Μου είπανε ότι στην Κύπρο ήταν επί τριάντα χρόνια ο «Μεγάλος Περίπατος του Πέτρου» αναγνωστικό και τώρα δεν είναι. Και λέω “δόξα σοι ο Θεός, το διαβάζουν ελεύθερα τα παιδιά!” Δεν είναι πια υποχρεωτικό, να το διαβάζουν θέλουν δεν θέλουν.
[...]
τώρα να ξεκολλήσεις ένα παιδί απ’ το κομπιούτερ και να του δώσεις βιβλίο είναι άθλος.
[...]
...υπάρχουν κόμματα που έχουνε μείνει στο ’44, που ονειρεύονται τη μεγάλη Σοβιετική Ένωση, δεν έχουν καταλάβει πως κάτι έχει αλλάξει. Όμως δεν μπορείς να μένεις κολλημένος σε ένα πράγμα που δεν υπάρχει πια. Πρέπει να ψάξεις να βρεις τα αίτια, να βρεις κάτι άλλο, πώς θα προχωρήσεις.
Γι’ αυτό στο βιβλίο “Η Κωνσταντίνα και οι Αράχνες της” έχω βάλει μια γιαγιά με τρεις φίλες της που είναι κολλημένες. Ό,τι και να τους πεις, έχουν κολλήσει στην αντίσταση και στην εποχή εκείνη. Δεν βλέπουν γύρω τους τι συμβαίνει. Παίρνει η μικρή ναρκωτικά και η γιαγιά δεν μπορεί να το συλλάβει. Ξέρω γυναίκες που είναι έτσι, γι’ αυτό το έγραψα. Όμως στο τέλος, επειδή είναι μια γυναίκα που πάλεψε, όταν αντιλαμβάνεται πως η μικρή παίρνει ναρκωτικά, λέει: “εγώ έσωσα τον άντρα μου από τα νύχια των Γερμανών, και δεν μπορώ να σώσω ένα κορίτσι;”. Και της λέει ο άλλος: “αυτά τα νύχια είναι πιο δύσκολα”.
[...]
Δεν μπορώ όμως να γράφω για τη σημερινή εποχή. Πρέπει να περάσει κάποιος χρόνος, να γίνουν κάποιες διεργασίες μέσα μου. Για να γράψω το βιβλίο για τα ναρκωτικά, πέρασα τρία χρόνια στο κεντρικό συμβούλιο του ΚΕΘΕΑ. Μίλησα με πολλούς γονείς, με πολλά παιδιά, για να μπω στο θέμα. Για το κάθε πράγμα πρέπει να περάσει λίγος καιρός για να κατανοήσεις και εσύ τι γίνεται.
Πολίτης/Παράθυρο, λοξές ματιές στον πολιτισμό,
23.10.2011, συνέντευξη στον Γιώργο Κακούρη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου