Μπάυρον ο Ανθέλληνας

http://melidonismata.blogspot.com/2011/02/losing-my-marbles-bring-them-back.html

 «Ήμουν ανόητος που ήρθα στην Ελλάδα· αλλά μια και ήρθα, οφείλω να δω τι μπορεί να γίνει... Για τους Έλληνες, δεν μπορώ να πω προς το παρόν τίποτα καλό, αλλά δεν θέλω και να τους κακολογήσω, αν και οι ίδιοι κακολογούν ο ένας τον άλλον». (Χάρης Βλαβιανός -ΤΑ ΝΕΑ)

Mourns over the difference of now and then;


Exclaims 'These Greeks indeed were proper men!'


Draws slight comparisons of these with those,


And envies Laïs all her Attic beaux.

.........................................................................................................................

...since Pallas warns in vain;


The Furies seize her abdicated reign...

Nay, frown not, Albion! for the torch was thine

That lit such pyres from Tagus to the Rhine:

Now should they burst on thy devoted coast,

Go, ask they bosom who deserves them most.

The law of heaven and earth is life for life,

And she who raised, in vain regrets, the strife." 

(The Curse of Minerva)

Απατεώνας είναι ο ποιητής.

Η απάτη του τόσο αληθινή που μοιάζει

Τον πόνο θα σου κρύψει της ψυχής,
το δικό του, το πικρό μαράζι.

(Φερνάντο Πεσσόα)

"Μαθημένοι από τα σχολεία μας ν΄ αντιμετωπίζουμε μονολιθικά τον Μπάιρον ως «αμετακίνητο» και «φλογερό φιλέλληνα», δεν είμαστε ψυχολογικά προετοιμασμένοι για να δεχτούμε ότι η Ο΄Μπράιεν αφιερώνει σε «αυτόν τον Μπάιρον» μονάχα τα δύο τελευταία από τα είκοσι πέντε κεφάλαια του βιβλίου της. Είναι όμως η πικρή αλήθεια.


Το ευτύχημα για την Ελλάδα δεν ήταν ότι ο Μπάιρον ασχολήθηκε μαζί της. Το ευτύχημα ήταν ότι ο Μπάιρον πέθανε στην Ελλάδα και λόγω ακριβώς τούτης της μακάβριας συγκυρίας, όλος ο κόσμος ασχολήθηκε μαζί της. (Πέτρος Τατσόπουλος- ΤΑ ΝΕΑ)

Δυστυχής! Παρηγορία/Μόνη σου έμενε να λες/Περασμένα μεγαλεία/Και διηγώντας τα να κλαις./Και ακαρτέρει, και ακαρτέρει/Φιλελεύθερη λαλιά,Ένα εκτύπαε τ’ άλλο χέρι/Από την απελπισιά/κι’ έλεες: πότε, α! πότε βγάνω/Το κεφάλι από τς ερμιές;/Κι αποκρίνοντο από πάνω/Κλάψες, άλυσες, φωνές./Τότε εσήκωνες το βλέμμα/Μες στα κλάμματα θολό,/Και εις το ρούχο σου έσταζ’ αίμα/Πλήθος αίμα Ελληνικό.

Με τα ρούχα αιματωμένα / Ξέρω ότι έβγαινες κρυφά / Να γυρεύης εις τα ξένα / Αλλα χέρια δυνατά./ - Μοναχή το δρόμο επήρες, / Εξανάλθες μοναχή· / Δεν είν' εύκολες οι θύρες, / Εάν η χρεία τες κουρταλή. / - Αλλος σου έκλαψε εις τα στήθια, / Αλλ' ανάσασιν καμιά· / Αλλος σου έταξε βοήθεια / Και σε γέλασε φρικτά / - Αλλοι, οϊμέ! στη συμφορά σου / Οπου εχαίροντο πολύ, / Σύρε νάβρης τα παιδιά σου, / Σύρε, έλεγαν οι σκληροί»('Υμνος εις την Ελευθερίαν)

Σίγουρα η οικονομική κρίση μάς λύγισε. Οι κρίσεις των αξιών, του περιβάλλοντος, της συμπεριφοράς, της πολιτικής μάς περικύκλωσαν. Ομως η κρίση του πνεύματος και της διανόησης, πανούργα και διπρόσωπη, άπλωσε τα πλοκάμια της και μας άρπαξε από τον λαιμό. Αυτή είναι το όπλο, σφαίρες οι υπόλοιπες κρίσεις. Εμείς «οι διαφορετικοί» ας καταλάβουμε επιτέλους ότι κανένας λαός δεν γεννιέται με προδιάθεση να κατέχει την απόλυτη αλήθεια. Οτι ο κάθε πολιτισμός είναι θνητός, εύθραυστος όπως η ζωή. Αυτοκρατορίες με βασιλιάδες, με σκλάβους, με πολεμικές μηχανές βούλιαξαν αύτανδρες. Και μαζί τους, εκεί στα βάθη του παρελθόντος, παρέσυραν θεούς, νόμους, γλώσσες, τέχνες, αγάλματα. Αλλοι πήραν τη θέση τους.

Οι λεωφόροι της Ιστορίας είναι μεγάλες για να παρελάσουν όλοι. Η γη είναι γεμάτη τέτοιες στάχτες αλλά ακόμη κι αυτές οι στάχτες έχουν κάποια προειδοποίηση να στείλουν. Ως λαός, δεν εξαντλήσαμε μονάχα τα χρηματικά μας αποθέματα αλλά και τα ιστορικά. Ας μην ψάχνουμε συστηματικά στο μέλλον αυτά που βρίσκονται οριστικά στο παρελθόν. Τα παλιά ένδοξα έργα δεν μας προστατεύουν πια. Γιατί έπαψαν να μας ανήκουν. Ανήκουν στην ανθρωπότητα. Πέρασαν στην αιωνιότητα, ενώ εμείς παραμένουμε θνητοί. Για να συνεχίσουμε να υπάρχουμε πρέπει να συνεχίσουμε να μαθαίνουμε, να δημιουργούμε. Η χειμερία νάρκη κράτησε αιώνες, ο χειμώνας έπαψε να 'ναι η δικαιολογία. Η άνοιξη δεν είναι μακριά, ώρα να την πάρουμε στα χέρια μας. (Το Αβάσταχτο Βάρος της Γνώσης -Γιάννη Μανουσάκη)

«Ο μόνος δρόμος που μας απομένει τώρα είναι ο κίνδυνος. Είναι η μαυριδερή εκείνη γραμμή που σχηματίζεται δεξιά, στο βάθος, η γεμάτη βράχια κοφτά, ξέρες, ύφαλα, ρουφήχτρες, απονέρια. Μένουμε σταματημένοι μεσοπέλαγα. (...) Στροφή, λοιπόν, όλο δεξιά και πρόσω καταπάνω στον κίνδυνο. Δεν γίνεται αλλιώς. Ή θα συνθηκολογήσεις και θα μείνεις από τους εδώθε ή θα περάσεις πέρα. Προσοχή. Κανένας μη λιγοψυχήσει». (Ιδιωτική Οδός - Οδυσσέας Ελύτης)

-Emily Dawn2-

Υ.Γ.

Για πληρέστερη εποπτεία, δες το Losing My Marbles (Bring them Back), 

η οποία ανάρτηση με τα 67 σχόλια πρόεκυψαν

ως απάντηση-πρόκληση για διάλογο με την Καρυάτιδα,  με αφορμή ένα μου εμβόλιμο στιχάκι απ' το παραπροηγούμενο ποστ του Αρχαίου Κατακλυσμού...

♫ "Διό λαός εκ του λίθου καλούμεθα , διό λαός εκ της πέτρας ογκούμεθα" ♫ 

που σημαίνει οτι είμαστε ένας λαός, ο Ελλαδικός που ογκούται,φουσκώνει η περηφάνεια του χάσκοντας αρχαίες πέτρες.


Όποιος, όποια διαφωνεί ή περιγράφει αλλιώς την Κατάρα της Αθηνάς του Βύρωνα, ας το πει.