«Στον κόσμο αυτό τον παιδικό, και μέ πώς θα με βάλω;»

Τα παιδιά ζωγραφίζουνε στίχο,

«δυο καρδιές κι ένα τοίχο στη μέση».

Σπάω τοίχο και φαίνεται ο ήλιος της αγάπης

και μου λες _  _«έμπα μέσα!».

Τα παιδιά μες στους δρόμους χορεύουν,

κι η φωνή τους γκρεμίζει τους τοίχους.

Τα σκοτάδια σκορπίζουν, κι ο ήλιος λουλουδίζει

αγκαλιαστός _ _ μες στους ήχους.

Ένα σύννεφο είν’ η καρδιά τους

βρέχει αγάπη εν τη ξηρασία.

Ερευνώντας πολύξενους κόσμους, πόσο μοιάζουν

με γνωστή _ _ κοινωνία.




Αρχικό: Τα παιδιά ζωγραφίζουν στον τοίχο, 1980
Στίχοι: Μιχάλης Μπουρμπούλης
Μουσική: Γιώργος Χατζηνάσιος
Τραγούδι:Τάνια Τσανακλίδου

ΦΩΣ ΚΑΙ ΣΚΙΑ ΣΕ ΠΑΙΔΙΚΗ ΗΛΙΚΙΑ

Η παιδική ηλικία είναι η ποίηση της ζωής 
Η ποίηση είναι η παιδική ηλικία του κόσμου.

Οι μεγάλοι λέξεις ακούνε, μα δεν τις προσέχουν.

 διαβάζουν μα δεν νιώθουν, μιλάνε, μα δεν γεύονται.

Γράφουν, μα δεν τις οσμίζονται.

Οι μεγάλοι, όταν μιλούν, δεν δίνουν καμιά σημασία στις λέξεις,

κι έτσι οι λέξεις πνίγονται στη μοναξιά και τη λύπη.

Οι μεγάλοι τις χρησιμοποιούν, μα δεν τις αγαπούν.

Κι έτσι οι λέξεις φθείρονται, μαραζώνουν. 

Τα παιδιά παίζουν με λέξεις.

Το παιχνίδι ζωντανεύει λέξεις μαραμένες,

διώχνει από σκουριασμένες λέξεις τη σκουριά,

και τους ξαναδίνει τη λάμψη την παλιά,

 φέρνει στη ζωή νέες λέξεις, πρωτάκουστες,

όλο φρεσκάδα κι ομορφιά.

Τα παιδιά ακούνε τις λέξεις.

Είναι η μουσική της ανθρώπινης φωνής.

Τα παιδιά τις νιώθουν.

Είναι απαλές; σκληρές; στρογγυλές; αιχμηρές;

Τα παιδιά τις γεύονται.

Είναι γλυκές; αλμυρές; ξινές; πικρές;

Τα παιδιά τις μυρίζουν

σαν γύρη στ’ άνθη των πραγμάτων.

Τα παιδιά τις αγαπούν,

Γι’ αυτό και οι λέξεις αγαπούν τα παιδιά.

Οι μεγάλοι κοιτάζουν τα χρώματα.

μα δεν τα βλέπουν.

Ξέρουν τα σχήματα,

μα τη λαλιά τους δεν νιώθουν.

Οι μεγάλοι ζουν στο φως κι από το φως ,

μα δεν το προσέχουν καθόλου.

Ρίχνουν μακριές σκιές,

μα δεν παίζουν μαζί τους.

Πιάνουν χώρο πολύ 

μα ποτέ, δεν θαυμάζουν την απλοχωριά.

Βλέπουν τον κόσμο με μάτια κλειστά.

Γι’ αυτό και ο χώρος στενεύει, οι σκιές πεθαίνουν,

το φως σκοτεινιάζει, τα χρώματα ξεθωριάζουν,

και τα σχήματα μένουν σιωπηλά.

Με τα παιδιά είν’ αλλιώς.

Τα παιδιά κοιτάζουν τον κόσμο με μάτια ορθάνοιχτα

και θαυμάζουν τα πάντα.

Τα παιδιά παίζουν με χρώματα και σχήματα.

Το παιχνίδι διώχνει τη σκόνη απ' τα σκονισμένα χρώματα,

τα ξανακάνει φωτεινά, όπως όταν γεννήθηκαν.

Το παιχνίδι φέρνει στη ζωή νέα σχήματα,

πρωτόφαντα, πρωτάκουστα, όλο φρεσκάδα κι ομορφιά.

Τα παιδιά βλέπουν τα χρώματα.

Τα χρώματα είναι το φως σε παιδική ηλικία.

Γράφουν τη λαλιά των σχημάτων.

Είναι ομαλά; μυτερά; ζωηρά; λυπητερά;

Τα παιδιά νιώθουν, ανασαίνουν,

βλέπουν το αόρατο φως.

Το φως είναι η μάνα του κόσμου.

Σκιές ρίχνουν βέβαια και τα παιδιά, όμως παίζουν μαζί τους.

Οι σκιές δεν βλέπουν, γι’ αυτό και το φως τις παίρνει απ’ το χέρι –

όπως και τα παιδιά.

Τα παιδιά θαυμάζουν τον χώρο και την απεραντοσύνη του.

Τα παιδιά αγαπούν τις ζωγραφιές,

και οι ζωγραφιές τα παιδιά.
.....


του Σλοβένου ποιητή Boris A. Novak
μετάφραση, Λότη Πέτροβιτς-Ανδρουτσοπούλου
το αρχικό κείμενο εδώ
http://lotypetrovits.blogspot.com/2012/09/blog-post_10.html

1996, με αφορμή τον Σλαβικό Εμφύλιο του Νότου.



Θέλω να αλλάξω μορφή, να χαθώ,
απ' τη νύχτα να μεθώ, στο σκοτάδι να γελώ,
βάζοντας μάσκα από φως 
στου κόσμου τα βράχια μην πέσω.

Επινοώ φίλους και μουσική,
που την καρδιά μου ξέρουν,
έχω το νου μου στο παιδί
και ταξιδεύω.

Ανακατεύω μπογιές, 
τραβάω κύκλους, γραμμές,
πεσμένα αστέρια μαζεύω,
τα φιλώ, τα ανατέλλω.
Κύκλοι κυλούν, γραμμές συνηχούν,
με τα φτερά τους πετάω, χορεύω..

https://ergotelemata.blogspot.com/2019/03/Lysi-Aniswshs-me-Kokkino-Baloni.html

αρχικό

Στίχοι, μουσική: Γιώργος Ρωμανός
Τραγούδι: Βλάσης Μπονάτσος

Όταν ξυλιάζουν κώδικα της γλώσσας οι μεγάλοι,

τρέχουν οι λέξεις στα παιδιά να ζωντανέψουν πάλι.

Κι όταν το χρώμα απ' τη ζωή λείπει των ενηλίκων,

τρέχουνε να χρωματιστούν στο φως των ανηλίκων.

Μα και σε κύκλους και γραμμές που χάνονται οι μεγάλοι,

ξάφνου πετάγεται παιδί και βρίσκει λύση άλλη.

Σε δυο καρδιές με ένα κενό σκοτάδι που 'χαν πέσει,
παιδιά ήλιο ζωγράφισαν, τις ταίριαξε στη μέση.

Δύο καρδιές ασπρόμαυρες έρχονται κάθε βράδι,
και μία παιδική φωνή το χρώμα τους αλλάζει.

Κάνουν μεγάλο το μικρό, και το μικρό μεγάλο,
στον κόσμο αυτό τον παιδικό και μέ πώς θα με βάλω;