αντί τίτλου «Μπάσταρδη κληρονόμισσα γενιά»
με αφορμή το «Είμαι ο μπάσταρδος γιος»
του Φοίβου Δεληβοριά
από τον δίσκο, Καλλιθέα (του, 2015)
μάλλον δεν πρόκειται να λυτρωθεί
στιχουργικά αυτή η λέξη κατά το
«γύφτισσα/μπάσταρδη τον εβύζαξε,
γιαυτό έχει φτερά»
το μόνο λυτρωτικό που βρήκα
ήταν ένα σλανγκοσχόλιο για τη θετική
σημασία του μπάσταρδου, ως τυχερού.
«η ασφυκτική κοινωνική πίεση, οι αποκλεισμοί που δέχονταν
τα μπάσταρδα παιδιά τα έκανε να βρίσκονται μόνιμα σε εγρήγορση και σε καλή φόρμα».
https://www.slang.gr/lemma/10297-mpastardos
(Επειδή έχει και b, και d, και st,
μορφολογικά η λέξη κάνει εύκολα
υβριστική καριέρα σε σχέση με το νόθο,
με θήτα δεν κάνεις προκοπή,
που να τον πεις και θαθαθούπα)
Ας πάρουμε την πρώτη
ανάγνωση ότι πρόκειται
περί βρισιάς,
που σημαίνει
«ειμ' ο ανάξιος γιος»
Πατέρα παίρνουν τηλέφωνο
Λένε πως, πατέρα, είσαι νεκρός
Κι εγώ γυρίζω στο σπίτι με τα πόδια
Είμαι ο μπάσταρδος γιος
Κάτω απ’ την άσφαλτο καίει το παλιό χώμα
Και οι ανοιγμένες στοές
Και μες στο σώμα μου κλαίει το παλιό σώμα
Του ανολοκλήρωτου χθες.
Περπατώντας στη μοντέρνα Καλλιθέα
με τις διανοιγόμενες στοές του μετρό,
με τα πόδια σπίτι του
προσγειώνεται
στην νέα πραγματικότητα,
και συνειδητοποιεί
κενά στη σύνδεση
με το παρελθόν.
αντί
«ειμ' ο ανάξιος γιος»
«ειμ' η ανάξια γενιά»
«ασκύταλη είμαι γενιά»
παράλληλες φράσεις
«κληρονομώ παρελθόν»
«Πατέρα είσαι νεκρός,
και εγώ γυρίζω στο σπίτι ναυαγός,
τους μύθους σου νοσταλγώ»
καταλήγω στο θεατρικότερο
«τι να πω στο παιδί μου εγώ;»
οπότε ας κάτσει ο κληρονόμος
ιστοριών να βρει τι αξίζει
σκυτάλη να βρει
απ' τη δική του εποχή.
Τι να νιώθουν, άραγε, οι παλιοί
που έχουν κατώτερη διάδοχη γενιά;;
Κολακεύονται που οι νέοι νοσταλγούν
τη μοναδικότητά τους, ή νιώθουν
ενοχές που δεν μετέδωσαν τη ροή
για να συνεχιστεί το ανολοκλήρωτο χτες;;
Ο κανόνας λέει ότι κληρονόμοι
μεγάλων ονομάτων και ιστοριών
είναι κατώτεροι προσδοκιών.
Συνήθως, δεν έχει χρόνο ο ήρωας,
ο άνθρωπος της δράσης,
και ο ηρωολόγος ραψωδός
για μεταδοτικότητα και έρευνα,
να φτιάξει μαθητές
που να πατούν στα πόδια τους,
βαθιά στην εποχή τους.
«Εγώ έκανα ό,τι έκανα,
σειρά σας τώρα, αντίγραφά μου»
(Αντίθετα, ο πνευματικός
πατέρας του Δεληβοριά
είναι ο Χατζιδάκις, ένας αντι-ήρωας,
που δεν ακολούθησε τη μόδα της γενιάς του)
...σκέψεις ενοχικής νοσταλγίας
που αφορούν εφήβους του ογδόντα
και ενενήντα. Μετά ξεπεράστηκε
το άκρο της νοσταλγίτιδας
με το άκρο του κυνισμού.
Πολιτικά, ένα σημείο διαφοράς
των γενιών είναι πίστη και απιστία.
Οι παλιοί πίστεψαν και την πάτησαν,
όπως ο αριστερός πατέρας του
σε ένα τραγούδι «Επέτειος» (Πρωτομαγιάς) το '89.
https://youtu.be/cki9RAykh1Q
Ο νέος δεν τρελαίνεται απ' τα μεγάλα λόγια.
Παράλληλα τρέχει και η
δεύτερη ανάγνωση
του μπάσταρδου,
ως πολύχρωμου παιδιού
μιας σύνθετης εποχής.
Ο παλιός είναι καθαρόψυχος
και καθαρολύτης, κι όλο αναρωτιέται
«πως συνυπάρχουν στους νέους ανόμοια
και αντιφατικά για την εποχή του πράγματα».
(1995)
Η γενιά μου εμφανίζεται τις νύχτες,
σαν τους διαρρήκτες και τα ξωτικά
Κάθε Σάββατο γυρνάει την Ποσειδώνος
Κι από δίπλα μόνος τη κοιτάζω σιωπηλά
Για χατίρι της εγώ θα γίνω αράπης
Λόγια της αγάπης να της πω με το ρυθμό
Και με υπολογιστές των Ιαπώνων
Το μεγάλο πόνο θα της πω και τον καημό
https://youtu.be/5RTHg6CtToc
.....
(2015)
Είμαστε βλαμμένοι
πες το δυνατά
διαταραγμένοι
εμείς του '80
η κιτς γενιά.
https://youtu.be/0cBULaptDeU
(1995)
Αν για σας Ελλάδα
είναι όλα αυτά
....
Νιώθω τόσο μόνος μου
δίχως ταίρι και γεννιά
...
Πονεμένη μου καρδιά
ντύσου λίγο πιο ζεστά,
κάνει παγωνιά...
Αν εσείς τη βρίσκετε
με βουτιές μες στο ρετρό
.....
https://youtu.be/9-Do5ZDOvys
μάλλον δεν πρόκειται να λυτρωθεί
στιχουργικά αυτή η λέξη κατά το
«γύφτισσα/μπάσταρδη τον εβύζαξε,
γιαυτό έχει φτερά»
το μόνο λυτρωτικό που βρήκα
ήταν ένα σλανγκοσχόλιο για τη θετική
σημασία του μπάσταρδου, ως τυχερού.
«η ασφυκτική κοινωνική πίεση, οι αποκλεισμοί που δέχονταν
τα μπάσταρδα παιδιά τα έκανε να βρίσκονται μόνιμα σε εγρήγορση και σε καλή φόρμα».
https://www.slang.gr/lemma/10297-mpastardos
(Επειδή έχει και b, και d, και st,
μορφολογικά η λέξη κάνει εύκολα
υβριστική καριέρα σε σχέση με το νόθο,
με θήτα δεν κάνεις προκοπή,
που να τον πεις και θαθαθούπα)
Ας πάρουμε την πρώτη
ανάγνωση ότι πρόκειται
περί βρισιάς,
που σημαίνει
«ειμ' ο ανάξιος γιος»
Πατέρα παίρνουν τηλέφωνο
Λένε πως, πατέρα, είσαι νεκρός
Κι εγώ γυρίζω στο σπίτι με τα πόδια
Είμαι ο μπάσταρδος γιος
Κάτω απ’ την άσφαλτο καίει το παλιό χώμα
Και οι ανοιγμένες στοές
Και μες στο σώμα μου κλαίει το παλιό σώμα
Του ανολοκλήρωτου χθες.
Περπατώντας στη μοντέρνα Καλλιθέα
με τις διανοιγόμενες στοές του μετρό,
με τα πόδια σπίτι του
προσγειώνεται
στην νέα πραγματικότητα,
και συνειδητοποιεί
κενά στη σύνδεση
με το παρελθόν.
αντί
«ειμ' ο ανάξιος γιος»
«ειμ' η ανάξια γενιά»
«ασκύταλη είμαι γενιά»
παράλληλες φράσεις
«κληρονομώ παρελθόν»
«Πατέρα είσαι νεκρός,
και εγώ γυρίζω στο σπίτι ναυαγός,
τους μύθους σου νοσταλγώ»
καταλήγω στο θεατρικότερο
«τι να πω στο παιδί μου εγώ;»
οπότε ας κάτσει ο κληρονόμος
ιστοριών να βρει τι αξίζει
σκυτάλη να βρει
απ' τη δική του εποχή.
Τι να νιώθουν, άραγε, οι παλιοί
που έχουν κατώτερη διάδοχη γενιά;;
Κολακεύονται που οι νέοι νοσταλγούν
τη μοναδικότητά τους, ή νιώθουν
ενοχές που δεν μετέδωσαν τη ροή
για να συνεχιστεί το ανολοκλήρωτο χτες;;
Ο κανόνας λέει ότι κληρονόμοι
μεγάλων ονομάτων και ιστοριών
είναι κατώτεροι προσδοκιών.
Συνήθως, δεν έχει χρόνο ο ήρωας,
ο άνθρωπος της δράσης,
και ο ηρωολόγος ραψωδός
για μεταδοτικότητα και έρευνα,
να φτιάξει μαθητές
που να πατούν στα πόδια τους,
βαθιά στην εποχή τους.
«Εγώ έκανα ό,τι έκανα,
σειρά σας τώρα, αντίγραφά μου»
πατέρας του Δεληβοριά
είναι ο Χατζιδάκις, ένας αντι-ήρωας,
που δεν ακολούθησε τη μόδα της γενιάς του)
...σκέψεις ενοχικής νοσταλγίας
που αφορούν εφήβους του ογδόντα
και ενενήντα. Μετά ξεπεράστηκε
το άκρο της νοσταλγίτιδας
με το άκρο του κυνισμού.
Πολιτικά, ένα σημείο διαφοράς
των γενιών είναι πίστη και απιστία.
Οι παλιοί πίστεψαν και την πάτησαν,
όπως ο αριστερός πατέρας του
σε ένα τραγούδι «Επέτειος» (Πρωτομαγιάς) το '89.
https://youtu.be/cki9RAykh1Q
Ο νέος δεν τρελαίνεται απ' τα μεγάλα λόγια.
Παράλληλα τρέχει και η
δεύτερη ανάγνωση
του μπάσταρδου,
ως πολύχρωμου παιδιού
μιας σύνθετης εποχής.
Ο παλιός είναι καθαρόψυχος
και καθαρολύτης, κι όλο αναρωτιέται
«πως συνυπάρχουν στους νέους ανόμοια
και αντιφατικά για την εποχή του πράγματα».
(1995)
Η γενιά μου εμφανίζεται τις νύχτες,
σαν τους διαρρήκτες και τα ξωτικά
Κάθε Σάββατο γυρνάει την Ποσειδώνος
Κι από δίπλα μόνος τη κοιτάζω σιωπηλά
Για χατίρι της εγώ θα γίνω αράπης
Λόγια της αγάπης να της πω με το ρυθμό
Και με υπολογιστές των Ιαπώνων
Το μεγάλο πόνο θα της πω και τον καημό
https://youtu.be/5RTHg6CtToc
.....
(2015)
Είμαστε βλαμμένοι
πες το δυνατά
διαταραγμένοι
εμείς του '80
η κιτς γενιά.
https://youtu.be/0cBULaptDeU
(1995)
Αν για σας Ελλάδα
είναι όλα αυτά
....
Νιώθω τόσο μόνος μου
δίχως ταίρι και γεννιά
...
Πονεμένη μου καρδιά
ντύσου λίγο πιο ζεστά,
κάνει παγωνιά...
Αν εσείς τη βρίσκετε
με βουτιές μες στο ρετρό
.....
https://youtu.be/9-Do5ZDOvys
Έχει ξεπεράσει τη νοσταλγίτιδα, αλλά θα ήθελε να ζήσει κάτι από ανθρωπιά και δημιουργικότητα της γενιάς του πατέρα, στη γλώσσα και τη σύνθεση της εποχής μας. Ως τώρα η εποχή έχει τις διαφωνίες της, για να δούμε...
Κι έχει γούστο να πέσει Δεληβοριάς στις Πανελλήνιες με χάσμα γενεών, και να χτυπάνε τα τηλέφωνα στο υπουργείο...τι εννοεί ο ποιητής...πώς θα μπασταρδέψουμε την σοβαρότατη έκθεση ιδεών με την αμφίβολη έκθεση της ψυχής του;;...
Όταν πέφτει μια σκυτάλη
φταίνε πάντα και οι δυο,
μα πιότερο η έμπειρη
μα πιότερο η έμπειρη
αθλήτρια γενιά,
που απ' το πολύ το τρέξιμο
να στοχαστεί δεν πρόλαβε.
Μα ποια γενιά γνωρίζει
τώρα πιο πολλά,
δεν είναι πια ξεκάθαρο.
που απ' το πολύ το τρέξιμο
να στοχαστεί δεν πρόλαβε.
Μα ποια γενιά γνωρίζει
τώρα πιο πολλά,
δεν είναι πια ξεκάθαρο.
Τούτο περίληψη
θα έγραφα εγώ,
κι ας έχανα βαθμό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου