Για άλλους τα χελιδόνια
έφτασαν νωρίς.
Κι άλλοι νιώσαν αργά
πως απ' τα χέρια τους
οριστικά χαθήκαν.
Χελιδόνια μόνα
τη νυχτιά νανουρίζουν,
και τον χειμώνα μακριά
τον δακρύζουν.
Πέρα απ' τις γραμμές,
του διαλόγου τα
καλώδια τρίζουν.
Χελιδόνια μόνα
χωρίς κηδεμόνα.
Στον χωρισμό
νιώθεται η αγάπη,
σύνορα δεν ξέρει
μόνο μεταναστεύει.
Το μαύρο κολάζ
στανικά συνταιριάζει
χελιδονοπηγές
χωρών μες στο χάρτη,
που νομίζουν πως
δεν γεννούν χελιδόνια,
μα τα παιδιά τους.
Μαζί και τα ιπτάμενα
στο εξωτερικό λεφτά τους,
που σχέδιο ετοιμάζουνε
πίσω να 'ρθούν, κοντά τους.
Και τότε με παλίννοστα λεφτά,
καλώδια διαλόγου θα ξετρίξουν.
Καρδιά που έλεγε πως έμεινε για να παλέψει πίσω,
σκαλίζοντας πατρίδα ν' αναστήσει από τη στάχτη,
θα συχωρέσει στην αγκάλη της προδότη-μετανάστη.
Μαζί και τα ιπτάμενα
στο εξωτερικό λεφτά τους,
που σχέδιο ετοιμάζουνε
πίσω να 'ρθούν, κοντά τους.
Και τότε με παλίννοστα λεφτά,
καλώδια διαλόγου θα ξετρίξουν.
Καρδιά που έλεγε πως έμεινε για να παλέψει πίσω,
σκαλίζοντας πατρίδα ν' αναστήσει από τη στάχτη,
θα συχωρέσει στην αγκάλη της προδότη-μετανάστη.
Και μια γυναίκα που κρατούσε
ένα μωρό στην αγκαλιά της είπε:
Μίλησέ μας για τα Παιδιά.
Κι εκείνος είπε:
Τα παιδιά σας δεν είναι παιδιά σας.
Είναι οι γιοι και οι κόρες
της λαχτάρας της ζωής για τη Ζωή.
Ερχονται στη ζωή τους με την βοήθεια σας αλλά όχι από εσας.
και μ' όλο που είναι μαζί σας – δεν ανήκουν σε σας.
Μπορείτε να τους δώσετε την αγάπη σας, όχι όμως και τις ιδέες σας, γιατί αυτά έχουν δικές τους ιδέες.
Μπορείτε να τους δώσετε μια στέγη στο σώμα τους,
όχι όμως και στην ψυχή τους, γιατί η ψυχή τους
κατοικεί στο σπίτι του αύριο, που εσείς δεν μπορείτε να επισκεφθείτε ούτε στα όνειρά σας.
Μπορείτε να προσπαθήσετε να τους μοιάσετε,
μην προσπαθείτε όμως να τα κάνετε όμοιά σας.
Γιατί η ζωή δεν πάει προς τα πίσω και δεν σταματά στο χτες.
Είστε το τόξο απ’ το οποίο εκτοξεύονται τα παιδιά σας
σαν ολοζώντανα βέλη.
Ο τοξότης βλέπει το σημάδι πάνω στο μονοπάτι του απείρου
και σας λυγίζει με τη δύναμή του,
ώστε τα βέλη του να τιναχτούν γοργά και μακρια.
Το λύγισμα σας στο χέρι του τοξότη ας είναι για σας χαρά.
Γιατί όπως αυτός αγαπά τα βέλη που πετούν,
έτσι αγαπά και τα τόξα που είναι σταθερά .
Μετάφραση, Ευάγγελος Γράψας
https://www.slideshare.net/ellixosgr/ss-41002096
ένα μωρό στην αγκαλιά της είπε:
Μίλησέ μας για τα Παιδιά.
Κι εκείνος είπε:
Τα παιδιά σας δεν είναι παιδιά σας.
Είναι οι γιοι και οι κόρες
της λαχτάρας της ζωής για τη Ζωή.
Ερχονται στη ζωή τους με την βοήθεια σας αλλά όχι από εσας.
και μ' όλο που είναι μαζί σας – δεν ανήκουν σε σας.
Μπορείτε να τους δώσετε την αγάπη σας, όχι όμως και τις ιδέες σας, γιατί αυτά έχουν δικές τους ιδέες.
Μπορείτε να τους δώσετε μια στέγη στο σώμα τους,
όχι όμως και στην ψυχή τους, γιατί η ψυχή τους
κατοικεί στο σπίτι του αύριο, που εσείς δεν μπορείτε να επισκεφθείτε ούτε στα όνειρά σας.
Μπορείτε να προσπαθήσετε να τους μοιάσετε,
μην προσπαθείτε όμως να τα κάνετε όμοιά σας.
Γιατί η ζωή δεν πάει προς τα πίσω και δεν σταματά στο χτες.
Είστε το τόξο απ’ το οποίο εκτοξεύονται τα παιδιά σας
σαν ολοζώντανα βέλη.
Ο τοξότης βλέπει το σημάδι πάνω στο μονοπάτι του απείρου
και σας λυγίζει με τη δύναμή του,
ώστε τα βέλη του να τιναχτούν γοργά και μακρια.
Το λύγισμα σας στο χέρι του τοξότη ας είναι για σας χαρά.
Γιατί όπως αυτός αγαπά τα βέλη που πετούν,
έτσι αγαπά και τα τόξα που είναι σταθερά .
Μετάφραση, Ευάγγελος Γράψας
https://www.slideshare.net/ellixosgr/ss-41002096
https://lyricstranslate.com/en/khalil-gibran-children-lyrics.html
(Femijet tuaj, Khalil Gibran)
Δεν είναι πουλιά, τα παιδιά μας είναι
https://simplylife.gr/pages/proswpikh_anaptuksh/article/id/77
http://www.psychologized.eu/μεταναστες-ελληνες-ερευνα/
το αρχικό, από τον Απρίλη του 2012
εδώ με τίτλο
«Ώρα να φεύγουμε σιγά σιγά»
http://antipetroula.blogspot.com/2012/07/blog-post_7723.html
από Δ.Ψ. Δον Ψυχώτη
http://youtulube.blogspot.com/
και πρόσφατα το διασκεύασαν
και Ελληνοαλβανοί συλλέκτες
ιδεών εγχωρίων
του ταιριάζουν τίτλοι, όπως
Ἡ ἀπόδημος Ἑλλὰς
Η αποχελιδόνιση της Ελλάδας
Το ξεπούλιασμα της Ελλάδας,
όταν οι νεοσσοί εγκαταλείπουν τις φωλιές τους,
και μάλιστα είναι το ιδανικό γράφημα για το συμβολισμό του απόδημου Ελληνισμού, γιατί τα τρέχοντα σύμβολα, με κυκλωμένη ελληνική την υδρόγειο, είναι του οικουμενικού Ελληνισμού, δεν δείχνουν τη στιγμή που ο μετανάστης ανοίγει τα φτερά του κι αποδημεί. Επειδή, όμως, η στιγμή του χωρισμού πονάει, γιαυτό έχει λίγες πιθανότητες να γίνει καθολικά αποδεκτό σύμβολο.
Συναισθήματα και τραγούδια της ξενιτιάς δεν γράφονται πλέον, γιατί η τεχνολογία φέρνει στο λεπτό κοντά μακρινές εικόνες και φωνές αγαπημένων προσώπων. Υπήρξαν, όμως, τον καιρό των μνημονίων, στιγμές θεατρικής έντασης και προβληματισμού, όταν κάποιοι από τους εναπομείναντες πίσω εκδήλωναν τη λύπη και την οργή τους για των εγκεφάλων τη φυγή, κυρίως σε ιντερνετικά σχόλια κάτω από συνεντεύξεις επιτυχημένων νέων μεταναστών. Άραγε, να έλαβαν μέρος παρόμοιοι διάλογοι, όταν πολλαπλάσιο ποσοστό Ελλήνων έφευγε μεταπολεμικά για τη Γερμανία, που λίγα χρόνια πριν είχε ματοκυλήσει με το αζημίωτο την Ελλάδα; Τότε, ο αντιγερμανισμός περιοριζόταν στα γερμανοκαμένα χωριά. Άλλα θέματα ήταν στην πρώτη ατζέντα.
Υπάρχει έλλειμμα διαλόγου και συγκριτικής ψυχολογικής έρευνας ανάμεσα στο πως ένιωθαν οι παλαιοί μετανάστες με τους νέους. Στην περίπτωση των Αλβανών, στην ίδια γενιά βρίσκεις και χτίστη και γραφιά, τον ίδιο άνθρωπο να έχει δουλέψει νεαρός οικοδομή, και να κάνει πλέον καθιστική εργασία. Δύο εποχές σε μία, εύκολο κέρδος για τον ερευνητή. (και με ένα λαό που μοιραζόμαστε τοσα βαθιά το νιάξιμο της φιλοκτημοσύνης για τους αγαπημένους μας.)
Και μετά το πέρας της έρευνας, συγκαλείς αξιοκρατία, διαφάνεια, νέες ιδέες, δημιουργικό συνεργατισμό, και έρχονται πάλι τα πουλιά με τα λεφτά τους πίσω...πουλάκια τα λες, να τα καλοπιάσεις. Είναι θέμα σύγκρισης και σχεδιασμού.
Το προσχέδιο θεωρείται λήξαν.
Το τόξο από το βέλος έφυγε.
μπάλκαν.φάμιλυ.κόουτς.γρ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου