Μεταμοντέρνος Ανακρέων

Ερντογάν παρηγορήσου στα χρυσά σου τα παλάτια,
κάνε τον τουρίστα κι άκου απ' τα μέρη σου πραμάτεια.

Έλα κρασόφοβε, και σφούγγιξα απ' τον στίχο το κρασί,
μη στάξει το μουστάκι σου και πάει να ξυριστεί.

Λέει μύθος του Πλάτωνα πως ο βοσκός ο Γύγης

 να μην τον βλέπουν κέρδισε με ένα δαχτυλίδι.

Αμέσως τρέχει αόρατος και στο παλάτι μπαίνει,

«τυφλό» σκοτώνει βασιλιά και πλούτη δεν χορταίνει.

Αν ήμουνα αόρατος, θ' άρπαζα κόσμου πλούτη;;

ή θα 'κανα τον ήρωα, όπως στο χαζοκούτι;;

Δε με νοιάζει του Γύγη

μαγικό δαχτυλίδι

που αόρατους κάνει

ήρωες εν δυνάμει.

Εμένα με νοιάζει

να αγαπώ, να αγαπιέμαι

μέσα σ' ανθρώπους,

που σαν ήρωες κλαίνε.

Μαζί προχωρούν

στο άγνωστο ανοιγμένοι.

Δεν με καίει ενός Μίδα

μια χρυσή πυραμίδα.
Δεν μ' ορίζει το χρήμα,
για τυράννους δεν παίζω.
Εμένα με νοιάζει
στην αγάπη να δίνω,
τον νού και το σώμα
σε βουτιές να τα ρίχνω.
Το τώρα συζώ, 
το αύριο ποιος ξέρει;;


Δεν με σκα δαχτυλίδι
βασιλιά της Λυδίας.
Δεν μ' ορίζει το χρήμα,
δεν δοξάζω τυράννους,
Εμένα με νοιάζει
την αγάπη μου να 'χω,
εμένα με μέλει
το κρασί μου να πίνω.
Το σήμερα ζω,
το αύριο ποιος ξέρει;;


Oὔ μοι μέλει τὰ Γύγεω,
τοῦ Σαρδίων ἄνακτος,
οὔθ᾽ αἱρέει με χρυσός,
οὐκ αἰνέω τυράννους:
ἐμοὶ μέλει ἔρωτι
καταστέφειν τὴν ψυχὴν
ἐμοὶ μέλει πώμασιν,
καταβρέχειν λάρυγγα.
Tὸ σήμερον μέλει μοι,
τὸ δ᾽ αὔριον τίς οἶδεν;

(από λαϊκές μιμήσεις συμποτικών Ανακρέοντος,
τα καλούμενα και ανακρεόντεια)


Από την Τέω ήτανε,
σήμερα Σιγατζίκ,
της αφεντίας έμμετρα
να πίνεις το κρασί.