Αυτοκτονία, πράξη ανθελληνική (Κέντρο αυτόχειρης μελέτης)

Ποια όντα ακατανόητα

στον Βαλκανοπαράδεισο 

εδώ θα αυτοκτονούσαν;;

Τα πάντα όλα έχουμε,

φως, ήλιο, θάλασσα, βουνά,

καράβια, αμπέλια και ελιές,
εδώ μαθαίνει ο ξένος μας
να τρώει και να χαίρεται,

στον τόπο αυτό γεννήθηκε 

ο πρότυπος πολιτισμός,

αρχαία γλώσσα κι αριθμοί,

θρησκεία, ελευθερία, τέχνες, λογική,

εδώ βρίσκεις ακόμα φίλους, 

οικογένεια, φιλότιμο.

Έλληνας αν είσαι,

δεν αυτοκτονείς,

εκτός αν πέσει

κρίση οικονομική.

Και εκεί που ήταν

οι αυτόχειρες δεκάδες

(αμελητέος αριθμός

η πλειονότης να κοπιάσει)

ξάφνου, ακούς...πολλές χιλιάδες.

Κι όμως οι καημένοι 

τζάμπα δεν πήγαν.

Όταν οι τόκοι μας είχαν 

στον λαιμό το χέρι βάλει, 

βγάλαμε  το αυτόκτονο χαρτί,

και έκανε πίσω ο δανειστής.

Πολύ χειρότερα τα μέτρα θα 'ταν 

δίχως τους ήρωες αυτούς.

Αυταρνητές, αυτόνεκροι,

σώσαν Ελλάδας την τιμή.

Γιαυτό, μνημείο θα στηθεί

για τους εν κρίσει αφ' ημών 

δεινώς απόντες.

Όταν με το καλό,

η καλή εποχή

ξανάρθει πάλι,

σύνθημα λαϊκό

θα πρέπει να 'ναι αυτό:

«κι αν φέρουμε περήφανα

αυτοκτονίας ποσοστά αμελητέα,

εμπρός, μετά της κρίσης τα διδάγματα

να γίνουν σύνολα μηδενιαία».

Πριν, κανείς δεν μίλαγε

για μειονότητα των αυτοκτονικών,

τώρα, λοιπόν, να γίνει κέντρο

μελέτης της σκέψης τους,

πριν η επόμενή τους πράξη γίνει.

Αν θίγεται η Πρέβεζα,

ας γίνει στο περήφανο νησί

με τον ψηλό τον δείκτη,

(Λιθουανοί της Ελλάδας)

μα από την Κρήτη 

εκράταγε κι αυτός

ο «ανθέλλην» Καρυωτάκης,
(παρεμπεσόντως, χρόνια σου πολλά)

Το λάθος του ήταν πως

αυτομόλησε 

δίχως πολιτικό συμβολισμό.

Επνίγετο σε μικροαστικό

αισθητικό φορμαλισμό.

....

πρέπει τώρα να συνθέσω

μπαλάντα για ποιητές 

άδοξοι που 'ναι

έτσι, στις ακτές

σαν θα με βρούνε,

πολύ θ' αρέσω

.....

Ενώ είχε έτοιμο ποίημα

κριτικής της γραφειοκρατίας.

Σε σύγχρονη απόδοση

Υπάλληλος ενέργεια εκκενώνει
σαν μπαταρία μέσα στα γραφεία.
Φορτιστής μοιάζει η Ηγεσία
με άδειες που τον ανανεώνει.

Λιώνει στην οθόνη, διατυπώνει
γράμματα, αριθμούς με αμφιθυμία,
«Σε συνέχεια της επικοινωνίας
νιώθω βαθιά τιμή» διαβεβαιώνει.

Τέτοια τιμή που σκέφτεται το βράδι,
αν κάλλιο πέντε άξιζε για να 'χει
ασφάλεια αντί για ελευθερία.

Σελίδες βλέπει, σκέφτεται ανθρώπους,
ταξίδια και δουλειές σε άλλους τόπους,
έλλην υπάλληλος με αριστεία.


Άριστος κι ο Κωστής,
μα δεν ευτύχησε.
Αν είχε όμως δώσει
ένα πολιτικό μήνυμα
αυτοχειρίας σε δημόσιο γραφείο
με στοχευμένη καταγγελία,
οι ζωντανοί θα συζητούσαν
για τις συνθήκες εργασίας
υπαλλήλων, κατά πόσο
ωφελούν τη δημιουργικότητα.
Θα ήταν ένα σύμβολό τους,
με ποιήματά του να κοσμούνε
τα γραφεία τους.
Και στις εκθέσεις του σχολείου,
με αφορμή του Κώστα τη θυσία,
θα κουβεντιάζαν επιπλέον
τη δυσκίνητη επαγγελματική πλοήγηση,
αν καταστρέφονται απ' τη δουλειά τους άνθρωποι,
το κράτος πρέπει καινούριο σχέδιο να στρώνει,
ή μας αρκεί μια Πολιτεία Ηλεκτρολόγα
που απέθαντη νεκρούς ανανεώνει;; 


Και εκεί που έγραφε

Οι ορίζοντες θα μ’ έχουν πνίξει.
Σ’ όλα τα κλίματα, σ’ όλα τα πλάτη,
αγώνες για το ψωμί και το αλάτι, 
έρωτες, πλήξη. 

θα 'βγαινε ο κομμισάριος,
θα φώναζε
«Μίλα μας Κωστή
ποιοι αγώνες σε βγάζουν 
εσένα από την πλήξη;;
εδώ είμαστε εμείς!»

Κι αν τότε ήταν δύσκολο
ο συνιεραπόστολος
να επικοινωνήσει,
σκέψου στο φόρτε
Επανάστασης,
το χάσμα με τον Παύλο,
την Κατερίνα, τον Νικόλα.

Το σχέδιο είναι 
κέντρο μελέτης
αυτόκτονης σκέψης.
Και σήμα να μην πιάνεις στην αρχή,
σημασία έχει διάλογος να γίνεται,
κι ας μην απαντά αρχικά,
ο διάλογος γίνεται μέσα του.

Η βασική δομή του σχεδίου,
το προσωπικό πρόβλημα
να γίνει πολιτικό,
ρίζες να βρεις,
καρπό να βγάλεις.

Με απλά λόγια θα του πεις,
«η κοινωνία δυστυχεί
γιατί όσους βάλαμε
σε πολεμίστρες θέσεις
βάζουν το εγώ
πάνω απ' την κοινότητα.
Κι εσύ που έφτασες 
να μηδενίζεις το εγώ,
συμπόνια δεν χρειάζεσαι,
εμείς ανάγκη έχουμε
εμάς να βοηθήσεις!»


Κέντρο συνειδητοποίησης
μηδενισμένου εγώ,
και γραφείο
ευρέσεως απασχόλησης
των αυτοκτονικών
για ελλείψεις και ανάγκες
εγωισμένης κοινωνίας.

Μέχρι και εξ αποστάσεως
έρευνα, διάλογο, μελέτη,
γιατί ουδέν θανατόβιο θύμα,
εξ ορισμού δεδικαίωται,
επειδή και μόνο μηδενίζεται,
χρειάζεται υπομονή,
 ιδρώτας σκέψης 
λιπόθυμη από δεκαεφτάωρο
αν χρειαστεί να πέσεις,
για να βρεθεί τόπος κοινός,
και αμφικερδής καρπός.

Μετά από κόπους
και αγώνες, θα μαζευτεί
αυτόχειρη, δική μας εμπειρία.

Κι όταν μας λέν
π.χ. για Φινλανδών Παιδεία,
δεν θα απαντάμε
με αντιπερισπασμό απραξίας,
αλλά ταξίδι ενημέρωσης
θα κάνουμε σε
βόρειους ανήλιαγους
κι αλκόληδες λαούς,
στα μάτια τους θα λέμε:

Εμείς, Ζορμπάδες-Έλληνες
δουλέψαμε 
και σκέψη εκπαιδεύσαμε,
ελάτε στην Ελλάδα,
όλοι οι μηδενιζόμενοι,
για ψυχοτουρισμό,
χειμώνα, καλοκαίρι,
εδώ θα κουβεντιάζουμε
με θέρμη θα σπουδάζουμε
καινούριες εμπειρίες.

Μπορεί στο εγχώριο
εγωισμένο σύστημα
αυτό να μην αρέσει,
φόβος μη χάσουν θέσεις
από μετάμελους μηδενιστές

σε κέντρο αποκατάστασης
και στόχευσης πολιτικής.

Πυροτεχνήματα αγαπά
συμπόνιας κι υστερίας.
Λυπηθείτε τους!