«Τον βασάνισε η Χούντα, τον σκότωσε η Δημοκρατία»

Αν ήταν σε συγκεκριμένο πολιτικό χώρο ο Αλέκος Παναγούλης, θα είχε βγει ένα τέτοιο σύνθημα στη μνήμη του. Επειδή, όμως, ήταν ανένταχτος, γιαυτό και τον σκέπασε σιωπή για να πληρωθεί το σουξέ ρηθέν της μεταπολίτευσης, «όποιος είναι έξω από το μαντρί, τον τρώει ο λύκος», και μάλιστα ειπωμένο από αρχιπολιτευτή, τον κύριο ύποπτο, όπως λέγεται, για τον τροχαίο πριν 43 χρόνια.

Μπορεί το ρητό να 'χει και τα δίκια του, ότι αν είσαι σε ένα κόμμα, χώρο με περιφρούρηση, θα το σκεφτεί λύκος να σε δαγκώσει.

Από τη μία σκέφτομαι τον Μίκη Θεοδωράκη (που είχε κυρήξει εθνική συμφιλίωση, «Καραμανλής, ή τανκς», λαϊκό σύνθημα, όπως αποδείχτηκε στην κάλπη), γιατί δεν προσπάθησε, λοιπόν, να αποτρέψει τον Αλέκο από τη ριζοσπαστική πολιτική αποχουντοποίηση που επιδίωκε, για να σώσει τη ζωή του. Αποδείχτηκε εκ των υστέρων ότι δεν άξιζε, η αποχουντοποίηση δεν ήταν παλλαϊκό αίτημα, όπως η μυθολογία της μεταπολίτευσης αναφέρει.

Από την άλλη, σκέφτομαι τους επινοητές του τροχαίου...και τι πως θα έβγαζε τα αρχεία της ΕΣΑ στη φόρα ο Αλέκος;; προς τι ο φόβος;; έχεις τα όπλα σου, τον λαβύρινθο των νόμων και την αδιαφορία της πλειοψηφίας, κανένα σταγονίδιο λεκέ μη σε τρομάζει.

Αλλά ας υποθέσουμε, ότι ήταν τροχαίο, και ας δούμε μεταφορικά την θανατερή υποδοχή που του επιφύλαξε ο λαός. Όταν επέστρεψε στο αερόδρομιο, τον Αύγουστο του '74, μια μικρή ομάδα τον υποδέχτηκε, δεν βρέθηκαν πλήθη να ζητωκραυγάζουν το «έρχεται». Στις εκλογές του Νοέμβρη κατατάσσεται έκτος στην Β' Αθηνών με μόλις 9.000 ψήφους.

Εξ αυτού συνάγεται ότι δεν είχε καμμία τύχη να γίνει πρωθυπουργός, θα παρέμενε ένας ανένταχτος παρακατιανός κεντρώος. Πολιτικούς, ποιητές/ασκητές δεν καλοβλέπει ο μετρημένος λαός. Καλοψηφίζει αυτούς που του μοιάζουν. Αυτός που αψήφισε τη χούντα, θα αψηφούσε και τον λαό στα μικρά και μεγάλα του συμφέροντα.

Και απ' την πολιτική στη συνύπαρξη.

Μέσα σε αυτή την τοξική κοινωνία του φόβου και της καχυποψίας θα βρίσκεται κατά καιρούς κάποιος Παναγούλης, ένα ρομαντικό παιδί, που θα φορτώνει στο μυαλό τον πόνο όλου του κόσμου, και κάποια στιγμή θα τρώει το κεφάλι του, όπως χαιρέκακα θα παρατηρεί ο μικρός της καλοπέρασης αστός. 

Και αντί να ξεκινήσει ένα πρόγραμμα κοινωνικής αλλαγής χωρίς ανάγκη, πλέον, ηρώων, ή έστω δίκτυο προστασίας τους, βολεύονται του περιηρωικού χώρου με εθιμικά μνημόσυνα για ήρωες που πήραν απάνω τις αμαρτίες, την αδιαφορία, και την αδυναμία μας. 

Αλίμονο στους ήρωες που θάβει η κοινωνία. 

Δεν αξίζει ήρωας να πεθάνεις. 

Η κοινωνία και ο χρόνος θα σε ξεπεράσει.

Δημιούργησε απ' την οργή σου εν ζωή και επιβίωσε

για τους λίγους που θα σ' αγαπήσουν.