Αν ακούει μινόρε το μωρό μου

- Γιατρέ, ανε ναναρίζω μινόρε το μωρό μου, κινδυνεύει αργότερα να γίνει μελαγχολικό;;

- Γνωρίζουμε ότι τα βρέφη διακρίνουν μείζονες από ελάσσονες κλίμακες, αλλά δεν ξέρουμε σε ποια ηλικία ξεκινούν να σχετίζουν τις μεν με χαρά και τις δε με λύπη· διαχωριστική προκατάληψη που συμβαίνει περισσότερο στα αυτιά της Δύσης παρά στην Ανατολή. Σίγουρα, βέβαια, δεν καταλαβαίνουν σκοτεινά λόγια και εικόνες, στον βαθμό που δεν χρωματίζονται θεατρικά από τη φωνή. Κανένα βρέφος δεν θα ακούσει ότι

Σε αυτόν τον δρόμο

υπάρχει ένα δάσος

που λέγεται Μοναξιά.

Μέσα του ζει ένας άγγελος,

που έκλεψε την καρδιά μου.

Αν εγώ έκλεψα

την καρδιά σου

είναι επειδή και εσύ

έκλεψες την δική μου.

στίχοι ενός βραζιλιάνικου νανουρίσματος του προπερασμένου ρομαντικού αιώνα. Se essa rua fosse minha (Αν αυτός ο δρόμος ήταν δικός μου) http://ergotelemata.blogspot.com/2013/05/se-essa-rua-fosse-minha.html

Όπως βλέπεις ένα νανούρισμα μπορεί να βγει και εκτός θέματος, να αποτελέσει υπόθεση και καημό της ναναρίστρας για να περάσει δημιουργικά και με τραγουδοθεραπεία η ώρα της. Το μωρό από τη μεριά του, αυτό που κρατά είναι ότι ένας δικός του άνθρωπος με το τραγούδι εκφράζει τη στοργική παρουσία του. Όσο η μουσική είναι σταθερή, όπως πρέπει σε νανούρισμα, χωρίς απότομες εναλλαγές στο ύφος και τον ρυθμό, το βρέφος δεν έχει λόγο από αυτό να κλάψει φοβισμένο. Απεναντίας, μετά από μια κουραστική από παιχνίδι και κοινωνικότητα μέρα, ταιριάζει καλύτερα ένα κατασταλτικό απαλό μινόρε για ένα ύπνο ελαφρύ και σβησμένο από τις έντονες εικόνες της ημέρας. Τσέκαρέ το.

Βέβαια, όλα αυτές οι μελέτες αφορούν δυτικά μωρά. https://blog.nationalgeographic.org/2013/11/12/the-emotional-baby-how-infants-respond-to-music/Ωσότου ερευνηθούν και τα δικά μας :-)  παρατήρε και κατάγραφε. Μέχρι τότε, ξαναλέμε τα.