Μιγαδική ανίχνευση μαθητών

Ελληνογερμανός κυνηγός αφροελλήνων αθλομαθητών;;...Σπύρος Βελλινιάτης, με πατέρα αρβανίτη από τη Βελίνα Κορινθίας, όπως λέει το επώνυμο, και μητέρα γαλλογερμανίδα, οι πρόγονοί της είχαν φύγει πριν την επανάσταση από τη Γαλλία ως προτεστάντες. Και στην Ελλάδα ο Σπύρος ήταν «ο Γερμανός», στη Γερμανία «ο Έλληνας». Με αυτές τις καταβολές ως κίνητρο άρχισε ως προπονητής να κυνηγάει στις φτωχογειτονιές της Αθήνας αφροέλληνες αθλητές/ταλέντα, με γνωστότερο εύρημα τους αδελφούς Αντετοκούνμπο.

Μιγάς στα λεξικά είναι το παιδί από διαφορετικές ράτσες γονιών με χρώμα διαλογής άσπρο, μαύρο, καφέ, κίτρινο και κόκκινο. Στα αγγλικά είναι πιο συγκεκριμένοι οι ορισμοί, biracial, multiracial, διφυλετικά, πολυφυλετικά. Και binational, biethnic, multinational, multiethnic, διεθνικά, πολυεθνικά παιδιά. Η λέξη μιγάς, δηλαδή, στα τρέχοντα ελληνικά λεξικά σου λέει πως αν είσαι ελληνοσουηδός, ελληνότουρκος, ή ελληνοαλβανός, δεν υπάρχει θέμα μιγοσύνης, αρκεί να φαίνεσαι Έλληνας, το χρώμα σου να ταιριάζει με τους υπόλοιπους. Ό,τι λένε και οι οπαδοί της λευκής ομοεθνίας. 

Και τι γίνεται αν νιώθει κάποιος μιγάς, όχι μόνο παιδί μικτού γάμου από δυο πατρίδες, αλλά να είναι, π.χ. ο ένας γονιός φανατικός χριστιανός κι ο άλλος φανατικός άθεος, ο ένας πιστός αριστερός, κι ο άλλος πιστός δεξιός. Δεν έχει μια λέξη να εκφραστεί. Κι αυτοί είναι μιγάδες, ψυχολογικά μιγάδες. Νιώθουν μέσα τους διχασμένοι να κουβαλάνε ακοινώνητους κόσμους. Και κάποτε η λέξη είχε και άλλη σημασία, μιγάδες ήταν οι ασκητές που ζούσαν ανακατωμένοι σε κοινόβιο, και όχι απομονωμένοι μοναχοί σαν ερημίτες. Οι λέξεις νόημα αλλάζουν.

Και ξαναρχόμαστε στον Βελλινιάτη. Επιβεβαιώνει πως στην Ελλάδα η κινητικότητα των από κάτω προς τα πάνω στηρίζεται στο φιλότιμο και ατομικές προσπάθειες. Δεν υπάρχει οργανωμένο σύστημα ανάδειξης ταλέντων και προστασίας των παιδιών που ζουν σε οριακές καταστάσεις, ενώ οι ξένοι ανιχνευτές καραδοκούν. Ομολογεί πως μόνος του είχε και αποτυχίες, αφροελληνάκια που απέτυχαν στην κοινωνική αναρρίχηση, αυτοκαταστράφηκαν, ή έφυγαν στη δύση περιμένοντας τον νόμο της ιθαγένειας.

Φαντάσου τον Σπύρο, αντί να διάβαζε για το όλο ζήτημα, να μάθαινε αφρικάνικες λέξεις, να πήγαινε στα καφενεία τους, να προσέγγιζε τους γονείς τους, να τους βρει δουλειά για να έρχεται ο κάθε Γιάννης στην προπόνηση κι όχι να πουλάει πραμάτειες, αντί για όλα αυτά, να καθόταν σε μια καρέκλα ανίχνευσης μαθητών και να τόνιζε «ευσυνείδητα» πως το γραφείο του είναι ανοιχτό στον οποιονδήποτε. Υπήρχε περίπτωση ο κάθε Γιάννης να πήγαινε να τον έβρισκε;;

Πριν έξι μέρες ένας δεκατετράχρονος μαθητής στην Κύπρο, επειδή δεν τον άφηνε ο πατέρας του να πηγαίνει σχολείο, προτιμώντας τον εργάτη στη φάρμα, αυτοκτόνησε. Ο πατέρας είχε απειλήσει με πιστόλι την κοινωνική λειτουργό, να μην ξαναπατήσει σπίτι. Το κρατικό ραντάρ, μετά την αυτοκτονία, ανίχνευσε και πήρε τα δυο αδέρφια του σε ίδρυμα.

http://www.reporter.com.cy/police/article/554652/

Μακάρι, αντί για ευχολόγια του γραφείου, να τολμούσε και ο κάθε υπουργός Παιδείας να δήλωνε, όπως ο Σπύρος, «είχαμε φέτος αυτούς τους αριστούχους, μπράβο τους, αλλά μην ξεχνάμε και αυτές τις αποτυχίες ανίχνευσης και ένταξης οριακών και μοναχικών μαθητών. Δυστυχώς, δεν έχουμε ακόμα χτίσει το σχολείο που θα δίνει ίσες ευκαιρίες σε όλους».