Δημιουργική δρώμενη παρέλαση τη μέρα της Δημοκρατίας στην Ινδία
Κάθε 26 του Γενάρη η Ινδία (ινδικά, Bhārat) γιορτάζει
την εθνική γιορτή,
τη Μέρα της Δημοκρατίας (Republic Day),
όταν το 1950 το δημοκρατικό σύνταγμα
αντικατέστησε νόμο ευρύτερης αυτονομίας του 1934,
εντός του Ηνωμένου Βασιλείου.
Η ανεξαρτησία με ταυτόχρονη αιματηρή διχοτόμηση
των Ινδιών σε ινδουιστική Ινδία και ισλαμικό Πακιστάν ήρθε το 1947.
Η αυτονομία είχε φανεί μετά από ηττημένη ινδική εξέγερση το 1857.
Τον επόμενο χρόνο αντικαταστάθηκε
η Βρετανική Εταιρεία Ανατολικών Ινδιών
συστατικό μέλος, πλέον, της Βρετανικής Αυτοκρατορίας.
Η Ινδία απέκτησε τότε τη δική της βρετανισμένη σημαία,
(όπως Αυστραλία και Νέα Ζηλανδία),
έλαβε μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες από το 1900,
έγινε μέλος της Κοινωνίας των Εθνών το 1920,
την ίδια χρονιά είχε τις πρώτες εκλογές,
και μέλος του ΟΗΕ αμέσως το 1945.
Τρεις εθνικές γιορτές έχουν οι Ινδοί
μέρα Ανεξαρτησίας, (15 Αυγ)
και τη γενέθλια μέρα του Γκάντι, (2 Οκτ)
επίσης παγκόσμια ημέρα κατά της βίας.
Στη μέρα της Δημοκρατίας
είχε πάει ο Ανδρέας Παπανδρέου το 1986.
είχε πάει ο Ανδρέας Παπανδρέου το 1986.
Στο Πακιστάν δεν βρήκα
αντίστοιχα διαχυτικά δρώμενα,
εκτός από ένα στη Λονδρέζικη Πρωτοχρονιάτικη Παρέλαση
χωρίς μάσκες όμως
και τέτοια ινδοπαγανιστικά σύμβολα.
Εμείς οι βαρύθυμοι είμαστε πιο κοντά στο ισλαμικό Πακιστάν
παρά στην ειδωλολατρική Ινδία.
Συγκριτικά, για τα νεοελληνικά έθιμα
αυτό είναι «δύσπεπτο καρναβάλι»
για εθνική παρέλαση.
Και δεν δίνει και το σχολείο, η ελληνική κοινωνία
πολλές διεξόδους για παρόμοια λαϊκά δρώμενα.
Και δεν δίνει και το σχολείο, η ελληνική κοινωνία
πολλές διεξόδους για παρόμοια λαϊκά δρώμενα.
Ο Ινδός όμως έχει μακραίωνη και αδιάσπαστη
βιωματική παράδοση
αυτοσχεδιασμού στη μουσική και τις τέχνες.
Δεν θα μπορούσε να τετραγωνιστεί
ρομποτισμένος στα εμβατήρια.
Επιμέρους, έχει και τέτοια εισαγόμενα,
αλλά η παρέλαση
δεν έχει μόνο κονσέρβες,
μονότονες και προβλεπόμενες.
Η στρατιωτικού τύπου παρέλαση
έρχεται σιγά-σιγά από τη Δύση στα σχολεία
με το νεοτερικό έθνος-κράτος του 19ου αιώνα.
Δεν είναι μέρος της λαϊκής παράδοσης.
Αν γιορτάζαμε παραδοσιακά,
στην πλατεία θα στήναμε σχολικό γλέντι και χορούς
μετά την στρατιωτική παρέλαση.
Και παιδαγωγικά, να έχεις ανάμνηση ότι κάτι έμαθες,
π.χ. «στην τάδε επέτειο έμαθα και χόρεψα
ζωναράδικο στην πλατεία με κόσμο,
και μου έφυγε και το τρακ».
Ακόμη και τον τυμπανιστή του σχολικού αγήματος
καταργήσανε, και ακούγεται πού και πού
καμιά σφυρίχτρα του συνοδού εκπαιδευτικού.
Σαν να παίζει μπάντα χωρίς κρουστά,
γιαυτό παρελάζουν τόσο χάλια και ψόφια τα σχολεία.
Συγκριτικά με παρελάσεις ανά τον κόσμο,
είμαστε συντηρητικοί και φοβισμένοι,
δεν το 'χουμε με τον ρυθμό
και το πνεύμα της συγχρονισμένης ομάδας,
γιαυτό και καταργήσαμε
τις γυμναστικές σχολικές επιδείξεις.
Εδώ δεν μπορούμε να φτιάξουμε μια ουρά
σε ταμείο, και στις παρελάσεις
και τη συγχρονισμένη κίνηση θα διακρινόμασταν;;
Το δεύτερο πρόβλημα σε αυτές τις γιορτές
μετά την έλλειψη δημιουργικότητας,
είναι η κουλτούρα του μίσους,
όπως φάνηκε σε παρέλαση το 2010,
που απειλούσε έλληνας φαντάρος να ράψει ρούχα
με δέρμα απ' τους εχθρούς του,
και ένας ψυχίατρος-εισαγγελέας δεν έτρεξε να τον βοηθήσει.
Αυτό μεταφράστηκε και διαφημιστήκαμε δεόντως.
Ψάχνω, δεν βρίσκω σε επίσημη παρέλαση
άλλου στρατού να έχουν ξεστομίσει κάτι ανάλογο.
Πρόσεξε αντίθεση με το ινδικό βίντεο,
όπου μιλάει για ειρήνη και αρμονία.
Με την προπαγάνδα, την ευγένεια,
και την επικοινωνία δεν το 'χουμε.
Στο αγγλόφωνο ίντερνετ, μάλιστα,
αν ψάξεις, θα βρεις ότι υπερέχουμε σε μίσος
οι έλληνες από τους γείτονές μας. Ας γίνει μια έρευνα.
Σκέψου παράλληλα ότι η Ινδία καταργεί τώρα την αυτονομία
στην επαρχία του Κασμίρ. Άλλο το «φλώρικο»,
διονυσιακό δρώμενο, άλλο οι διενέξεις
και οι τσαμπουκάδες που αρέσουν σ' αυτούς που μισούν.
Οι παρελάσεις, ειδικά στις μέρες μας όμως,
είναι πρωτίστως προπαγάνδα,
επικοινωνία και ήπια δύναμη.
Αλλά δυσκολεύεται η ελληνική νοοτροπία
να συνδυάσει αντίθετα πράγματα.
Τα ΝΑΙ και τα ΟΧΙ εύκολα λέγονται,
η σύνθεση είναι το εργώδες ζητούμενο.
Τέλος για να εκφράσεις, όντως, ένα άλλο κόσμο
χωρίς βία, μίσος και πολέμους,
μαζεύεις πρώην εχθρούς γείτονες
και κάνεις ξεχωριστή παρέλαση/δρώμενο,
όπου μνημονεύονται όλοι οι νεκροί,
και καλοί, και κακοί,
οι νεκροί δεδικαίωνται,
και δίνεις απάντηση στους ζωντανούς που μισούν,
ότι εδώ και νεκρούς μνημονεύουμε,
και την ειρήνη και την επιβίωση του ανθρώπινου είδους
προστατεύουμε.
Ινδία και Πακιστάν έχουν ατομικές βόμβες,
η καταστροφή είναι εύκολη και ανεπανόρθωτη,
η δημιουργία θέλει κόπο, αργά, σταθερά βήματα
πάντα, όμως, με τους γείτονες.
Μονόπλευρος ή αόριστος αντιμιλιταρισμός είναι
για εσωτερική κατανάλωση.
Επιμέρους, έχει και τέτοια εισαγόμενα,
αλλά η παρέλαση
δεν έχει μόνο κονσέρβες,
μονότονες και προβλεπόμενες.
Η στρατιωτικού τύπου παρέλαση
έρχεται σιγά-σιγά από τη Δύση στα σχολεία
με το νεοτερικό έθνος-κράτος του 19ου αιώνα.
Δεν είναι μέρος της λαϊκής παράδοσης.
Αν γιορτάζαμε παραδοσιακά,
στην πλατεία θα στήναμε σχολικό γλέντι και χορούς
μετά την στρατιωτική παρέλαση.
Και παιδαγωγικά, να έχεις ανάμνηση ότι κάτι έμαθες,
π.χ. «στην τάδε επέτειο έμαθα και χόρεψα
ζωναράδικο στην πλατεία με κόσμο,
και μου έφυγε και το τρακ».
Ακόμη και τον τυμπανιστή του σχολικού αγήματος
καταργήσανε, και ακούγεται πού και πού
καμιά σφυρίχτρα του συνοδού εκπαιδευτικού.
Σαν να παίζει μπάντα χωρίς κρουστά,
γιαυτό παρελάζουν τόσο χάλια και ψόφια τα σχολεία.
Συγκριτικά με παρελάσεις ανά τον κόσμο,
είμαστε συντηρητικοί και φοβισμένοι,
δεν το 'χουμε με τον ρυθμό
και το πνεύμα της συγχρονισμένης ομάδας,
γιαυτό και καταργήσαμε
τις γυμναστικές σχολικές επιδείξεις.
Εδώ δεν μπορούμε να φτιάξουμε μια ουρά
σε ταμείο, και στις παρελάσεις
και τη συγχρονισμένη κίνηση θα διακρινόμασταν;;
Το δεύτερο πρόβλημα σε αυτές τις γιορτές
μετά την έλλειψη δημιουργικότητας,
είναι η κουλτούρα του μίσους,
όπως φάνηκε σε παρέλαση το 2010,
που απειλούσε έλληνας φαντάρος να ράψει ρούχα
με δέρμα απ' τους εχθρούς του,
και ένας ψυχίατρος-εισαγγελέας δεν έτρεξε να τον βοηθήσει.
Αυτό μεταφράστηκε και διαφημιστήκαμε δεόντως.
Ψάχνω, δεν βρίσκω σε επίσημη παρέλαση
άλλου στρατού να έχουν ξεστομίσει κάτι ανάλογο.
Πρόσεξε αντίθεση με το ινδικό βίντεο,
όπου μιλάει για ειρήνη και αρμονία.
Με την προπαγάνδα, την ευγένεια,
και την επικοινωνία δεν το 'χουμε.
Στο αγγλόφωνο ίντερνετ, μάλιστα,
αν ψάξεις, θα βρεις ότι υπερέχουμε σε μίσος
οι έλληνες από τους γείτονές μας. Ας γίνει μια έρευνα.
Σκέψου παράλληλα ότι η Ινδία καταργεί τώρα την αυτονομία
στην επαρχία του Κασμίρ. Άλλο το «φλώρικο»,
διονυσιακό δρώμενο, άλλο οι διενέξεις
και οι τσαμπουκάδες που αρέσουν σ' αυτούς που μισούν.
Οι παρελάσεις, ειδικά στις μέρες μας όμως,
είναι πρωτίστως προπαγάνδα,
επικοινωνία και ήπια δύναμη.
Αλλά δυσκολεύεται η ελληνική νοοτροπία
να συνδυάσει αντίθετα πράγματα.
Τα ΝΑΙ και τα ΟΧΙ εύκολα λέγονται,
η σύνθεση είναι το εργώδες ζητούμενο.
Τέλος για να εκφράσεις, όντως, ένα άλλο κόσμο
χωρίς βία, μίσος και πολέμους,
μαζεύεις πρώην εχθρούς γείτονες
και κάνεις ξεχωριστή παρέλαση/δρώμενο,
όπου μνημονεύονται όλοι οι νεκροί,
και καλοί, και κακοί,
οι νεκροί δεδικαίωνται,
και δίνεις απάντηση στους ζωντανούς που μισούν,
ότι εδώ και νεκρούς μνημονεύουμε,
και την ειρήνη και την επιβίωση του ανθρώπινου είδους
προστατεύουμε.
Ινδία και Πακιστάν έχουν ατομικές βόμβες,
η καταστροφή είναι εύκολη και ανεπανόρθωτη,
η δημιουργία θέλει κόπο, αργά, σταθερά βήματα
πάντα, όμως, με τους γείτονες.
Μονόπλευρος ή αόριστος αντιμιλιταρισμός είναι
για εσωτερική κατανάλωση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου