Τη γεμίζω τόσο ωραίος

Τη γεμίζω τόσο ωραίος
τραγουδούσα την κοιλιά,
τρώγε, πίνε, και ευφραίνου,
να περνάω 'γω καλά,
μέχρι που 'βρα ξεχασμένου
εαυτού μου την εικόνα
κι αναστέναξ' απ' το βάρος
......
«Πού 'σουν νιότη που δειχνες 
το αλαίμαργό μου κάλλος!»




Ingemisco tamquam reus,
Στενάζω τόσο ένοχος

culpa rubet vultus meus;
το λάθος ροδίζει την όψη μου

supplicanti parce, Deus.
τον ικέτη σπλαχνίσου, Θε μου

Qui Mariam absolvisti,
Εσύ που τη Μαρία αθώωσες

et latronem exaudisti,
και τον ληστή άκουσες

mihi quoque spem dedisti.
και μένα έτσι ελπίδα μου 'δωσες.

Preces meae non sunt digne,
Οι προσευχές μου δεν είν' άξιες,

sed tu, bonus, fac benigne,
αλλά εσύ, που είσαι καλός, πράξε καλοσυνάτα

ne perenni cremer igne.
μη στην πολύχρονη καώ φωτιά.

Inter oves locum praesta,
Στα πρόβατά σου βάλε με

et ab haedis me sequestra,
απ' τα ριφάκια ξέχωρα
statuens in parte dextra.

καθήμενος εκ δεξιών,
στη δεξιά μερίδα σου.