Ανδρικές αποζημιώσεις στο Ε1 (+Φόρος Αναίσθητης Αδράνειας της Κοινότητας)

Για κάθε φόνο και κακοποίηση γυναίκας
από άντρα στο περασμένο έτος

θα πληρώνουν όλα τα αρσενικά αφιμία
 και το ανάλογο κλιμακωτό ποσοστό
στο έψιλον ένα της φορολογικής δήλωσης.
...δύσπεπτες οι αποζημιώσεις;;
γράψε «εισφορά ανδρικής αλληλεγγύης».
(μα υπάρχουν και ανδροκτονίες,
θα μου πεις...ουδέν πρόβλημα,
ας πληρώσει το καθέν τα ποσοστά του)

Γιατί δεν έχουν ζητηθεί ως τώρα αποζημιώσεις;
δεν υπάρχει νομικό προηγούμενο,
στα ρηχά ακόμα η γυναικεία συνείδηση,
δεν έχει καν νοηθεί η ιδέα 
για ένα φεμινιστικό κράτος,
γιατί οι παλιές γυναίκες κουβαλάνε
την παράδοση της υποχωρητικότητας
που κάποια στιγμή φέρνει
συναισθηματικά ξεσπάσματα,
δίχως όμως πρακτικές λύσεις,
και κυρίως γιατί το προσωπικό
πρόβλημα δεν γίνεται πολιτικό.

Τώρα μόλις φωτίζεται
από τον δημοσιογραφικό φακό,
αυτό που γινόταν για τουλάχιστον
τέσσερις χιλιάδες χρόνια,
ότι η ιστορία της ανθρωπότητας
είναι, σε μεγάλο ποσοστό, 
μια ιστορία βίας και κακοποίησης
των αδυνάμων.
Συμβολικά, λοιπόν, για 4000
χρόνια από εδώ και πέρα,
να πληρώνει ετησίως ένα τοις χιλίοις
κάθε ανδρικό ΑΦΜ 
(ως ιστορική υπενθύμιση)
σκεπτόμενο κοιτώντας 
και Μνημεία Γυναικοκτονίας
(ούτε καν έχουν ζητηθεί)

Στο θέμα των ετήσιων 
φόνων γυναικών, 
(επειδή ήταν γυναίκες),
 δεν μπορεί να βγει 
η γυναίκα-πολίτις απέξω,
σε μικρότερο ποσοστό,
αλλά συναινεί σιωπηρά
και ο γυναικείος μισογυνισμός
και η γυναικεία απραξία,
και απουσία αλληλεγγύης.
Προς το παρόν, οι τρέχουσες 
γενιές ελληνίδων έχουν ακόμα δισταγμό
να στηρίξουν με την καρδιά τους
άλλη γυναίκα, καλύτερή τους.


Θα βγει, απ' την άλλη, 
το καλό παιδί
και θα διαδηλώσει 
την αθωότητά του,
και ασχετοσύνη του
με ψυχοπαθείς, τέρατα,
δράκους διεστραμμένους.
Τέτοιος στρουθοκαμηλισμός
δεν θα μας βγει σε καλό.

Εδώ θα δώσει την απάντηση
ο φόρος Αναίσθητης Αδράνειας
της Κοινότητας.
Τέτοια εγκλήματα
προμηνύονται,
προαναγγέλονται,
παρατηρείται η δραματική πλοκή τους
προς στην κορύφωση,
μέσα στη γειτονιά και τον περίγυρο.

«Να με έχει ο Θεός καλά,
πόσο είμαι τυχερό
με δουλειά και ανθρώπους μου.
Τους βλέπεις;; θα έχουν κακό
τέλος αυτοί. Η μια στο χώμα,
αυτός στη φυλακή.
Γιατί να πάω να μπλέξω;;
κορόιδο είμαι, να πληρώσω κι από πάνω;;»

Όταν λοιπόν θα έρθει το πρόστιμο
σε όλο τον δήμο, (για τους ψυχολόγους,
κοινωνικούς λειτουργούς
αυξημένο το νούμερο), τότε θα δεις
πως θα ελιχθεί ο πολίτης, 
και θα ζητήσει λύσεις,
ανθρώπους και παρεμβάσεις,
δημιουργώντας στο τέλος
και νέους θεσμούς
μέσα από τον πειραματισμό
και τη συνεργασία των ανθρώπων.

Υπάρχουν απομονωμένες δυνάμεις
που δεν συνεργάζονται,
υπάρχουν άνθρωποι
που μπορούν να βοηθήσουν,
αλλά η κοινωνία
δεν έχει το δίκτυο, τη διάθεση
να τους συνδέσει.
Κι ό,τι γίνεται συνήθως είναι
από προσωπικές προσπάθειες,
λείπει η παιδεία του συνεργατισμού.
Στην εποχή του διαδικτύου
είναι ξεφτίλα μας να έχουμε αμίλητα θύματα.

Γιατί, λένε, δεν μίλησαν;;
γιατί ντρέπονται, φοβούνται,
επειδή εμείς έχουμε επιτρέψει
να ντρέπονται και να φοβούνται.
Στέλνουμε
το μήνυμα ότι είναι 
λυπητερή
και στενάχωρη
η μειονοτική ιστορία 
και ο μονόλογος τους
από την πλειονότητα.
Πού να χωρέσουν αυτά
σε μια κοινωνία που βασιλεύει
η σιωπηρή ιδιώτευση, η ψευτοκαλοπέραση,
η κλίκα, η παρέα, η οικογένεια;;

Το φορτώνουμε το πρόβλημα
σε ένα δάσκαλο, κοινωνικό λειτουργό,
δικαστή, σωφρονιστή,
και οι λοιποί συνεχίζουμε τις ζωάρες μας
στα κουτάκια μας.

Ο πόνος στην τσέπη, όμως,
θα μας βγάλει απ' τα κουτάκια.
Το βασικότερο κίνητρο 
πολιτικοποίησης
στην Ελλάδα.

Έβαζε η Ευρώπη πρόστιμα
για σκουπιδότοπους,
αλλά τα πλήρωνε το κράτος,
όχι οι δήμοι.

Και ο δημότης σκεφτόταν,
αφού μου τα πληρώνει
η Αθήνα και η κάθε ξένη πόλη
μακριά μου, γιατί να κάτσω να σκάσω;;

Και τότε θα δούμε περισσότερες
διαδηλώσεις για πράγματα
εκτός του στενού οικογενειακού
συμφέροντος.

Η δημιουργική φορολογία
στην Ελλάδα είναι ένα εργαλείο
πλουτισμού κοινωνικής συνείδησης,
γιατί κάθε λαός
θέλει να κουβεντιάζει,
όμορφα και απλά, 
στη γλώσσα του.

ΥΓ

Φόρους θέλεις 
υπουργέ και δήμαρχέ μου;
καν' το με τρόπο δημιουργικό
εκπαιδευτικό και ενσυναίσθητο,
εγκαινιάζοντας τη
Φιλοσοφία της Φορολογίας,
ενάντια στο νομικισμό
του «έτσι τα βρήκαμε»,
και «δύσκολα αλλάζει».