Σήμερα τα φύλλα κλαιν,
απ' τα κλαδιά προσπαθούν να πιαστούν,
όπως σαρώνοντ' απ' τον άνεμο.
Ο αδιάφορος χειμώνας αδιάφορος λιγότερο γίνεται.
Είναι ακόμα γεμάτος παγωμένες σκιές και μορφές από χιόνι.
Τα φύλλα κλαίνε...ένας από μας αντιστέκεται,
αφήνει το τηλέφωνο, και απλώς το κλάμα ακούει.
Είναι κλάμα που νοιάζεται, αφορά κάποιον άλλον.
Kάποιοι βαφτίζουν το Ένα Κομμάτι του Όλου...
...όμως υπάρχει σύγκρουση, υπάρχει αντίσταση.
Το να είσαι κομμάτι είναι μάταιος κόπος.
Μπορείς να νιώσεις τη ζωή αυτού που δίνει ζωή;;
Τα φύλλα κλαίνε. Δεν είναι κλάμα ο Θεός να τ' ακούσει,
ούτε κλάμα καπνόφουσκου ήρωα, μήτε σκοτούρας εφήμερης.
Είναι η κραυγή των φύλλων που στην Υπέρβαση μηδενίζονται.
Μες στην απουσία της φαντασίας,
χωρίς να σημαίνουν τίποτα
περισσότερο από ό,τι είναι στην τελική ακρόαση,
στο κλάμα από μόνο του, μέχρι στο τέλος
το κλάμα να μην αφορά
τίποτα και κανένα.
The Course of a Particular
Today the leaves cry, hanging on branches swept by wind,
Yet the nothingness of winter becomes a little less.
It is still full of icy shades and shapen snow.
The leaves cry . . . One holds off and merely hears the cry.
It is a busy cry, concerning someone else.
And though one says that one is part of everything,
There is a conflict, there is a resistance involved;
And being part is an exertion that declines:
One feels the life of that which gives life as it is.
The leaves cry. It is not a cry of divine attention,
Nor the smoke-drift of puffed-out heroes, nor human cry.
It is the cry of leaves that do not transcend themselves,
In the absence of fantasia, without meaning more
Than they are in the final finding of the ear, in the thing
Itself, until, at last, the cry concerns no one at all.
http://theconversation.com/curious-kids-what-causes-windy-weather
https://en.wikipedia.org/wiki/Wallace_Stevens
Pennsylvania, 1879 – 1955
The lover writes, the believer hears,
The poet mumbles and the painter sees,
Each one, his fated eccentricity,
As a part, but part, but tenacious particle,
Of the skeleton of the ether.
Ο εραστής γράφει, ο πιστός ακούει,
ο ποιητής ψελλίζει και ο ζωγράφος βλέπει,
ο καθένας την μοιραία του εκκεντρικότητα,
όχι απλώς σαν κομμάτι, μα σφιχτό σωματίδιο
του σκελετού του άλλου.
https://taimur.wordpress.com/2011/08/12/a-primitive-like-an-orb-wallace-stevens/
The Course of a Particular
Today the leaves cry, hanging on branches swept by wind,
Yet the nothingness of winter becomes a little less.
It is still full of icy shades and shapen snow.
The leaves cry . . . One holds off and merely hears the cry.
It is a busy cry, concerning someone else.
And though one says that one is part of everything,
There is a conflict, there is a resistance involved;
And being part is an exertion that declines:
One feels the life of that which gives life as it is.
The leaves cry. It is not a cry of divine attention,
Nor the smoke-drift of puffed-out heroes, nor human cry.
It is the cry of leaves that do not transcend themselves,
In the absence of fantasia, without meaning more
Than they are in the final finding of the ear, in the thing
Itself, until, at last, the cry concerns no one at all.
https://en.wikipedia.org/wiki/Wallace_Stevens
Pennsylvania, 1879 – 1955
The course of the poem is a meditation in which Stevens inverts the visionary process through which he comes to a realization of essential unity. As he listens to the sound of the leaves in the wind, he recedes into a state of alienation from the world around him
Ιn the absence of fantasia, these two aspects of particularity, the self and the world, are equivalent in their meaninglessness. Stevens repudiates essential unity, but he does not then revert to a celebration of the parts of the world. The failure of transcendental affect leaves him at the nadir of the cycle from Romanticism to indifferentism http://www.english.illinois.edu/maps/poets/s_z/stevens/particular.htm
The lover writes, the believer hears,
The poet mumbles and the painter sees,
Each one, his fated eccentricity,
As a part, but part, but tenacious particle,
Of the skeleton of the ether.
Ο εραστής γράφει, ο πιστός ακούει,
ο ποιητής ψελλίζει και ο ζωγράφος βλέπει,
ο καθένας την μοιραία του εκκεντρικότητα,
όχι απλώς σαν κομμάτι, μα σφιχτό σωματίδιο
του σκελετού του άλλου.
https://taimur.wordpress.com/2011/08/12/a-primitive-like-an-orb-wallace-stevens/
Η Συμπόνοια πληγώνει. Όταν νιώθεις δεμένη με όλα, νιώθεις επίσης υπεύθυνη για όλα. Και δεν μπορείς να ξεφύγεις. Η μοίρα σου είναι δεμένη με τις μοίρες των άλλων. Πρέπει, είτε να μάθεις το Σύμπαν να κουβαλάς, ή το Σύμπαν θα σε συντρίψει. Πρέπει να γίνεις αρκετά δυνατή τον κόσμο για να αγαπάς, και παράλληλα αρκετά κενή για να κάθεσαι στο ίδιο τραπέζι με τους χειρότερους εφιάλτες.
“Compassion hurts. When you feel connected to everything, you also feel responsible for everything. And you cannot turn away. Your destiny is bound with the destinies of others. You must either learn to carry the Universe or be crushed by it. You must grow strong enough to love the world, yet empty enough to sit down at the same table with its worst horrors.”
ΥΓ
Μα αυτή η συμπαντική συμπόνοια είναι πολύ μεγάλη για να γράφεται με γιώτα, χωρίς νου συμπόνια, μια συμπόνοια που με το νου της θέλει να κλείσει μέσα της όλο το σύμπαν, και να μη νιώθει διχόνοια του νου ανάμεσα στα μέρη και το όλον.
Και για τα φύλλα έκλαιγε και σκέφτηκε αν γράψει,
κάπου κομμάτι θα βρεθεί κομμάτι να διαβάσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου