Δεν ελπίζεις τίποτα;; δε φοβάσαι τίποτα ;; Είσαι Αόριστος!

..όχι ανόητος...:-)
που δίνει το αμφίσημο μήνυμα
 ..........................................

(1) πολύ γενικά μας τα λες, δώσε παράδειγμα, μαθές.

(2) Είσαι όντως Ελεύθερος, δεν ορίζεσαι, δεν περιορίζεσαι. :-)

Και ο Καζαντζάκης μίλησε συγκεκριμένα, όρισε αυτό το ρητό ως επιτύμβιο...αφορά δηλαδή τις τωρινές μας σκέψεις για το μετά, το επέκεινα, που λεν. Δεν ελπίζω Παράδεισο...Δε φοβάμαι Κόλαση...με συνείδηση ελεύθερη και ό,τι μου βγει στην έφεση...αν τυχόν υπάρξει καταδικαστική απόφαση :-)). «Ad tuum, Domine, tribunal appello»,  «στο Δικαστήριό σου, Κύριε, κάνω έφεση» . Με αυτή τη φράση του Τερτυλλιανού απάντησε στην παπική επιτροπή Index, όταν περιέλαβαν τον "Τελευταίο Πειρασμό" στα Απαγορευμένα. Το αντίστοιχο της παρούσας ζωής είναι "Δε φοβάμαι φυλακή...Δεν ελπίζω ανταμοιβή...κάνω το σωστό και ό,τι μου βγει". :-)

Τον εκφράζει αλλά δεν είναι δική του φράση, την έχει πάρει από τον Κύπριο Κυνικό Φιλόσοφο Δημώνακτα (Demonax) μέσω Κονδυλάκη (δες η προέλευση του επιτάφιου επιγράμματος του Νίκου Καζαντζάκη-Poltiko Kafeneio)... το συναντούμε και ως οικόσημο της Isabella d' Este και χαραγμένο στο δολοφoνικό μαχαίρι του Caravaggio: «Nec spe, nec metu», oύτε με ελπίδα, ούτε με φόβο. (Ἡ «λογοκλοπὴ» τοῦ Νίκου Καζαντζάκη-Kratylos)...απεκεί copy-κλέβω :-) και εγώ  «Ὁ ἀγώνας κατὰ τοῦ φόβου ἦταν ἡ κορυφαία κατάκτηση τῶν Ἰώνων ἐπιστημόνων. Γι᾿ αὐτό, περισσότερο γιὰ τὴ διάχυση τῆς ἀφοβίας, κι ὄχι τάχα τῆς ἀθεΐας, ἦταν ποὺ τοὺς κυνήγησαν λυσσαλέα οἱ ἀντδραστικὲς δυνάμεις τῆς ὀλιγαρχίας. Γιατὶ ὁ ἄνθρωπος δὲν φοβᾶται, ὅταν εἶναι ἐλεύθερος. Ἦταν ἡ ἴδια σκέψη ποὺ γονιμοποίησε αἱῶνες ἀργότερα, ὑπὸ συνθῆκες ἀπόλυτης σκλαβιᾶς, τὸ «ἐπαναστατικὸ ἐγκόλπιο ἐθνικῆς καὶ δημοκρατικῆς κατήχησης», τὴν «Ἑλληνικὴ Νομαρχία» τοῦ Ἀνωνύμου τοῦ Ἕλληνος, ὅπου εἶχαν τὴν τύχη νὰ διαβάσουν οἱ ὑπόδουλοι Ἕλληνες: «καὶ ὁ ἐλεύθερος οὔτε ἐλπίζει, οὔτε φοβεῖται εἰς ὅ,τι μέλλει νὰ πράξη» γιατὶ ὁ δοῦλος εἶναι αὐτὸς ποὺ καὶ ἐλπίζει καὶ φοβᾶται διότι «...ἀπὸ μιὰν ὥρα εἰς τὴν ἄλλην περνᾶ ἀπὸ μεγάλας ἐλπίδας εἰς ἄκρον φόβον [...] ὡσὰν ὅπου εἶναι ἀδύνατον νὰ προΐδῃ τοῦ τυράννου τὴν θέλησιν ἡ ὁποία μεταβάλλεται κάθε στιγμήν. Καὶ εἶναι ἔτσι ὁ φόβος ὁ στερεώτερος στύλος τῆς τυραννίας)

 Πάνε μαζί...αυτό το εξουσιαστικό δίπολο Φόβος-Ελπίδα, Τιμωρία-Ανταμοιβή μοιάζει με τον Κακό και Καλό Αστυνόμο από τις ανακριτικές τεχνικές βασανιστηρίων.:-)

Ωραία όλα αυτα, δώσαμε  παραδείγματα αλλά έτσι όπως διατυπώνεται μόνο του, είναι προβοκατόρικο. Θα σου πει ο άλλος είναι δυνατόν να έχει γενική ισχύ;; να μην ελπίζεις και να μη φοβάσαι τίποτα;;..ίσχυε για τον ίδιο τον Καζαντζάκη;;;..εννοείται πως όχι....το 100% ιδανικό δεν είναι και ανθρώπινο αλλά επιπλέον κάθε συγγραφέας, καλλιτέχνης αγκαλιάζει και παλεύει με τα συναισθήματα του, δεν τα καταπνίγει, είναι οι πηγές της δημιουργίας του. Και με βάση αυτό... "Ελπίζω, Φοβάμαι, Πονάω, Υπάρχω"..... Στην Ασκητική μάλιστα λέει...Η ουσία του Θεού μας είναι ο Aγώνας. Μέσα στον αγώνα τούτον ξετυλίγουνται και δουλεύουν αιώνια ο πόνος, η χαρά κι η ελπίδα....Μα μέσα από τη χαρά κι από τον πόνο αναπηδάει αιώνια η ελπίδα να ξεφύγουμε από τον πόνο, να πλατύνουμε τη χαρά.Κι αρχίζει πάλι το ανηφόρισμα· ο πόνος· και ξαναγεννιέται η χαρά και ξαναπηδάει η νέα ελπίδα. Ποτέ δεν κλείνει ο κύκλος.....

Και από το Φόβο γεννήθηκε ως λέξη η Φοβία, η εμμονή και κατοχή του είναι μας από Ιδέες Φοβικές. Δε θα πρεπε αντίστοιχα για την έμμονη ελπίδα να επινοήσουμε λέξεις όπως Ελπιδία, Ελπιδίαση, Ελπιδισμό και Ελπιδομανία;;;..:-))...

Και πρακτικά, ωφελιμιστικά να το δούμε, αφού δεν είναι δική του η φράση, γιατί δεν την διασκευάζουμε;;;..γιατί δεν παίζουμε με τις λέξεις και τα ρητά όπως ο ίδιος ο Καζαντζάκης;;...μόνο τα κρατούμε σαν εικονίσματα;;..γιατί δεν μεταφράζεται και στις ξένες γλώσσες πάνω στις τουριστικές μπλούζες το απόφθεγμα;;..και άλλα γιατί, ων ουκ εστιν αριθμός....λείπει η δημιουργική εξοικείωση και ανθεί η τυπολατρία...εκεί κατάντησε και ο ανατρεπτικός συγγραφέας....δάσκαλος και ευαγγέλιο...

Για να μην ξεφεύγουμε όμως...το κυρίως θέμα της ανάρτησης δεν είναι η "άφοβη και ανέλπιδη ελευθερία" ή ο Κάρμα Νιρβαμή :-) ...αλλά πώς ένα σύνθημα, τσιτάτο, στιχάκι μπορεί να έχει ένα συγκεκριμένο νόημα, συμβολισμό μέσα στα συγκείμενα-συμφραζόμενα και αν δώσεις επιπλέον παραδείγματα..ενώ αντίθετα αν το αφήσεις μόνο του και αόριστο....θα χαθεί η μπάλα στο διάλογο και τί εννοεί ο καθείς....(Να δώσω ενδεικτικά δυό αναρτήσεις από τα blogs Σοφιστές και το Χαζούλη)...και το συν-κείμενο στην εν λόγω φράση  είναι ο τάφος, το επιτύμβιο..δλδ...μια γενική φράση, ένα aphorism κολλάει νοηματικά ευκολότερα σε κάτι αόριστο, όπως είναι η άγνωστος μετα θάνατον ζωή...:-)

....Μετα Φόβου Θεού, Πίστεως και Αγάπης προσέλθετε....

....Audiatur et altera pars...

..."Ο φόβος του Θεού και οι φοβίες των ανθρώπων"....

 (Συνεχίζεται)