Σύμπλεγμα Μπάσου Υψιλίγουρου

Όταν ήμουν παιδί 

ήθελα νά γίνω τενόρος.

Πριν αλλάξω φωνή,

τότε που τσίριζα ο σπόρος.

Ερωτοτράγουδα γλυκά,

μελοκανελωμένα,

να τραγουδώ στην όπερα

και να λυγούν για μένα.

Μα τέτοια λεπτά αισθήματα,

Θέ μου, χαθήκαν όλα,

τώρα κοάζω ο δυστυχής

σαν την παχιά την μπασαβιόλα!

Φωνή πήρα του μπάσου,

αν κελαϊδήσω, θα γελάσουν!
Και νιώθω όταν άδω φαλσέτο 
σαν βόδι που κάνει μπαλέτο!

Kακούς και κωμικούς

ρόλους μ' άφησε η ζωή,

αντί τον εραστή 

τώρα κάνω τον μπεκρή.

Πί-νω, πί-νω, im tiefen Keller, σέ κελάρι βαθύ
με παχιά τον πόνο νανουρίζω χορδή.

Αχ, βαχ, άν ήμουν τενόρος

θά σκαγε για μένα ντόρος!

μα ο λάρυγγας κύλησε κάτω,
μεταφώνησα σέ κοντραμπάσο.

Αχ, ο Έρωτας δέν μπορεί να ακουστεί

στα βογγητά ενός βατράχου!
Με καλούνε κι οι ψάλτες να πώ

«εκλαύσαμεν», «εν Άδου κατωτάτου»!

Αχ, βαχ, άν ήμουν τενόρος,

με το κόντρα ντο μου,

για μένα θα σκαγε ο ντόρος!
Τώρα, άσημο κάνω μακροβούτι
στου Ντέιβι Τζόουνς το σεντούκι.

«Rocked in the cradle of the deep»,
«When I get down on my knees»,

τέτοια τραγούδια δυστυχή

η γκαρνταρόμπα μου φορεί.

Πί-νω, πί-νω, im tiefen Keller, σέ κελάρι βαθύ

με παχιά τον πόνο νανουρίζω χορδή.

Αχ, ο Έρωτας δεν μπορεί να ακουστεί

στα βογγητά ενός βατράχου,

ο λάρυγγας κύλησε κάτω,
μεταφώνησα σέ κοντραμπάσο.

ΥΓ
Κάποιες έρευνες μόνο 
μου γλυκαίνουν τον πόνο,
πως...οι βαθύφωνοι ομιλητές, 
προτρέχουνε*, λένε, 
στης αγάπης τον δρόμο. 

(*προτρέχουν στην εντύπωση, δεν σημαίνει ότι κερδίζουν κι όλας στο τέλος:-)

Everyone has a secret longing

 and when I grew to a man

 how i wanted to be a tenor 

and sing as tenors can.

Love songs sweet

full of sympathy,

I would sing them

all the while!

But all such songs

are not left for me

I must sing the big

bass viol.

For my voice 

became a bass

all such songs 

are out of place.

Songs of the sea

or of drink

are left for me

of love, not

 the slightest trace.

Yet, a tenor I would be

full of sweetest sympathy

But down went my voice

in the deepest tones.

Love can't be heard

in a chorus of groans.

Now, when I sing
I must praise Davy Jones
«Rocked in the cradle of the deep»
That sort of songs I must sing.
Drink-ing, drink-ing, drink-ing
Such songs do not mean a thing
But, if my voice was a tenor,
I 'd sing way up to high C!

Love songs grand
I could then command
Oh! how happy I 'd be

But down went my voice

in the deepest tones

Love can't be heard

in a chorus of groans

Now, when I sing
I must praise Davy Jones
(how I wish, I could sing
in tender tone, but...)
  For a basso profundo am I (x3)

παρτιτούρα
(https://musescore.com/user/1748001/scores/5179350)

In 1939, George Botsford set to music, what Al Bernard and George wrote in lyrics

Εύγε του πρώτου ερμηνευτή, λυρικού μπασοβαρύτονου, για τις θεατρικές του αρετές, εύγε και του δεύτερου, δραματικού βαθύφωνου, για την προτελευταία νότα που έπιασε. Μπορούμε να τα έχουμε όλα στη ζωή;-) τελικά, για να βγάλει γέλιο ο κωμικός ρόλος απαιτεί την αντίθεση, την ανόμοια χροιά της έκτασης του τραγουδιστή, όπου χρειάζεται. Έξυπνος και ο μελοποιός, που έγραψε κυρίως στον χώρο του μπάσου, και άφησε μία νότα κόντρα προς τα κάτω. Είναι, σαν να λέει, αν μπορείς κατέβα, αν δεν μπορείς, μείνε στη βάση, δεν θα περιορίσω το τραγούδι για βαθύφωνες, που σπανίζουν, φωνές. (Στη βάση του τραγουδιού κολλάει και το τής βικιπαιδείας γραφόμενο: ...any singer with an Eb2 in fortissimo is a basso profondo, https://en.wikipedia.org/wiki/Basso_profondo) Εξάλλου, εδώ προέχει η θεατρική της τραγουδιστικής ερμηνείας. Δλδ, αν μια γυναίκα μπορεί να το υποκριθεί στην έκτασή της, θα δηλώσει ο ακροατής φθόνο και απαρέσκεια (dislike) γιατί ο τίτλος λέει: Φορ ε μπάσο προφούντο εμ άι;; Σε τι κοινωνία ζούμε, έτσι γραμμικοί και πράοι;-)

 to be continued, I hope