Κάποτε, ὅταν ὅλα «...τἄσκιαζε ἡ φοβέρα..», ὁ Νίκος εἶχε ζήσει μιά, ὅπως τὴν ὀνόμαζε «περιπέτεια» ποὺ ἤτανε ὅπως πολὺ ἀργότερα ἔγραφε, ἀπὸ τὶς περιπέτειες ἐκεῖνες ποὺ χαράζουν στὸ σῶμα τῆς μνήμης γραμμὲς βαθιές, ποὺ ἀπομένουν παντοτινὰ ἐκεὶ νὰ φαίνονται, ὅποτε τὰ μάτια τῆς ψυχῆς γυρίζουν νὰ τὶς κοιτάξουν, σὰν οὐλὲς ἤ κρυσταλλωμένα δάκρυα. Ὁ Νίκος εἶχε «ἀφήσει» αὐτὴ τὴν «περιπέτεια».
***
Στὴ συζήτηση-συνομιλία, ποὺ ἀργότερα, τὸν Απρίλιο τοῦ 1996 εἶχε κάμει, σὲ μιὰ αναδρομὴ-απὸ τὶς λίγες, μετρημένες- σ' αὐτὴν τὴν «περιπέτεια», ὅταν ρωτήθηκε: «...Ἔπαψε νὰ ὑφίσταται ὁ κίνδυνος νὰ ἐπανέλθει ὁ φασισμὸς μὲ κάποια ἄλλη μορφή;», ὁ Νίκος ἀπάντησε: «Ἄν μὲ τὸν ὅρο “φασισμός”, ἐννοοῦμε λ.χ., τὴν πρόθεση νὰ ἐπιβληθεῖ σὲ ὅλη τὴν ἔκταση τῆς ἰστορίας, τῆς κοινωνίας καὶ τῆς συνείδησης τοῦ “ἄλλου” μία καὶ μοναδικὴ “ἀλήθεια”, ἄν μὲ τὸν ὅρο “φασισμός”, ἐννοοῦμε τὴ στέρηση τῆς δυνατότητας ἀπὸ τὸν “ἄλλο” νὰ πραγματώνει ὅ,τι ἀληθινότερο καὶ ἱερότερο ἀναδύεται ἀπὸ μέσα του, ἄν μὲ τὸν ὅρο “φασισμὸς” ἐννοοῦμε τὴ στέρηση τοῦ ἐαυτοῦ μας ἀπὸ τὴν ἀγάπη γιὰ τὸν “ἄλλο”, μὲ τὸν ὅποιο αὐτοακρωτηριασμό τῆς σκέψης ἤ τῆς καρδιᾶς μας στὸν βωμὸ τῶν ὁποιωνδήποτε ἰδεολογημάτων καὶ τέλος ἄν μὲ τὸν ὄρο “φασισμὸς” ἐννοοῦμε τὴν ἰκανοποίηση τῆς δίψας γιὰ ἐξουσία καὶ αὐτοεπιβεβαίωση μέσω τῆς ἐφαρμογῆς ψευδεπίγραφων “ἀρχῶν” τοῦ τύπου “ὁ σκοπός ἀγιάζει τὰ μέσα”, τότε ὁ “φασισμὸς” δὲν ἔχει πάψει, οὖτε θὰ πάψει ποτέ, νὰ εἶναι “ἐπὶ θύραις”...».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου