Απ' το νά 'ταν κλεισμένη σε τοίχους
προτιμούσε του δρόμου τους ήχους
Αφές, μυρωδιές από νέους ανθρώπους
για να αγγίζει τη νύχτα ανείδωτους τόπους
Cult φιγούρες των πόλεων. Η Δωροθέα. Είναι ένα αναπόσπαστο μέρος των παιδικών μου χρόνων. Τα "μοσχολίβανο κ τα κάρβουνακια" που πουλούσε στα 80'ς 90'ς και αρχες(?) 00'ς ήταν το άρωμα στη γκρίζα μυρωδιά των εξατμίσεων της λεωφόρου Καλοκαιρινού στο Ηράκλειο της Κρήτης. Ήταν τυφλή η Δωροθέα, ντυμένη πάντα με το κλασικό στυλ εκκλησιαζόμενης γυναίκας. Αυτό ομως που την έκανε διαφορετική ήταν τα γυαλιά ήλιου. Κατά ενα περίεργο και μαγικό τρόπο τα γυαλιά της έδιναν μια διαφορετική λάμψη . Και είχε μια μαγική χροιά στη φωνή όταν έκανε απαγγελία στην πραμάτεια της. "μοσχολίβανο καρβουνάκιααααα" με φωνή απαλή στα μετάξι, καθαρή, φωνή ευαίσθητη, φωνή ευάλωτη φωνή που πήγαινε χέρι χέρι με το μυσταγωγικό χαρακτήρα της Βυζαντινής μουσικής που ακουγόταν παραδίπλα απο τα μεγάφωνα της εκκλησίας. Σήμερο ειναι Κυριακή, Δωροθέα. Και εκει που ακουγα λιγη Βυζαντινη μουσικη σκεφτηκα πως σα να μου έλειψε αυτή η σχεδόν μαγική, ήρεμη δυναμη της χροιάς της φωνής σου. Εισαι καλά εκεί που είσαι; Όπου κ να σαι το κινεζάκι θα ναι πάντα πρόθυμο να σε βοηθήσει να περάσεις το δρόμο. Την άλλη Κυριακη θα φροντίσω να βρω να θυμιάσω. Νταξ δεν ειμαι και πολυ της εκκλησιας μιας και το Θεο τον νιωθεις. αλλά είπαμε. Τα αρώματα, τα καλά τα αρώματα , σε όποια χρώματα και να ανήκουν τα γουστάρω.
Του Πάρη Κατσίνα
Μια από τις πλέον χαρακτηριστικές φιγούρες του κέντρου του Ηρακλείου ήταν η τυφλή κ. Δωροθέα. Είναι σαν ν' ακούμε τη φωνή της ν' αντηχεί στα αφτιά μου από το παρελθόν: "Μοσχολίβανο, καρβουνάκια... Ο βίος του Αγίου Μηνά"... Το μοσχολίβανο και τα καρβουνάκια ήταν μόνιμα στα χέρια της προς πώληση, ο βίος του Αγίου, ωστόσο, άλλαζε, ανάλογα με τη γιορτή που πλησίαζε... Η Δωροθέα ήταν μια ευγενική μορφή. Ήταν αξιοπρεπής. Πάντα περιποιημένη και καθαρή. Διέφερε από τις λοιπές χαρακτηριστικές φιγούρες του κέντρου του Ηρακλείου... Με ζέστη και με κρύο... Το πόστο της δεν ήταν σταθερό. Τη θυμόμαστε κατά καιρούς στην οδό Ίδης, στην Λεωφόρο Καλοκαιρινού, στα Δερμιτζίδικα, κοντά στον Άγιο Μηνά... Τη λυπόμασταν, ως παιδιά, την κ. Δωροθέα. Με ζέστη ή με κρύο να κάθεται στο καρεκλάκι της και να πουλάει τα καρβουνάκια της. Είχαμε από τότε μικρή ανοχή στην κοινωνική αδικία. Θέλαμε η τυφλή ηλικιωμένη, να ζει σε ένα ασφαλές περιβάλλον με την αγάπη και την φροντίδα που χρειαζόταν... Πολλά χρόνια πριν, ενώ η Δωροθέα πουλούσε ακόμα μοσχολίβανο και καρβουνάκια στο κέντρο του Ηρακλείου, μια συγγενής μας έμεινε χήρα, ξαφνικά και σχετικά πρόωρα. Θεωρώντας πως ο Θεός της έδωσε να πιει το πικρό ποτήρι επειδή είχε... πολλές αμαρτίες, θέλησε να εξιλεωθεί. Πλησίασε μια μέρα τη Δωροθέα και της πρότεινε να ζήσει μαζί της. Όπως της είπε, θα την έπαιρνε σπίτι της, θα της μαγείρευε, θα την έπλενε και γενικότερα θα τη φρόντιζε και θα αναλάμβανε όλα της τα έξοδα, ώστε να μη χρειάζεται να βγαίνει στο δρόμο. Η Δωροθέα της απάντησε πως είναι καλά με τους ανθρώπους που ζει (χωρίς να διευκρινήσει ποιοι είναι αυτοί) και πως βγαίνει στο δρόμο επειδή της αρέσει να το κάνει αυτό. "Δεν θα μπορούσα να ζω κλεισμένη όλη μέρα μέσα σ' ένα διαμέρισμα", φέρεται να της είχε δηλώσει. Μετά από τη δήλωση αυτή, μαλάκωσε η παιδική μας ψυχή. Άλλο είναι να ξέρεις πως η γυναίκα αυτή βρισκόταν στο δρόμο από επιλογή και άλλο επειδή κάποιος μπορεί να την εκμεταλευόταν. Μάλιστα, θυμόμαστε πως επειδή από τότε είχαμε μέσα μας το μικρόβιο της αμφισβήτησης, κάναμε κάποιους συνειρμούς προτού δεχτούμε την ιστορία της συγγενούς μας αυτής ως αληθινή! Είχαμε σκεφτεί: Η Δωροθέα είναι τυφλή. Φοράει πάντα μαύρα και τα μαλλιά της είναι άσπρα. Ωστόσο, ουδέποτε έχουμε δει έστω μια τρίχα πάνω στα ρούχα της. Άρα όντως κάποιος την περιποιείται και με το παραπάνω!
Είχαμε μία τυφλή στην πόλη μας, Δωροθέα, ονόματι. Ήταν συμμαθήτρια με μια θεία μου. Λεγόταν πως σε μικρή ηλικία κάποιος δικός της την χτύπησε στο κεφάλι και έχασε την όρασή της. Η ίδια μιλούσε για ασθένεια. Από μικρό παιδί θυμάμαι χαραχτηριστικά τη φωνή της: \"μοσχολίβανο, καρβουνάκι\" που πουλούσε έξω από τις εκκλησίες ή στους δρόμους. Την φιλοξενούσαν σε σπίτι και από την επαιτεία της, την ζούσαν. Όλος ο κόσμος την αγαπούσε και τη σεβόταν υπερβολικά. Προσευχόταν για όλους. Θυμόταν όλα τα ονόματα, την εργασία, ό,τι της έλεγε ο καθένας. Παρακαλούσε για να επιστρέψει στο σπίτι της ή να πάει στο σημείο που έκανε την εργασία της. Στη θεία λειτουργία ποτέ δεν καθόταν και τα τελευταία χρόνια το ασθενικό της σώμα είχε διπλωθεί σχηματίζοντας ορθή γωνία, δεν μπορούσε να κοιτάξει ψηλά, υπέφερε. Ευωδίαζε! Στην κηδεία της όλοι έκλαιγαν και λαός, ιερείς, αρχιερείς είχαν την αίσθηση ότι πρόκειται για σύγχρονη αγία
http://sinevohia.gr/index.php?topic=1609.0;wap2
Δεν ξέρω γιατί αλλά κάθε χρόνο, ανήμερα του Αγίου Μηνά φέρνω στο μυαλό μου μια ανάμνηση των παιδικών μου χρόνων. Την ευγενική μορφή μιας γριούλας, της κυρίας Δωροθέας, που όντας τυφλή με την τρεμάμενη φωνή της διαλαλούσε την πραμάτεια της στους περαστικούς στα στενά δρομάκια γύρω από τον Άγιο Μηνά διδάσκοντας παράλληλα αξιοπρέπεια και πίστη.
http://tsoumpasphotogallery.ning.com/photo/2662096:Photo:2601890
Σε μία έρευνα που έγινε το 1999, από ερευνητές του Πανεπιστημίου του Hartford στα πλαίσια της οποίας 15 άτομα και μελετήθηκαν 372 όνειρα τους, διαπιστώθηκε πως δεν υπάρχουν εικόνες στα όνειρα των τυφλών ανθρώπων.
Οι άνθρωποι που γεννήθηκαν τυφλοί βλέπουν και αυτοί όνειρα όπως όλοι μας. Η βασική διαφορά είναι πως στα όνειρα τους δεν μπορούν να δουν εικόνες αλλά η εξέλιξη των πραγμάτων γίνεται με τις υπόλοιπες τους αισθήσεις. Ήχοι, μυρωδιές και η αφή δημιουργούν ένα όνειρο. Όπως δηλαδή και στον ξύπνιο τους.
Από την άλλη πλευρά, όσοι έχασαν την όραση τους μετά την ηλικία των επτά ετών, έχουν τη δυνατότητα να δουν εικόνες, τις οποίες η μνήμη τους έχει αποτυπώσει. Ίσως, μερικές φορές να δημιουργήσουν και εικόνες με τη φαντασία τους αλλάζοντας όσα έχουν ήδη δει.
Επιπλέον, τα άτομα δίχως τη δυνατότητα όρασης στερούνται του REM ή έχουν μικρό εύρος. Για όσους δεν γνωρίζετε για το REM είναι οι γρήγορες μετακινήσεις των ματιών, οι οποίες δημιουργούν μια σειρά σπασμωδικών μετακινήσεων των ματιών στον ύπνο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου