(Σπίτι που μαλώνει μπρος σε παιδί...στοιχειώνει

κι αν δεν επανορθώσει, δασκάλα θα ανταμώσει)

((Σπιτική αφηρημάδα που απαιγμοσύνη στάζει

σε παιδί που για παιχνίδια το μυαλό του δεν αδειάζει.

Μα σ' ένα κόσμο αλλιώτικο που την κακία πλήττει,

δεν θα 'ναι πλέον μόνα τους παιδιά απ' οργίλο σπίτι))

____________

...ένα παλιό βιβλίο της Τρίτης Δημοτικού,

τεύχος δεύτερο, στη σελίδα πενήντα εννιά

άνοιξε να διαβάσει.

ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΣΚΕΦΤΕΤΑΙ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ

Ο Αντρέας κάθεται στην άκρη της αυλής, κοιτάζει δίχως να βλέπει τα άλλα παιδιά που παίζουν και φωνάζουν. Κάποια στιγμή περνούν από μπροστά του. Ο Μιχάλης δίνει τη μπάλα στον Αντρέα και του λέει: 

- Αντρέα, παίξε και συ. Μην κάθεσαι έτσι όλη την ώρα.

- Έλα, Μιχάλη, η σειρά σου! φωνάζει ο Γιώργος κι ο Μιχάλης απομακρύνεται.

Ο Αντρέας φέρνει στον νου του το σπίτι του. Και σήμερα το πρωί ο πατέρας με τη μητέρα ξαναμάλωσαν. Μίλησαν άσχημα. Ο πατέρας έφυγε χτυπώντας την πόρτα πίσω του. Αμίλητη η μητέρα έφερε στον Αντρέα το πρωινό του. Γέμισε και ένα ποτήρι γάλα για την ίδια.

- Ο πατέρας σου με πότισε πολλά φαρμάκια, είπε. Δεν αντέχω άλλο. 

Ο Αντρέας μόλις άγγιξε το πρωινό του. Ένας κόμπος είχε καθίσει στον λαιμό του. Είναι καιρός που οι γονείς δεν μιλούν με αγάπη. Ο Αντρέας τους δείχνει τα τετράδια και περιμένει από εκείνους ένα χαμόγελο, ένα χάδι, ένα γλυκό λόγο. Άλλοτε του δίνουν σημασία, άλλοτε όχι. Το περασμένο Σάββατο φαίνονταν ήρεμοι. Το παιδί πίστεψε πως δεν θα ξαναμαλώσουν πια. Ένιωσε ένα ξαλάφρωμα και η καρδιά του γέμισε χαρούμενα πουλιά που κελαηδούσαν...

- Χτες έγραψα μια ωραία έκθεση τους είπε με λαχτάρα. Στο πρόσωπό τους χαράχτηκε ένα κρύο χαμόγελο. Ο Αντρέας πήγε στο δωμάτιό του. Ξαφνικά άκουσε θυμωμένες φωνές, κρότους, κλάματα. Μισάνοιξε την πόρτα. Ο πατέρας έφυγε βρίζοντας. Η μητέρα φώναζε και χτυπούσε το χέρι στο τραπέζι.

- Γιατί Θε μου, γιατί; αναρωτιέται ο Αντρέας και κόμπος ήρθε πάλι και κάθισε στον λαιμό του. Κάθεται στην άκρη μόνος. Κοιτάζει τα άλλα παιδιά που παίζουν, χωρίς σημασία να δίνει.

.................

Έκλεισε τα μάτια και φαντάστηκε μια αίθουσα που κι αυτή το ίδιο κείμενο διάβασε. Μετά τη σιωπή η δασκάλα κοίταξε και κατάλαβε ποια παιδιά την είχαν ανάγκη. Οι σκεφτικοί μαθητές είδαν το πρόσωπο του άλλου παιδιού και κατάλαβαν, δεν ήταν πλέον μόνα τους. Το έγραφε το επίσημο σχολικό βιβλίο! Και οι ανέμελοι συμμαθητές κατάλαβαν γιατί μπορεί τα αφηρημένα παιδιά για πείραγμα και παίγματα όρεξη να μην έχουν. Τη σκεφτική σιωπή έσπασε μια φωνή: «Εγώ, σαν μεγαλώσω, στο σπίτι δεν θα μαλώνουμε!» 

Άνοιξε τα μάτια λέγοντας «για χάρη του μικρού, το όνειρο ας γίνει πράξη!».

___________

Εικόνα του Άκη Αβαγιανού
Σχολικά βιβλία δημοτικού, 1982 - 2005

http://users.sch.gr/vaskitsios/katsba/dim/biblia/index.htm