οδού Πρασίνου.
Εδώ ζούμε, το ξέρεις, στον πάνω όροφο.
Είμαι το παιδί με την άσπρη φανέλα
αραδιασμένο σε τραχύ χαλικωτό κρεβάτι,
ψάχνοντας στον έναστρο ουρανό,
προσδοκώντας το τέλος του κόσμου.

HALLEY’S COMET

Miss Murphy in first grade

wrote its name in chalk

across the board and told us

it was roaring down the stormtracks

of the Milky Way at frightful speed

and if it wandered off its course

and smashed into the earth

there’d be no school tomorrow.

A red-bearded preacher from the hills

with a wild look in his eyes

stood in the public square

at the playground’s edge

proclaiming he was sent by God

to save every one of us,

even the little children.

“Repent, ye sinners!” he shouted,

waving his hand-lettered sign.

At supper I felt sad to think

that it was probably

the last meal I’d share

with my mother and my sisters;

but I felt excited too

and scarcely touched my plate.

So mother scolded me

and sent me early to my room.

The whole family’s asleep

except for me. They never heard me steal

into the stairwell hall and climb

the ladder to the fresh night air.

Look for me, Father, on the roof

of the red brick building

at the foot of Green Street—

that’s where we live, you know, on the top floor.

I’m the boy in the white flannel gown

sprawled on this coarse gravel bed

searching the starry sky,

waiting for the world to end.



Ο κάθε 75 με 76 χρόνια εμφανιζόμενος
 κομήτης του Χάλεϊ πέρασε από τον ουρανό 
την άνοιξη του 1910, 
μπροστά στα μάτια του πεντάχρονου ποιητή.
Αστεροσκοπείο εντόπισε
τοξικό αέριο, δικυάνιο, στην ουρά του κομήτη,
και αστρονόμος δήλωσε πως μπορεί 
να καταστρέψει τη ζωή στη γη.
Ακολούθησε πανικός
με πωλήσεις μασκών αερίων,
«αντικομητικών» χαπιών και ομπρελών.
https://en.wikipedia.org/wiki/Halley's_Comet#1910

To 1995 σε ηλικία 90 ετών
 ανακαλεί ο ποιητής
 τις αναμνήσεις του και γράφει 
το παραπάνω ποίημα.

Πέντε ετών γνώριζε πως 
δεν είχε μπαμπά, όχι όμως γιατί.
Η μητέρα είχε κρύψει
κάθε πληροφορία.
Ο πατέρας
ενάμιση μήνα
πριν γεννηθεί ο μικρός,
είχε αυτοκτονήσει από χρέη.
Οι γονείς του, Εβραίοι μετανάστες,
ήρθαν στη Μασαχουσέτη
από τη Λιθουανία, μέρος τότε
 της Ρωσικής Αυτοκρατορίας.

https://en.wikipedia.org/wiki/Stanley_Kunitz 
(1905 – 2006)

https://prezi.com/90qkt6pznk9k/halleys-comet/
https://sw-eden.net/2009/03/23/halleys-comet-stanley-kunitz-meaning/