«Γραμμή την τελευταία»

(ΟΑΣΘ 1996)

Ξεχάστηκα, μας ρούφηξε κουβέντα πειναλέα, 

περπάτα να προλάβουμε γραμμή την τελευταία. 

 Κλάπα, κλουπ, το πόδι κέντα 

Κλάπα, κλουπ, πα' στα τσιμέντα. 

Νάνι να, πάρε μια μέντα 

να φορτίσει η μπαταρία με του ύπνου την ατζέντα. 

 Φορούν τα νιάτα μας σφιχτά του στοχασμού τη βέρα,  

μα τέντα τον διαβήτη σου, έχει κι αύριο μέρα. 

 Βράμα, βρουμ, θα τρέχει η ρόδα

μες στη νύχτα αλαφροπόδα.

Βράμα βρουμ, κι αν βρούμε θέση 

λίγο απάνω σου να γείρω, με έχει η μέρα συμπιέσει. 

 Να 'χα καρδιά μα και πυγμή, μνήμη και φαντασία 

στην τελευταία μας γραμμή να 'χτιζα θεωρία. 

 Κλάπα, κλουπ το πόδι κέντα 

Κλάπα, κλουπ, πα' στα τσιμέντα. 

Νάνι να, πάρε μια μέντα

 Νάνι να, τι κρίμα να τελειώνει η νύχτα την κουβέντα.

Μια απλή μελωδία από Θεσσαλονίκη ήταν αρκετή να μου ξυπνήσει μνήμες και κίνητρο να βρω προσωπικούς στίχους στο "Τραμ, το τελευταίο", κάτι που ήταν στα υπόψη, μιας και τραμ υπάρχει μόνο στην Αθήνα, μα ντράγκα, ντρουγκ δεν κουδουνά ο τραμβαγέρης πια. 

Νύχτα στη Θεσσαλονίκη του περασμένου αιώνα, δυο φοιτητές περπατώντας στο κρύο, απορροφημένοι σε διάλογο και κουβέντα για ο,τιδήποτε, κυρίως για το πως αλλάζει κόσμος και ζωή, (εξού και ο δανεικός στίχος από το Φεύγουν Καράβια του Πάνου Φαλάρα, και η τελευταία γραμμή είναι εδώ γραμμή άμυνας, μπορεί και αποχαιρετισμού) ξάφνου θυμούνται να βιαστούν για την τελευταία νυχτερινή γραμμή του λεωφορείου του ΟΑΣΘ. Στα ίδια μέρη θα ξαναβρεθούν, πιστεύω, τραγουδώντας το. Έτσι, χτες αφαιρέθηκα στη μνήμη από προσωπικό μετά μουσικής μήνυμα του Κωνσταντίνου Λυγνού. Ευχαριστώ για την ταξιδιάρα Κυριακή. :-)

Αφιερωμένο σε όλους τους αφηρημένους και αφαιρετικούς συζητητές του δρόμου που σαν ερωτευμένοι δεν λένε να ξεκολλήσουν απ' τον συνταξιδιώτη τους, και να πάνε για ύπνο τους. :-) Εκεί, μια μέντα πάντα βοηθά να χαλαρώσει το μυαλό μετά από διαλεκτικές εμμονές και πειραματικές αμφιβολίες. Ταιριάζει και σε συνέδριο που νυχτώθηκε από βαθιά συναναζήτηση. :-)  Αν δεν ακούσει και η πειναλέα Νοησιαρχία το ντράγκα, ντρούγκα της, πώς θα ξελαμπικάρει μυαλό και θα γεμίσει τις μπαταρίες της;;-)

ΥΓ

Δεν βρίσκω πίνακα, ή σκίτσο, το "Τραμ, το τελευταίο",

ούτε δύο ψυχές του δρόμου μες στη νύχτα αφηρημένες να μιλούν.

Στα υπόψη και αυτά.

Το μινόρε του Μιχάλη Σουγιούλ στο πιάνο από τον Χρήστο Λέκκα

[ Το πρωτοτραγούδησε η Σπεράτζα Βρανά στην επιθεώρηση των Σακελλάριου – Γιαννακόπουλου » Άνθρωποι – άνθρωποι » το 1948, ενώ στην πρώτη ηχογράφηση το ερμήνευσαν οι Μαρούδας & Παπαδάκης.

Όπως λοιπόν εξήγησε κάποτε ο Αλέκος Σακελλάριος, που έγραψε τους στίχους του τραγουδιού, μαζί με τον Χρήστο Γιαννακόπουλο, η έμπνευση ήρθε απλά ένα βράδυ που πήγαιναν αργοπορημένοι στο σπίτι του Μιχάλη Σουγιούλ. Καθώς η ώρα περνούσε και ο Γιαννακόπουλος καθυστερούσε, ο Σακελλάριος γυρίζει και του λέει «Περπάτα!! Περπάτα να προλάβουμε το τραμ το τελευταίο». ] 

http://www.unblock.gr/unblock-proposals/pos-graftike-to-tram-to-teleutaio/