Πρωτομαγιά στους Δρόμους

 Μανώλης Ρασούλης στους Δρόμους του Άρη Σκιαδόπουλου, ΕΤ1, περίπου μια ώρα εκπομπή.

..κάπου το 2009 πρέπει να γινε...και η  φωνή του στα τελευταία τραγουδά με περισσότερο όγκο και βάθος. Η καλύτερη εκπομπή που έχω δει για το Μανώλη. Παραθέτω ένα Πρωτομαγιάτικο απόσπασμα.


...Μετά το Πολυτεχνείο γυρίσαμε στην Ελλάδα, εγώ δεν είχα τότε δουλειά και έπιασα στα Ναυπηγεία στο Πέραμα, εργάτης αυλής, λέγεται, όπου έβγαζα κάτι νερά από τα αμπάρια των πλοίων στο ναυπηγείο του Ανδρεάδη και ήταν καταπληκτική εμπειρία γιατί σηκωνόμουν πέντε η ώρα το πρωί να πάρω το τραίνο για Πειραιά, να πλακωθούμε με τους ναύτες, να μπούμε στο πράσινο, να προλάβουμε στο τσακ να χτυπήσουμε την κάρτα και μετά όταν έμπαινα μέσα στο ναυπηγείο ήταν μια μαγεία, τα πλοία, οι φοβερές προπέλες, ο ήλιος έμπαινε μέσα απ' τα κατάρτια...βέβαια πολλά δυστυχήματα...έχω κουβαλήσει και ανθρώπους που είχαν ανατιναχτεί..και αυτά με βάλανε μαζί με την οργάνωση να μπω στην απεργιακή επιτροπή που είχαμε κάνει στο ναυπηγείο...οι άλλοι τους υποσχεθήκανε και αρχίσαν να υποχωρούν... και μπήκα μπροστα να συνεχίσουμε την απεργία...αρχίσαν και με δέρνουν οι λιμενικοί, η αστυνομία, οι μπράβοι του Ανδρεάδη, τα στελέχη του ΚΚΕ, ένας πήγε να με πνίξει πίσω από μια ντουλάπα...αλλά είχα δίκιο γιατί το πλοίο που φτιάχναμε, μόλις τελείωσε η δουλειά...ήρθαν οι κυρίες, βαράγανε σαμπάνιες...εμείς ήμασταν εξόριστοι, σαν λεπροί πιο πέρα...και μόλις έπεσε στα νερά το πλοιαράκι, την άλλη μέρα μας διώξανε...αλλά μοιράσαμε φειγ-βολάν σε όλα τα ναυπηγεία, βάλαμε φόκο...και ανατράπηκε όλο αυτό το status..και ο Ανδρεάδης, ο μεγάλος αυτός προύχοντας με τα τρένα,με πλοία, καθηγητής,αστός δεν μας έδινε το γαλατάκι για την ανθυγιεινή εργασία και αυτό με είχε πληγώσει πολύ...και είπα...θα σε συντρίψω..τώρα βέβαια δεν υπάρχει Ανδρεάδης...υπάρχουν άλλοι..ουδέν κενόν ή καινόν υπό τον ήλιον...εντάξει δεν ανατρέψαμε τον καπιταλισμό αλλά τουλάχιστον οι εργάτες εκεί έχουν το γάλα τους, ένα πουλμανάκι να τους μεταφέρει ..κάτι συμβάλαμε και εμείς... είμαστε ακόμη εδώ όχι σαν ροκ συγκρότημα..τουρκο-μπαρόκ και ροκ...ο φίλος μου ο Γαβαλάς είναι ροκ...εγώ είμαι του λαϊκού στοιχείου παρότι φαίνομαι βιβλικός, όταν βγαίνω στο πάλκο, λενε, τί ειν' τούτος ο Ραββίνος;....όμως μετά χαλαρώνουνε γιατί είμαι του καζαντζιδικού συστήματος, υιοθετώντας την πίστα για να χορεύει και να τραγουδάει ο κόσμος αυτό νομίζω το πετύχαμε και το αναγνωρίζει...δεν είναι εδώ το Σούλι, εδώ είναι του Ρασούλη....σημαίνει δεν είμαστε στην Εποποιία....ζω μια αντι-ηρωική εποχή και είμαι αντι-ηρωικός τύπος, ενώ παλιότερα έπαιζα το στέλεχος της Επανάστασης...μετα καταλάβαμε σιγά-σιγά ότι Επανάσταση μπορείς να κάνεις σε οποιοδήποτε τομέα, σε κάθε στιγμή, στην καθημερινότητα...

.........Με βάση τα παραπάνω του 1975 γράφτηκε το 1984 το "Τί θες απ' τη Ζωή μου Νεαρέ;;" ...........

 ............

Η Δραπετσώνα, Μίκη μου, δεν είν' όπως παλιά,
ντύθηκε και ξανοίχτηκε στα περσικά χαλιά,
τι 'ταν τότε, τι 'ναι τώρα, το κουτί και η Πανδώρα,
αν ήταν τότε πιο καλά δεν θα σου απαντήσω
κι αν είναι τώρα πιο καλά το στόμα θα το κλείσω

Γιατί δεν ξέρω, σύντροφε, τι ακριβώς συμβαίνει
να ζει κανείς ή να μη ζει το ερώτημα επιμένει 

Η Ιωνία, Στέλιο μου, δεν είν' όπως παλιά
Βρυξέλλες κέντρο έγινε και σούπερ αγορά,
τι 'ταν τότε, τι 'ναι τώρα, το κουτί και η Πανδώρα,
αν ήταν τότε πιο καλά δεν θα σου απαντήσω
κι αν είναι τώρα πιο καλά το στόμα θα το κλείσω

(Τί ήταν τότε;)

.........................
Μπορεί να έπεσε το τείχος
όμως μας έμεινε ένας στίχος
"Τα πάντα ρει, τα πάντα ρει"
......το τραγουδάνε κι οι νεκροί...

(Το Τείχος)