Η Ελλάδα του Πέντε

...Βάλτε μου ένα 5...

....Κάλλιο πέντε και στο χέρι , παρά δέκα και καρτέρι....

...Μια μάχη για το πέντε και οι γνώσεις στο μηδέν...

Εδώ και κάμποσα χρόνια το καμπανάκι έχει αρχίσει να κτυπάει για τα ελληνικά πανεπιστήμια. Ένα κυρίαρχο σύμπτωμα της νόσου κατά τη γνώμη μου είναι ότι τα αμφιθέατρα αδειάζουν. Αυτό γίνεται για διάφορους λόγους και με διάφορες δικαιολογίες: Άλλοτε οι διδάσκοντες είμαστε βαρετοί, άλλοτε αυτά που λένε οι διδάσκοντες μπορούν να τα βρουν οι φοιτητές στο διαδίκτυο, άλλοτε οι αίθουσες και γενικά οι χώροι δεν εμπνέουν (παρόλο που είναι πολύ καλλιγραφικά γραμμένα τα διάφορα συνθήματα στους τοίχους) κι επίσης είναι καμωμένα για πολύ μικρότερα ακροατήρια από αυτά που φοιτούν, άλλοτε η αλυσίδα των μαθημάτων κατακερματίζεται με καταλήψεις, απεργίες κλπ και «χάνεται η μπάλα». Η βασικότερη όμως αιτία κατά τη γνώμη μου είναι άλλη. Τα πανεπιστήμια νοσούν γιατί οδεύουν ολοταχώς προς το να γίνουν εξεταστικά κέντρα, όπου το μόνο που ενδιαφέρει είναι πόσες εξεταστικές περίοδοι θα υπάρχουν και να μην χαθεί κάποια μέρα από αυτές. Σημασία για τους φοιτητές έχει το χαρτί στο τέλος, άσχετα με τι γνώσεις που το συνοδεύουν. Σημασία έχει λοιπόν το αποτέλεσμα κι όχι η διαδικασία και πολλές φορές ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Και δυστυχώς το έχουμε αποδεχτεί όλοι αυτό.(Άδεια αμφιθέατρα = άρρωστα πανεπιστήμια, Γιώργος Μαυρωτας με σχόλια, Protagon, Δεκέμβρης 2010)

Ακούω ότι το μεγαλύτερο σήμερα πρόβλημα των νέων μας είναι η ανεργία. Διαφωνώ. Εδώ καί τριάντα χρόνια είναι η …εργασία. Ο νέος δε φοβάται την αναδουλειά, φοβάται τη δουλειά. Μια οικογενειακή αντίληψη, ότι δουλειά είναι ό,τι δεν λερώνει, επεκτάθηκε και στο νεοσουσουδιστικό σχολείο με ευθύνη των κομμάτων, που για λόγους ψηφοθηρίας απεδόθησαν σε μία χυδαία πολιτική παιδοκολακείας, η οποία μετά τη δικτατορία, εξέθρεψε καί διαμόρφωσε δύο γενιές «κουλοχέρηδων», παιδιών δηλαδή πού δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν τα χέρια τους -πέρα από τη μούντζα- για καμμιά εργασία από αυτές πού ονομάζονται χειρωνακτικές, επειδή -τάχα- είναι ταπεινωτικές…(Κηφηνείον «Η Ωραία Ελλάς», Σαράντου Καργάκου στο αυτοκίνητο blog του Κώστα Καββαθά με σχόλια)

 

Οταν ο κ. Μαντέλης ήταν υπουργός, ο κ. Δ. Κριτσίλης βρισκόταν στο Γυμνάσιο. Για τον 26χρονο ιδιωτικό υπάλληλο τα πράγματα φαίνονται πολύ πιο μακρινά, καθώς παρακολουθεί τις εξελίξεις από την Ολλανδία όπου ζει, εργαζόμενος σε πολυεθνική επιχείρηση. «Η ρίζα του κακού βρίσκεται στην Παιδεία. Μαθαίνεις να αναπαράγεις και όχι να δημιουργείς.Είναι η νοοτροπία της ήσσονος προσπάθειας» τονίζει. «Εμένα εδώ μου δίνεται η δυνατότητα να συνεργαστώ με την Google.

Στην Ελλάδα πώς θα το κάνεις αυτό;» αναρωτιέται. «Οταν το ένα νέο διαδέχεται το άλλο, μου προκαλεί αναισθησία.Είναι εφάμιλλο με το να ακούς για έναν λιθοβολισμό σε κάποιο χωριό του Αφγανιστάν» . (Βήμα, Μάης 2010)

Η έκφραση «γεωργία της ξάπλας» καθιερώθηκε για να περιγράψει μια στρεβλή αντίληψη που συνίσταται στην παθητική αναμονή της κοινοτικής επιδότησης, με ελάχιστη προσπάθεια για τη βελτίωση της παραγωγής και των προϊόντων. Tώρα, η κυβέρνηση εφευρίσκει τη μέθοδο της «απορρόφησης της ξάπλας» για την αξιοποίηση των κοινοτικών πόρων.

H ιδέα είναι εξαιρετικά απλή: Παίρνουμε έργα και δράσεις εν εξελίξει ή ακόμη και ολοκληρωμένες με τους εθνικούς πόρους του Προϋπολογισμού Δημοσίων Eπενδύσεων και τις εντάσσουμε εκ των υστέρων στο Kοινοτικό Πλαίσιο Στήριξης. Mε τον κόλπο αυτό, έργα που είχαν ολοκληρωθεί ή δρομολογηθεί με εθνικούς πόρους (από την προηγούμενη κυβέρνηση) εμφανίζονται ως δια μαγείας εκ των υστέρων χρηματοδοτούμενα από το KΠΣ και ενισχύουν τα αναιμικά ποσοστά απορρόφησης των κοινοτικών πόρων (Η απορρόφηση της ήσσονος προσπάθειας, Ημερησία 2005, Κώστας Θέος )

Εγώ πάλι παίδες δούλευα στο Λονδίνο... αν και τότε (πριν 4 χρόνια) επειδή ήμουν new-graduate έπαιρνα περί τα 2.000 GBP τα οποία δεν είναι τίποτα το ιδιαίτερο για το Λονδίνο, τώρα μάλλον θα έπαιρνα πάνω από 3.000 GBP. Aποφάσισα όμως να επιστρέψω στην Ελλάδα και να μείνω με την οικογένεια μου και τα 1.000 EUR του ιδιωτικού τομέα. Αρχικά είχα όνειρα για τον εαυτό μου, για τους γύρω μου ακόμα και για την τοπική μου κοινωνία και ΤΕΡΑΣΤΙΟ κέφι για δουλειά, κατάφερνα να δουλεύω πάνω από 12 ώρες + 2 ώρες γυμναστήριο + ξενύχτι.Πλέον μετά από 3 χρόνια εργασίας, έχω συνειδητοποιήσει ότι ΔΕΝ ΑΞΙΖΕΙ να κουράζεσαι για τίποτα και για κανέναν, ούτε καν για την πάρτη σου.Αποδέχθηκα την μετριότητα, τη χαμηλή παραγωγικότητα, το ότι δεν θα έχω δικό μου σπίτι (η πρώτη κατοικία που απέκτησα πρόσφατα είναι ένα ερείπιο και θέλει πολλά για επισκευή) για πολλά χρόνια ακόμα.Δεν με πειράζει... είμαι πλέον τόσο άνετος και γαλήνιος όπως όταν ήμουν φοιτητής, φειδωλή ζωή με πολύ κέφι (η φτώχεια θέλει καλοπέραση άλλωστε) και λίγες έννοιες. Σε καλό μου βγήκε τελικά...ΕΛΛΑΣ η χώρα της ήσσονος προσπάθειας (Truksan, Capital.gr)

.....ο Ρουμπινί προφητεύει 5 χρόνια ακόμα ζωής μας στην ευρωζώνη, έχουμε ως τότε καιρό...μετά, όπισθεν ολοταχώς...επιστροφή στα πάτρια...κομίζoντες γλαύκας ες Αθήνας...

((Greek PentaLepton))