«Καψοχαιρέκακα, η Ελλάδα τους μοιράζεται στα δύο»

«Κοιτάχτε, άρπαξε φωτιά», είπε ένας από τους γείτονες.

Γυρίσαμε το μάτι γρήγορα.

Ήταν αυτή που είχαμε μαλώσει, όταν κουβέντα

πιάσαμε. Και τώρα καίγεται.

Μα δε φωνάζει βοήθεια.

Διστάζω. Λέω να πάω εκεί. Να την αγγίξω με το χέρι μου.

Είμαι από τη φύση μου φτιαγμένη να παραξενεύομαι.

Ποια χώρα είναι αυτή που καίγεται χαιρέκακα;

Το σώμα των ανθρώπων της δεν τον πονά;

Ο τόπος εδώ είναι σκοτεινός. Και δύσκολος. Φοβάμαι.

Ξένη φωτιά. Μην ανακατευτείς, μου είπαν.

Όμως εκείνη έσβηνε μονάχη. Καταμόναχη.

Κι όσο πνιγόταν τόσο εμοίραζε το πρόσωπο.

Γινόταν πένσα.

Στην γειτονιά μας όπως και σε περασμένες γειτονιές

άλλοι φωτιά τους τιμωρεί κι άλλοι πιάνουν την πένσα.

Η Ελλάδα τους καιόμενη
μοιράζεται στα δύο.



1) «Ο Καιόμενος» Τάκη Σινόπουλου

http://teachingreek.blogspot.com/2014/12/blog-post.html

2) πένσα, εργαλείο, εργαλειοποίηση του θύματος



Εφημερίδα Παμπροσφυγική, 28 Σεπτεμβρίου 1924. Το στερεότυπο που έχουν οι ντόπιοι για τους πρόσφυγες είναι εξαιρετικά αρνητικό. Ένας ντόπιος από την Άσσηρο λέει: «Με κανένα τρόπο δε θα δεχτώ τον Καυκάσιο, τον βρώμικο, στο σπίτι μου. Όσο με αφορά, μπορεί να πέσει νεκρός στη μέση του δρόμου και δε με νοιάζει. ΜΑΚΑΡΙ ΝΑ ΚΑΟΥΝ ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΦΩΤΙΑ. Ο Βενιζέλος έφερε σκατά στη Μακεδονία. Όλοι τους πέθαιναν από την πείνα στην Τουρκία» (Αναστασία Καρακασίδου, Μακεδονικές ιστορίες και πάθη 1870-1990, εκδ. Οδυσσέας, Αθήνα, 2000, σελ. 276.)

Χθες το πρωί οι 120 οικογένειες των προσφύγων που έμεναν σε σκηνές βρέθηκαν περικυκλωμένοι από ομάδες μαινόμενου λαού του Κιούπκιοϊ. Οι ένοπλοι πολιορκητές επιτέθηκαν κι επακολούθησε αιματηρή συμπλοκή μεταξύ των ντόπιων και των προσφύγων. Οι εντόπιοι διεσκόρπισαν τους πρόσφυγες κι ΕΚΑΨΑΝ ΤΙΣ ΣΚΗΝΕΣ ΤΟΥΣ. Υπάρχουν περίπου 50 τραυματίες κι εννέα νεκροί, άπαντες πρόσφυγες».
(7 Νοεμβρίου 1924, Εφημερίδα Σκριπ)

Αυτά τα έχει ευκρινώς κρίνει το αίσθημα της εθνικής ομονοίας
βάζοντάς τα σε χρονοντούλαπο ιστορικής απαξίας.

για νεότερες φήμες, όπως

«Αφήστε τους να καούν για να βάλουν μυαλό»

«Καλά να πάθουν, 
στάχτη και μπούρμπερη αυτοί και τα παιδιά τους»


Με καθαρό μυαλό μετά από 50 χρόνια
θα κριθούμε

η ιστορία επαναλαμβάνεται,
η κακή ιστορία ακόμη ευκολότερα,
καθόσον απέχει η δημιουργία
της καταστροφής.

Όμως, η ελληνική πυρομανία
για τον εχθρό και τον γείτονα,
δεν θα πρέπει να κρίνεται
χωριστά από το φλογερό αίσθημα
δικαίου που μας διακρίνει.
Ας έφτιαχναν οι μεγάλοι
 δικαιότερη κοινωνία,
να υπήρχε λιγότερος
αλληλοεμπρησμός και έκρηξη
οργής των αδικουμένων.