Πανδημικό δίκαιο!

Με βάση το πανδημικό δίκαιο οι έχοντες εξουσία, από τον γονιό μέχρι την ανώτατη κεφαλή του κράτους, απαγορεύεται να προσθέτουν περιττή ψυχική βία στους υφισταμένους τους.

Απαγορεύονται οι περιττές συγκρούσεις στην οικογένεια, στο σχολείο, στους εργασιακούς χώρους, στους δρόμους και στα πανεπιστήμια, οι περιττές απεργίες πείνας, καθώς οι θεσμοί συνθέτουν λύσεις προλαμβάνοντας τα περιττά χειρότερα.

Αν οι πάσης φύσεως εξουσίες επιβαρύνουν το καθεστώς ψυχικής βίας που διασπείρεται από την πανδημία θα λογοδοτήσουν στα αρμόδια δικαστήρια.

Γιατί δεν υπάρχει άμεσο αίτημα για νομοθετική παραγωγή πανδημικού δικαίου;;

Επειδή οι πάσης φύσεως δεξιοί νοσταλγοί του παρελθόντος....μας παρηγορούν λέγοντάς μας περαστικά ειν' όλ' αυτά....παρηγορούν από τεμπελοσύνη, ενώ θα έπρεπε να αναστοχάζονται και να νομοθετούν για το νέο αυτό υγειονομικό καθεστώς που ήρθε για να μείνει.

Ακόμα κι αν αύριο σβήσει σαν κακό όνειρο, και ο ελληνικός νους θα τρέχει να απολαύσει όσα στερήθηκε, η ψυχρή νομοθέτρια οφείλει να θυμάται και να προβλέπει αυτά που στο προσεχές μέλλον δεν φαίνονται.

Το πανδημικό δίκαιο θα προκύψει μετά από συνέδρια θεωρητικών παραγωγών από υγειονομικές, ψυχικές, κοινωνικές και νομικές επιστήμες. Εκεί μπορεί να συζητηθούν πολλά και διάφορα, από το πώς αντιμετωπίζονται οι αρνητές, τι πήγε λάθος στους εγκλεισμούς, ποιες κοινωνικές ομάδες επιβαρύνθηκαν περισσότερο, τη συμμετοχή της ελληνικής οικονομίας σε μάσκες, εμβόλια και άλλα μέσα προστασίας, μέχρι την ποιότητα της επικοινωνιακής διαχείρισης και την ελάφρυνση των βαρών στην ψυχική υγεία.

Οι παλιοί νόμοι δεν επαρκούν σε έκτακτες και πρωτόγνωρες συνθήκες. Τα παλιά μυαλά οφείλουν να βοηθήσουν την καινοτομία παρακάμπτοντας την ευκολία της παρωχημένης ακαμψίας και καταστολής.

Παράδειγμα, σε εισβολή πανδημίας η κυβέρνηση θα πρέπει, είτε να στηριχτούν στα δύο τρίτα της βουλής, είτε να λειτουργούν συναινετικά αποφεύγοντας αμφιλεγόμενα νομοσχέδια, και να περιμένουν, ενόσω θα διαβουλεύονται για το καλύτερο, να λήξουν οριστικά οι περιορισμοί της κυκλοφορίας.

Υπάρχει το προηγούμενο του 2011, όπου εκλεγμένοι ανακαινίστηκαν με το σκεπτικό ότι δεν είχαν ψηφιστεί για να διαχειριστούν την οικονομική κρίση.

Εν πάση περιπτώσει, αν οι υγειονομικές και οικονομικές λύσεις είναι πειραματικές και αμφιλεγόμενες, ομόφωνο θα έπρεπε να είναι το αίτημα της αναγνώρισης ότι είμαστε σε καθεστώς ψυχικής βίας, και απαιτούμε την αντίστοιχη μέριμνα για κοινωνική συνοχή. 

Εγώ θα σου δώσω ατομική ευθύνη, εσύ εξουσία θα δώσεις ταπεινότητα, σχέδιο, ανθρωπιά και ενότητα;;