Σάββατο 26 Μαρτίου 2011

Βαμπίρ και Κατσίβελοι

Η ανάρτηση με αφορμή φωτογραφικό μου σχόλιο (Όλοι μαζί εναντίον του Αρπαχτικού)  στην "Εαρινή Αντεπίθεση" το πρωί για τον Ηλιογράφο ο οποίος μου στέλνει μετά από λίγο σε e-mail το παρακάτω βίντεο.




Το Βρετανικό οπτικό υλικό κέρδισε πρόσφατα το πρώτο βραβείο σε διαγωνισμό από το TUC Trade Union Congress, την αντίστοιχη ΓΣΕΕ φαντάζομαι (Εδώ μπορείτε να δείτε και τα επιλαχόντα). Η τάση φορτισμένη από τις τρέχουσες εξελίξεις, τις περικοπές από την κυβέρνηση του Κάμερον. Οι αντιδράσεις απ' τους σχολιαστές επικεντρώνονται στο σύνθημα και παρασύνθημα "Don't burden your kids with a lifetime of debt". "Stop the cuts". τις Περικοπές...Λιγότερο ή Περισσότερο Κράτος;;; Φιλελευθερισμός ή Σοσιαλισμός.;; Σχόλια για να νιώσετε το κλίμα στη Βρετανία, μπορείτε να βρείτε εκεί και εδώ. Για αυτό ο uploader απαντά " Some folk are confused about the meaning of this, so instead of explaining it to everyone I've just changed it to something else  και το αλλάζει σε  "Don' t make your kids  pay for bankers' greed". 

Προσωπικά σκέφτομαι μια αλλαγή για το τέλος. Μόλις το κορίτσι ακούσει την  τελική πατερική απάντηση, παίρνει το σκουπόξυλο, του δίνει μία και λέει "Mom and Dad are terribly dead!" ανοίγει την πόρτα, φεύγει και οι τίτλοι τέλους λεν :"Don't burden your kids with a lifetime protection of debt. Let them walk the way of liberty". " A false economy refers to an action which saves money at the beginning but which, over a longer period of time, results in more money being wasted than being save.


Ο τίτλος παράφραση του "Βαμπίρ και Κανίβαλοι", που σημαίνει πως από το 2004 που γράφτηκε το βιβλίο τα Βαμπίρ είναι στη θέση τους αλλά οι εν δυνάμει Κανίβαλοι φάνηκαν Κατσίβελοι. Αντί να δείξουν τα δόντια τους δλδ οι νέοι, ετοιμάζονται να φορτωθούν τα βάρη σαν μουτζουρωμένοι Κατσίβελοι, Γύφτοι....των παλιών τα χρέη.:-)

Σε παρόμοια συχνότητα κινείται ένας τίτλος που έβαλε ο δικτυακός και πολιτικός επιστήμονας Θανάσης Δεληγιάννης πριν ένα χρόνο, Βαμπίρ, οι κανίβαλοι ακόμη “κοιμούνται σε ένα σκίτσο του Κ.Μητρόπουλου "Όσο σκέφτομαι ότι αυτά που δανειζόμαστε, θα τα πληρώσουν τα παιδιά μας, τρελλαίνομαι!" ......."Ακούς;; Φάγαν-Ήπιαν και τώρα πουλάνε τρέλλα!". Ο Θανάσης τώρα ήταν ο βασικός ηλεκτρονικός συνεργάτης του βουλευτή, ο νέος που έστησε και δημιούργησε ψηφιακά τον Μίμη Ανδρουλάκη. Και το τρεχούμενο μου το μυαλό το 2006 νόμιζε Μίμης = Βαμπίρ , Θανάσης = Κανίβαλος που θα τον φάει και διαδεχτεί. Και βλέπω μετά από χρόνια ότι ο Μίμης είναι στη θέση του και ο Θανάσης λείπει μαζί με τα παλιά τα σχόλια...Βαμπίρ! που δίδασκες και νόμο δεν εκράτεις!..μάλλον μόνος σου το δουλεύεις το site...δεν άντεξες το νεολαίο εναγκαλισμό...:-)

Να παρεξηγήσω και εγώ η κατσιβέλα, τί διαλεκτικό ρόλο παίζει η μανιβέλα στο 1:30 απ' τα Χελιδονίσματα. Τρεις λόγους μόνο θα πω προς το παρόν. Δεν είμαστε γέροι  πάνω από όλα σημαίνει "Δ ε ν    ε ί μ α σ τ ε   ε μ ε ί ς   Γ ε ν ι ά   τ ο υ  Π ο λ υ τ ε χ ν ε ί ο υ!". Ο Μίμης επιπλέον είναι γέρος για τη μουσική που διαλέγεις τις Παρασκευές σου. Δεν έχει σημασία αν ακούγονται ωραίες στ΄αυτιά ή στην καρδιά. Εγώ τις κρίνω πολιτικά. Από κάποιον που έγραφε επιστολές στη χιχ χοπ γενιά, οποιοδήποτε τώρα μονοπώλιο νοσταλγίας με μανίζει. Εγώ ακούω τη μουσική σου αλλά σύ δεν μπορείς τη δική μου;;..καλό χωριό θα κάνουμε...:-)..Τέλος, γέρος  ακόμα γιατί δεν μπορεί να διαβάσει, όπως έχει δηλώσει, ψηφιακά. Του το 'χω πει και παλιά. Slow-Motion Generation! που δεν μπορείς να σκανάρεις και έμεινες στη χαρτούρα και τα βιβλία. Και μου θες και Πράσινα Άλογ' Ανάπτυξη! (Παράγραφος 3) Mε χαριστική βολή..."Μόνο εκείνος που αγαπά μπορεί να το πιστέψει πως της αγάπης ο καημός κανιβαλεί τη σκέψη". ( 39:29 - 40:29) :-)

Πρέπει να 'ταν δυό τρία χρόνια μετά απ' το βιβλίο και απογοητεμένος σαν να πε ο συγγραφέας "Νέους νέους, νέους, να προωθήσουμε  ντε και καλά, αλλά και με το ζόρι ανανέωση δεν γίνεται". Άμα δεν βρίσκεις, προχωράς με τον παλιό". Και καταλάβαινα εγώ ...ανάμεσα στο νιάτο το θαυμαστικό και το νιάτο το οργισμένο, υπάρχει τρίτος δρόμος με ρίσκο μπερδεμένος;;

Από το χάσμα στη σύγκρουση και συγκόλληση;;;...και μου απαντά δικτυακά ο μαθηματικός Χρήστος Χαροκοπίδης.....…οι αναπόφευκτες και σοβαρές διαφορές των γενεών δεν σημαίνουν υποχρεωτικά χάσμα και πόλεμο. Όμως φοβάμαι κάτι χειρότερο από την ανοιχτή σύγκρουση, η οποία καμιά φορά είναι ευεργετική και δημιουργική. Τρέμω μια κατάσταση παθητικού , σιωπηλού πολέμου. Οι γενιές δεν θα έχουν το κουράγιο να τσακωθούν. Δεν θα έχουν καμιά διάθεση να σπαταλήσουν τις δυνάμεις τους σε μια αντιπαράθεση. Αλλά δεν θα θέλουν κανένα διάλογο, καμιά επικοινωνία, καμιά συνεργασία. Επιλέγουν την αμοιβαία απόσταση και ανοχή. Ένα modus vivendi στην πιο ψυχρή εκδοχή. Το δρόμο σας και το δρόμο μας , δεν θέλουμε παρτίδες-είμαστε δυο ξένοι που συμβιώνουμε αναγκαστικά. Το πολύ-πολύ , όπως συμβαίνει σε μερικές οικογένειες, να αφήνουμε ο ένας στον άλλο αυτοκόλλητα σημειώματα στο ψυγείο για τα κοινόχρηστα και το ηλεκτρικό. Η ανεκτικότητα της αποξένωσης και της αδιαφορίας με τρομάζει περισσότερο από έναν καυγά με τα όλα του. Στην ίδια την Αμερική το 1969 , μετά τις αιματηρές ταραχές και τους σκοτωμούς φοιτητών από την Εθνοφρουρά, εξαπλώθηκε ένα κύμα απαισιοδοξίας , παθητικότητας και αποξένωσης και η νεολαία άρχισε να υιοθετεί το στίχο των Μπιτλς: «Λόγια σοφίας, άστα όπως είναι».. Ο περσινός τίτλος βέβαια "Προσοχή, οι κανίβαλοι άρχισαν να ξυπνούν!" φαντάζομαι ότι  έχει σχέση με όλες τις πρόσφατες νεολαιίστικες διαμαρτυρίες του δρόμου μετα τη δολοφονία του Αλέξη.

Και κατηφορίζοντας προς το τέλος μαθαίνουμε...Πως έγινε κλισέ η "Γενιά των 700€"  «Δεξιό» κλύσμα, «αριστερό» μελό, τηλεοπτική σαπουνόπερα και αυτογκόλ της νέας  γενιάς"....2008...γραμμένο.πρώτα θάβουν τη νέα γενιά και μετά το παίζουν συνοφρυωμένοι κοσμοσωτήρες. Άσπρισαν τα μαλλιά μου και ακόμα αδυνατώ να απαντήσω ποια βλακεία και ποια υποκρισία είναι πιο επικίνδυνη για τη νέα γενιά: η «δεξιά» ή η «αριστερή»; Οι ακούσιες συνέπειες μιας κουτής «αριστερής» πολιτικής μπορεί να είναι ολέθριες. Η συντήρηση ενοχοποιεί τη νέα γενιά. Η «αριστερά» ακολουθεί το διόλου αθώο μοτίβο της θυματοποίησης. Παιδιά την έχετε βάψει, κατεβάστε τον πήχη των προσδοκιών και των φιλοδοξιών σας! Ο συντηρητισμός του status quo, του να μην «αλλάξεις τίποτα» μπορεί να έχει «δεξιό» ή «αριστερό» πρόσημο. Σας υιοθετούμε, σας καπελώνουμε, σας κολακεύουμε ακόμα και σας θρηνούμε. Η νεολατρεία είναι το τελευταίο καταφύγιο των «βαμπίρ» για να ευνουχίσουν τους μελλοντικούς «κανίβαλους»....



Και κλείνω από τον χθεσινό Επισκέπτη της Παρασκευής  με Μπρεχτ μέσω Μίμη για τη σύγκρουση του γερου Πάγκαλου με το νεολαίο τον Τσίπρα....Μερικοί υποστηρίζουν ότι είναι στραμμένες πάνω τους οι κάννες των όπλων, απλώς εγώ διαπιστώνω ότι είναι τα κυάλια της σαπουνόπερας που τους σημαδεύουν..(17:55 - 49: 15) αλλά και μία μαντινάδα για την Παλιά Γενιά και τα Σοσιαλιστικά της  Χρέη 44:07 ....Λιόφυτο δεν αγόρασες, μαζώχτρα δεν επήγες....ήθελα και να κάτεχα το Λάδι που το βρήκες?? :-)


Πάω τώρα η κατσιβέλα να σκουπίσω τα αίματα :-)
και αφήνω τη νεολαιίστικη θερμή μου Καληνύχτα :-)

Πέμπτη 24 Μαρτίου 2011

Φιλελληνικά Δάνεια

Ο Φιλελληνισμός γράφει ο Mendelssohn Bartholdy, είχε γίνει μια δύναμη. Ισοπέδωσε τις μέγιστες πολιτικές αντιθέσεις και ένωσε τα εχθρικά πολιτικά κόμματα σ' ένα κοινό ενθουσιασμό. Επέδρασε, όπως συνήθως ενεργούν μόνο τα θρησκευτικά κινήματα: γκρέμισε τους μεσότοιχους των κοινωνικών τάξεων και των εθνικών συνειδήσεων. Με τους αριστοκράτες πήγαν οι πληβείοι χέρι με χέρι, αρμονικά, ως προς το ζήτημα, με τους ριζοσπάστες οι συντηρητικοί, με τη γερμανική νεολαία και τους Γερμανούς σοφούς οι Γάλλοι νομιμόφρονες, όπως ο Chateaubriand, ο Richelieu και ο Villèle. Παντού ονειρεύονταν τη "ματοβαμμένη ορφανή του ευρωπαϊκού πολιτισμού" (την Ελλάδα) Αλλά ο ενθουσιασμός τότε μόνο θα είχε σημασία, όταν θα υψώνονταν πάνω από το λόγο, για να γίνει πράξη. Και πραγματικά ο φιλελληνισμός θ' αποκτούσε όχι μόνο πιστούς από όλες τις κοινωνικές τάξεις και τα έθνη, αλλά και τους αποστόλους και τους μάρτυρες του...Μάταιες ήταν οι απαγορεύσεις της αστυνομίας και των κυβερνήσεων, μάταια νουθετούσε η στοχαστική φρόνηση μερικών "γέρων", μάταια ακόμη κουνούσε αποδοκιμαστικά το ολύμπιο κεφάλι του ένας Goethe. Είχε πια ξυπνήσει ο πόθος για μια μεγάλη παγκόσμια επιχείρηση. Σταυροφορικές ιδέες κυκλοφορούσαν σε όλο τον κόσμο.  Ο φιλελληνικός αυτός ενθουσιασμός ήταν γενικός, έγινε θρησκεία της νεότητας και των γηρατειών, κατά την έκφραση του ίδιου Γερμανού Ιστορικού. Ελληνομανία την ονομάζει η αυστριακή κατασκοπεία και τους φιλέλληνες "ελληνομανείς" επισημαίνοντας ιδίως την κίνηση του Αμβούργου.    (Βακαλόπουλου. Ιστορία Νέου Ελληνισμού Ε' σ. 576-77)


"Ο Φιλλέλην είναι το πνεύμα το Ελληνικόν το οποίον επιστρέφει εις την Πατρίδα του" Τερτσέτης.

Πολλοί φιλελεύθεροι θέλουν έλθει δια να συναγωνισθώσιν με ημάς. Αλ. Υψηλάντης (Ι.Φιλήμονος. Δοκίμιον ιστορικόν 2.80)

"Νέοι Χριστιανοί της Ευρώπης, η ιερή σάλπιγγα αντήχησε στους αιθέρες, καλεί σε μάχες τις φάλαγγες του Χριστού...Εμπρός, ο θεός το θέλει!''. Έτσι τέλειωσε το προσκλητήριο φυλλάδιό του ο  Alexandre Pierre Barginet  από την Grenoble τον Οκτώβριο του 1821 (Απ. Βακαλόπουλου. Ιστορία Νέου Ελληνισμού Ε' σ. 575)

Ο ΚΙΒΔΗΛΟΣ ΦΙΛΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ

.....Εκτός από τους ιδεολόγους που στρατολογούνταν στα φιλελληνικά κέντρα, καταγράφονταν και τυχοδιώκτες, καθυστερημένοι πλανόδιοι ιππότες που έφταναν στην Ελλάδα τελείως άποροι, όπως π.χ. ορισμένοι από Αμβούργο, που ήλπιζαν να κάνουν την τύχη τους στην ξένη χώρα, να πάρουν παράσημα, μεγάλους βαθμούς και διπλώματα για αυτούς η Ελλάδα ήταν η χώρα με το ένδοξο παρελθόν, αλλά και με το άγνωστο και γεμάτο υποσχέσεις μέλλον. Αγανακτισμένος αγνός Αμερικανός φιλέλληνας, ο Jarvis, λέγει ότι είχαν κατεβεί στην Ελλάδα με πρόφαση να τη βοηθήσουν, αλλά στην πραγματικότητα από επιθυμία να διαφημιστούν οι ίδιοι, να βοηθήσουν τους εαυτούς των και να ικανοποιήσουν τα συμφέροντα τους. Ντρέπεται και ο φίλος του συμπατριώτης Miller για λογαριασμό αυτών που ζητούν χρήματα. Πάντως απ' όποιες ιδέες και αν εμπνέονταν οι νέοι αυτοί αξιωματικοί, υπαξιωματικοί, οπλίτες, φοιτητές κτλ, γεγονός πρέπει να θεωρηθεί ότι πολλοί ονειρεύονταν να κάνουν στο έδαφος της κλασσικής Ελλάδας μια σταδιοδρομία που η πατρίδα τους την αρνούνταν. Όλοι τους όμως συγκινούνται με την ιδέα ότι ένας σκλαβωμένος από αιώνες λαός θέλει ν' αποκτήσει την ελευθερία του, ότι αγωνίζεται ακόμη για τη ζωή του, καθώς και για την τιμή των γυναικών και των παιδιών του. Και το θεωρούν τιμή τους να πολεμήσουν για μια υπόθεση τόση δικαιη και ευγενικιά. (Απ. Βακαλόπουλου. Ιστορία Νέου Ελληνισμού ΣΤ', σελ. 993)

ΕΝΑΣ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ

Ο Samuel Howe, περήφανος για τη μεγάλη και φιλελεύθερη πατρίδα του, καθώς  και για το φωτισμένο και ευτυχισμένο έθνος του, για το οποίο προφητεύει στα 1825 ότι ύστερ' από 50 χρόνια θα είναι το μεγαλύτερο και ισχυρότερο στον κόσμο (ήλθε 4 φορές στην Ελλάδα μεταξύ 1825-1867 και όχι μόνο έλαβε μέρος ανιδιοτελώς στις μάχες, αλλά και ως χειρούργος περιποιήθηκε ασθενείς και τραυματίες, οργάνωσε νοσοκομεία και περιέθαλψε φτωχούς και πρόσφυγες) γράφει με χαρά στον πατέρα του τον Μάρτιο του 1825 αγγέλοντας τον διορισμό ως γιατρού "Πρώτα απ' όλα είμαι ευχαριστημένος, ειλικρινά ευχαριστημένος που ήρθα στην Ελλάδα, γιατί πιστεύω πως χωριστά από την από την πραγματική υπηρεσία που θα παράσχω στην ιδέα της Ελευθερίας, εδώ θα προοδεύσω περισσότερο σ' ένα χρόνο, παρ' ό,τι στη Βοστώνη σε πέντε....Ο διορισμός μου ως στρατιωτικού χειρούργου έχει γίνει, αλλά δε θα αναλάβω τα καθήκοντα μου προτού αρχίσει ο στρατός τις επιχειρήσεις, πράγμα που ελπίζω να γίνει σύντομα....Όσο για το μισθό, δεν έχω τίποτε, και ούτε θέλω. Η κυβέρνηση δεν μπορεί να θρέψει  και να ντύσει τους φτωχούς και ταλαίπωρους στρατιώτες της, και δεν έχω καρδιά να ζητήσω λεφτά, όταν μπορώ  να συντηρήσω τον εαυτό μου με ιδιωτική πελατεία...Καλή τύχη, γνώση ανατομίας, και σταθερό χέρι συνετέλεσαν, ώστε να φέρω σε αίσιο πέρας διάφορες εγχειρήσεις που μου προσκόμισαν και αρκετή φήμη. Μου λένε ότι θα έπρεπε να κάνω χρήματα, αλλ' αφήνω τους πελάτες μου να πληρώνουν ό,τι έχουν ευχαριστήση". Και ο συμπατριώτης του Jarvis γράφει στη φιλελληνική επιτροπή της Βοστώνης στις 6/12 Ιανουαρίου: "Σας παρακαλώ μην κρίνετε τους 'Ελληνες απ' αυτούς που γυρίζουν πίσω στην Αμερική".  
Τον Οκτώβριο του 1825 γράφει ο Howe στο ημερολόγιο του απ' τη Γραμβούσα ."Γρήγορα συνηθίζει κανείς στη ζωή του Έλληνα στρατιώτη. Είναι τώρα δυό μήνες που δεν έβγαλα τα ρούχα μου τη νύχτα και που δεν είχα άλλο στρώμα εκτός απ' το πάτωμα και μιά κουβέρτα..και όμως κοιμούμαι εξ ίσου βαθιά, όπως και σε πουπουλένιο στρώμα με καθαρά λινά σεντόνια, και το κεφάλι μου αισθάνεται εξ ίσου καλά, με μόνο το μαντήλι μου ανάμεσα  του και σε μια ομαλή πέτρα, όπως και όταν ακουμπούσε σε πουπουλένια μαξιλάρια"
Αν είναι κανείς δίκαιος, γράφει ο Γερμανός φιλέλληνας, στρατηγός Normann, σ' ένα συμπολεμιστή του  στις 9 Απριλίου 1822, τότε θα καταλάβει ότι η επανάσταση ενός λαού, ο οποίος εκφυλίστηκε από μια σκλαβιά τετρακοσίων χρόνων, δεν μπορεί να τελειώσει χωρίς μεγάλες αταξίες και μάλιστα αγριότητες. Τώρα η πρώτη μανία κάπως μετριάστηκε, και πρέπει να ελπίζει κανείς, ότι στο μέλλον ο πόλεμος θα διεξάγεται κάπως ανθρωπινότερος. Οι διηγήσεις του είδους αυτού, πώς δηλαδή μεταχειρίζονταν οι Τούρκοι πρωτύτερα τους Έλληνες, είναι τόσο εξοργιστικές, ώστε υπάρχει η ευγενική διάθεση να τους συγχωρεί ακόμη τη σκληρότητα τους στην πρώτη στιγμή της πάλης. Δεν υπάρχει οικογένεια, που να μην  έχει να εκδικηθεί μια ανήκουστη ατιμία των Τούρκων...." (Απ. Βακαλόπουλου. Ιστορία Νέου Ελληνισμού Στ'  1004 και 1007)


ΟΙ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΕΙΣ ΤΩΝ ΦΙΛΕΛΛΗΝΩΝ

Ο Pouqueville περιγράφει τα αισθήματα διάψευσης που ένιωθαν πολλοί Φιλέλληνες βλέποντας την πραγματικότητα.

"Κανένας από τους ξένους που έτρεξαν να βοηθήσουν τους ΄Έλληνες, παρατηρεί, πολύ σωστά ο Πουκεβίλ, δεν ήταν προετοιμασμένος για το θέαμα ενός σκλαβωμένου πριν από δώδεκα γενιές λαού, που δεν έχει παρά μόνο το σπινθήρα της ανδρείας με την άσχημη εξωτερική εμφάνιση της βαρβαρότητας που απέκτησε στα χρόνια της σκλαβιάς του. Πώς ν' αναγνωρίσει κανείς τους απογόνους των Ελλήνων κάτω από τη φορεσιά ενός πλήθους ληστών;; Με ποιές ενδείξεις θα μπορούσε κανείς να συμπεράνει ακόμη ότι ήταν επιδεκτικοί για την Αναγέννηση;;;  Οι ιδεολόγοι που ήθελαν να χειραφετήσουν την Ελλάδα με μεταφυσικά πορίσματα, εκείνοι που πίστευαν ότι βρήκαν ευνοική τη στιγμή για να ιδρύσουν την Πολιτεία του Πλάτωνα, καταράστηκαν την ημέρα που συνέλαβαν την ιδέα να μοιραστούν τους κινδύνους ενός λαού αρκετά πεισματάρη, για να υποστηρίξει, ότι έπρεπε ν' ανακτήσει την πατρίδα του, προτού συζητήσει ουτοπιστικά σχέδια".
Η κακή ακόμη συμπεριφορά πολλών, η χαρτοπαιξία και τα χαλαρά ήθη τους εξοργίζουν τους Έλληνες, ώστε να αρχίζουν να αισθάνονται την παλιά κατά Βυζαντινή παράδοση αντιπάθεια εναντίον των Φράγκων και να τους μισούν τόσο, όσο και τους Τούρκους, όπως λέγει ο ψύχραιμος Αμερικανός φιλέλληνας κριτής ο L.Miller.
Η γνωριμία με τον ελληνικό λαό απογοήτευσε πολλούς ξένους. "Έβλεπαν, σημειώνει αλλού ο Πουκεβίλ, αντί για τα περήφανα παιδιά της Σπάρτης και της Τεγέας, ένα λαό ντυμένο με τη φορεσιά της δουλείας να τρέχει εδώ και εκεί, χωρικούς οπλισμένους με μερικά παλιοτούφεκα ή πιστόλια και πολλές φορές μην έχοντας ούτε το ένα, ούτε το άλλο -  και λέγονταν στρατιώτες - δυστυχισμένους, που περνούσαν, κατά την τύχη της ημέρας, από τον τρόμο στην ελπίδα, κάνοντας όπως τα παιδιά του Ισραήλ κατά την πολιορκία της Ιεριχούς άλλοτε λιτανείες, για να καταλάβουν την Ακροκόρινθο, με την πίστη πως με αυτό το μέσο θα ανατρέψουν τις οχυρώσεις, και άλλοτε, φεύγοντας στην προσέγγιση μερικών εκατοντάδων Αλβανών, ατρόμητοι μέσα στα βασανιστήρια, έμεναν καταπτοημένοι ύστερα από μια αποτυχία, αλλά πάλιν ανορθώνονταν με ενθουσιασμό στην εμφάνιση της Ημισελήνου, όταν επικαλούνταν το Σωτήρα να τους βοηθήσει...αυτοί ήταν οι επαναστάτες. Τη μιά φορά φοβισμένοι, την άλλη απερίσκεπτοι, την άλλη δειλοί και την άλλη θαρραλέοι! Μην έχοντας συχνά ψωμί, κοιμώμενοι στα βάθη των κοιλάδων ή ψηλά στα βουνά. Λειωμένοι από τους πυρετούς, εξαντλημένοι από τους κόπους και μιλώντας ένα αρμονικό ιδίωμα, που μόνο του θα μπορούσε να δείξει την καταγωγή τους. Αλλ' αυτό δεν ήταν αρκετό, για να τους συγχωρήσουν οι ενθουσιασμένοι φιλέλληνες που τώρα τους κακολογούσαν" (Απ. Βακαλόπουλου. Ιστορία Νέου Ελληνισμού Στ', 994-95)


(Ιστορία Νεότερη και Σύγχρονη Τεύχος Β' , Β΄ Λυκείου- Σκουλατου, Δημακοπούλου, Κόνδη σ.56-59)


Είναι, όμως, η πρώτη φορά που η Ευρώπη γυρίζει την πλάτη και αφήνει την Ελλάδα να ματώνει;;; Ενδεχομένως ο κ. Στίγκλιτς να μη γνωρίζει ότι από τον καιρό του αγώνα για την ανεξαρτησία της, όχι μόνον αφέθηκε από την Ευρώπη η Ελλάδα να ματώνει, αλλά και έως σήμερα είναι μόνιμο θύμα της ληστρικής απληστίας των δανειστών της. Οι Φιλελληνικές Εταιρείες αυτόν τον στόχο είχαν. Γράφει ο Τάσος Λιγνάδης στο βιβλίο του «Η ξενική εξάρτησις κατά την διαδρομήν του Νεοελληνικού Κράτους (1821-1945) (Αθήνα 1975)» για τα δάνεια της επαναστατικής περιόδου: «Η υπερεπάρκεια κεφαλαίων, κυρίως εις Λονδίνον, ωθεί τους χρηματιστάς να τοποθετούν τα χρήματά των εις επισφαλείς επιχειρήσεις, των οποίων όμως ενδεχομένη επιτυχία θα απέφερε τεράστια κέρδη. Τοιαύτη επισφαλής τοποθέτησις εκρίνετο και η ελληνική περίπτωσις, κατά την οποίαν το απεγνωσμένον του αγώνος ενός λαού, μη έχοντας άλλην περιουσίαν ει μη τα "χώματα" των προγόνων του, παρείχε προϋποθέσεις συνάψεως συμφωνίας επί τη βάσει ληστρικών όρων. Αυτή είναι η ερμηνεία, αν όχι κατά κανόνα, τουλάχιστον κατά μέγα μέρος, της συστάσεως των φιλελληνικών εταιρειών». (Δεν είναι εύκολες οι θύρες, όταν η χρεία τες κουρταλεί  του Βίκτωρα Νέτα -Ελευθεροτυπία)




Τετάρτη 23 Μαρτίου 2011

Μπάυρον ο Ανθέλληνας

 «Ήμουν ανόητος που ήρθα στην Ελλάδα· αλλά μια και ήρθα, οφείλω να δω τι μπορεί να γίνει... Για τους Έλληνες, δεν μπορώ να πω προς το παρόν τίποτα καλό, αλλά δεν θέλω και να τους κακολογήσω, αν και οι ίδιοι κακολογούν ο ένας τον άλλον». (Χάρης Βλαβιανός -ΤΑ ΝΕΑ)




Mourns over the difference of now and then;


Exclaims 'These Greeks indeed were proper men!'


Draws slight comparisons of these with those,


And envies Laïs all her Attic beaux.
.........................................................................................................................
...since Pallas warns in vain;


The Furies seize her abdicated reign...
Nay, frown not, Albion! for the torch was thine

That lit such pyres from Tagus to the Rhine:

Now should they burst on thy devoted coast,

Go, ask they bosom who deserves them most.

The law of heaven and earth is life for life,

And she who raised, in vain regrets, the strife." 

Απατεώνας είναι ο ποιητής.

Η απάτη του τόσο αληθινή που μοιάζει

Τον πόνο θα σου κρύψει της ψυχής,
το δικό του, το πικρό μαράζι.



"Μαθημένοι από τα σχολεία μας ν΄ αντιμετωπίζουμε μονολιθικά τον Μπάιρον ως «αμετακίνητο» και «φλογερό φιλέλληνα», δεν είμαστε ψυχολογικά προετοιμασμένοι για να δεχτούμε ότι η Ο΄Μπράιεν αφιερώνει σε «αυτόν τον Μπάιρον» μονάχα τα δύο τελευταία από τα είκοσι πέντε κεφάλαια του βιβλίου της. Είναι όμως η πικρή αλήθεια.


Το ευτύχημα για την Ελλάδα δεν ήταν ότι ο Μπάιρον ασχολήθηκε μαζί της. Το ευτύχημα ήταν ότι ο Μπάιρον πέθανε στην Ελλάδα και λόγω ακριβώς τούτης της μακάβριας συγκυρίας, όλος ο κόσμος ασχολήθηκε μαζί της. (Πέτρος Τατσόπουλος- ΤΑ ΝΕΑ)






Δυστυχής! Παρηγορία/Μόνη σου έμενε να λες/Περασμένα μεγαλεία/Και διηγώντας τα να κλαις./Και ακαρτέρει, και ακαρτέρει/Φιλελεύθερη λαλιά,Ένα εκτύπαε τ’ άλλο χέρι/Από την απελπισιά/κι’ έλεες: πότε, α! πότε βγάνω/Το κεφάλι από τς ερμιές;/Κι αποκρίνοντο από πάνω/Κλάψες, άλυσες, φωνές./Τότε εσήκωνες το βλέμμα/Μες στα κλάμματα θολό,/Και εις το ρούχο σου έσταζ’ αίμα/Πλήθος αίμα Ελληνικό.

Με τα ρούχα αιματωμένα / Ξέρω ότι έβγαινες κρυφά / Να γυρεύης εις τα ξένα / Αλλα χέρια δυνατά./ - Μοναχή το δρόμο επήρες, / Εξανάλθες μοναχή· / Δεν είν' εύκολες οι θύρες, / Εάν η χρεία τες κουρταλή. / - Αλλος σου έκλαψε εις τα στήθια, / Αλλ' ανάσασιν καμιά· / Αλλος σου έταξε βοήθεια / Και σε γέλασε φρικτά / - Αλλοι, οϊμέ! στη συμφορά σου / Οπου εχαίροντο πολύ, / Σύρε νάβρης τα παιδιά σου, / Σύρε, έλεγαν οι σκληροί»('Υμνος εις την Ελευθερίαν)




Σίγουρα η οικονομική κρίση μάς λύγισε. Οι κρίσεις των αξιών, του περιβάλλοντος, της συμπεριφοράς, της πολιτικής μάς περικύκλωσαν. Ομως η κρίση του πνεύματος και της διανόησης, πανούργα και διπρόσωπη, άπλωσε τα πλοκάμια της και μας άρπαξε από τον λαιμό. Αυτή είναι το όπλο, σφαίρες οι υπόλοιπες κρίσεις. Εμείς «οι διαφορετικοί» ας καταλάβουμε επιτέλους ότι κανένας λαός δεν γεννιέται με προδιάθεση να κατέχει την απόλυτη αλήθεια. Οτι ο κάθε πολιτισμός είναι θνητός, εύθραυστος όπως η ζωή. Αυτοκρατορίες με βασιλιάδες, με σκλάβους, με πολεμικές μηχανές βούλιαξαν αύτανδρες. Και μαζί τους, εκεί στα βάθη του παρελθόντος, παρέσυραν θεούς, νόμους, γλώσσες, τέχνες, αγάλματα. Αλλοι πήραν τη θέση τους.


Οι λεωφόροι της Ιστορίας είναι μεγάλες για να παρελάσουν όλοι. Η γη είναι γεμάτη τέτοιες στάχτες αλλά ακόμη κι αυτές οι στάχτες έχουν κάποια προειδοποίηση να στείλουν. Ως λαός, δεν εξαντλήσαμε μονάχα τα χρηματικά μας αποθέματα αλλά και τα ιστορικά. Ας μην ψάχνουμε συστηματικά στο μέλλον αυτά που βρίσκονται οριστικά στο παρελθόν. Τα παλιά ένδοξα έργα δεν μας προστατεύουν πια. Γιατί έπαψαν να μας ανήκουν. Ανήκουν στην ανθρωπότητα. Πέρασαν στην αιωνιότητα, ενώ εμείς παραμένουμε θνητοί. Για να συνεχίσουμε να υπάρχουμε πρέπει να συνεχίσουμε να μαθαίνουμε, να δημιουργούμε. Η χειμερία νάρκη κράτησε αιώνες, ο χειμώνας έπαψε να 'ναι η δικαιολογία. Η άνοιξη δεν είναι μακριά, ώρα να την πάρουμε στα χέρια μας. (Το Αβάσταχτο Βάρος της Γνώσης -Γιάννη Μανουσάκη)


«Ο μόνος δρόμος που μας απομένει τώρα είναι ο κίνδυνος. Είναι η μαυριδερή εκείνη γραμμή που σχηματίζεται δεξιά, στο βάθος, η γεμάτη βράχια κοφτά, ξέρες, ύφαλα, ρουφήχτρες, απονέρια. Μένουμε σταματημένοι μεσοπέλαγα. (...) Στροφή, λοιπόν, όλο δεξιά και πρόσω καταπάνω στον κίνδυνο. Δεν γίνεται αλλιώς. Ή θα συνθηκολογήσεις και θα μείνεις από τους εδώθε ή θα περάσεις πέρα. Προσοχή. Κανένας μη λιγοψυχήσει». (Ιδιωτική Οδός - Οδυσσέας Ελύτης)

-Emily Dawn2-





Υ.Γ.
Για πληρέστερη εποπτεία, δες το Losing My Marbles (Bring them Back), 
η οποία ανάρτηση με τα 67 σχόλια πρόεκυψαν
ως απάντηση-πρόκληση για διάλογο με την Καρυάτιδα,  με αφορμή ένα μου εμβόλιμο στιχάκι απ' το παραπροηγούμενο ποστ του Αρχαίου Κατακλυσμού...

♫ "Διό λαός εκ του λίθου καλούμεθα , διό λαός εκ της πέτρας ογκούμεθα" ♫ 
που σημαίνει οτι είμαστε ένας λαός, ο Ελλαδικός που ογκούται,φουσκώνει η περηφάνεια του χάσκοντας αρχαίες πέτρες.


Όποιος, όποια διαφωνεί ή περιγράφει αλλιώς την Κατάρα της Αθηνάς του Βύρωνα, ας το πει.

Δευτέρα 21 Μαρτίου 2011

Λάμπω κι ας μην έχω Φράγκο (Το Κορίτσι του Μάρτη)



Ξεφύγαν απ' τα χέρια μου οι ΠΥΓΟΛΑΜΠΙΔΕΣ
κι ας μου κοστίσαν ακριβά σε κόπους και θυσίες.
Χέι, με περιφρονούνε τώρα και τραβάνε,
σαν τρελές μέσα στη μπόρα.
Χέι, να, να, να...

Πηγαίνω βόλτα στο σταθμό κι αλλάζω θεωρίες
καιρός να διώξω απ' το μυαλό τις πίσω μου σελίδες.
Χέι, ας ταξιδέψουν μοναχές μες στις ξένες,
μες στις ξένες τις καρδιές.
Χέι, τα παιδιά του δρόμου δες πώς αφήνουνε,
των γονιών τους τις φωλιές.

Ευαίσθητη αθλήτρια, δεν ξέρει τι χρωστάει
στον πάνσοφό της εραστή που απόψε παρατάει.
Χέι, εκατομμύρια μηχανές τυραννάνε,
τις φτωχές μας τις ζωές.
Χέι, οι σελίδες μου οι παλιές τρελαθήκανε,
τρελαθήκανε κι αυτές.

))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))

Λάμπω κι ας μην έχω φράγκο
Μες στο δρόμο περπατώ
και δροσίζω τον καιρό


Λάμπω κι ας μην έχω φράκο
το λουλούδι μου στον ώμο
  ξεβατώνει μου το χρόνο


Με λένε το κορίτσι του Μάρτη,
στην καρδιά μου η Κονομία κάνει πάρτυ


Με τα λίγα ζω
Δε θέλω ρούχο ακριβό
Σαν βατράχι αμφιβατώ,
Κι ίσως δεις μία καρδιά,
ανθισμένη στα μαλλιά.
 


Ατάκα και επί τόπου :-) με αφορμή τη μέρα της Οίησης, ένιωσα το πρωί με  μοντερνίζουσα χαρά το εικονο-ποίημα της :-) Εικαστικού Ροδιάς http://rodia.wordpress.com/2011/03/21/pessoa-image-poetry/ .Η απά gif-άτη εικόνα δεν μεταφορτώνεται, προσπάθησα και με on-line converter..yok.  Ο,τιδήποτες Διασκευές, Επεκτάσεις,.. Καλοδεχούμενες :-)  Λοιπόν καλές οι μοντερνιές αλλά να μαθαίνουμε και τίποτες πορτογαλιές, .. Pessoa = Person (Άτομο), Peixe = Fish (Οψάριον)...πέιχιες....όχι τπτ άλλο, μην μπερδέπσουμε την Ανωτάτη Ποίηση με την Κατωτάτη Μύηση....για να το πούμε και ανδρουλακικά...
(((Η Τέχνη ακμάζει....Όταν η Κονομία-Κοινωνία παρακμάζει)))

Κυριακή 20 Μαρτίου 2011

Αστρική Μαντινάδα κατά της Αϋπνίας

Άστρια - Twinkle Star

 .....................................
Όπως οι Ναύτες βρίσκουνε τον Πολικό Αστέρα,
έτσι να βρεις ό,τι ποθείς και σκέφτεσαι
τη μέρα....

Τη Νύχτα πάρε αγκαλιά το Χάρτινο Καράβι
και Όνειρα για τα Παιδιά που Τρέμουνε
για Χάδι.....
 .................................


Κάθε φορά που έχει Πανσέληνο, δεν κοιμάμαι βαθιά, σεληνιάζομαι από το δυνατό φως που μπαίνει απ' το παράθυρο. Βάλε και όλα αυτά που μας βρήκαν τις τελευταίες μέρες μαζί με την ανοιξιάτικη έξαψη με αναγκάζει η όλη ατμόσφαιρα να φέρω στη γη τα μεγάλα μέσα και να πω την ιστορία αυτής της μαντινάδας.

Η Άστρια, που λέτε, δείχνει εμπνευστικός τύπος και έχοντας κρεμάσει στα δεξιά της, όλα τα δικτυακά της αφιερώματα, ήταν σαν να μου λεγε, με το που μπήκα σπίτι της,...τόσοι άλλοι κάτι μου 'δωσαν, εσύ δεν μπορείς;; έτσι λοιπόν το ειχα στα υπόψη αυτό το ερώτημα. :-) 27 Δεκεμβίου αναρτά το "Ένα παιδί μετράει τ' άστρα κι ένα χάρτινο καράβι". Το βλέπω αλλά δεν μου 'ρχεται αρχικά τίποτα. Είμεθα και πρωτοτυπομανείς. Τί να πείς;; ενα γειά;; ...κοινοτυπείς. :-) Άσε λέω και βλέπουμε. Περνάει η μέρα και μου 'ρχεται την επομένη με σχόλιο στο δικό μου ποστ. 22:29 της νυκτός. Οπότε είμαι αναγκασμένος να απαντήσω. Θέλω να πω, επειδή είμεθα διαλεκτικοί τύποι, αν δεν ερχόταν αστρικό σχόλιο, μαντινάδα μπορεί να μη φαινόταν σαν εμβόλιο...υπνωτικό...Και μπαίνω που λέτε στη διαδικασία. Ως περιληπτικός, λακωνικός κήπος, θέλω με δυό κουβέντες να αποτυπώσω  πυκνωτικά ό,τι λέει η ανάρτηση της στα ανοιχτά. Στην αρχή βρίσκω μιαν άκρη αλλά κάπου κολλώ και λέω..άστο για αύριο, πάμε για ύπνο. Και με το που πέφτω, μου 'ρχεται η λύση, πετάγομαι και την αναρτώ στις 23:58.

Όπως οι Ναύτες βρίσκουνε τον Πολικό Αστέρα ..σημαίνει με ευκολία, με ορθολογισμό, με καθαρή σκέψη, μακριά από καρδιακά και φουρτουνιάσματα κατά τη βραδινή πέψη. :-)

 Έτσι να βρεις, ό,τι ποθείς και σκέφτεσαι τη μέρα...Τη Νύχτα πάρε Αγκαλιά το Χάρτινο Καράβι.....εδώ λοιπόν βρίσκεται το μυστικό του υπνωτικού, γιατί ο στίχος ψεύδεται! Ο κάθε φυσιολογικός άνθρωπος τη μέρα είναι πηγμένος σαν μηχανάκι στη ρουτίνα, δεν αφαιρείται το μυαλό ....τη νύχτα έρχονται  ο :-) κακός ο λογισμός, οι αναθεωρητικές ματιές στης τρέχουσας ζωής μας τις στροφές.....Δίχως Ψέματα, δε φέρνει η Τέχνη Γιατρικά να βγούμε από τα τέλματα:-).

Και Όνειρα για τα Παιδιά που Τρέμουνε για Χάδι.. εδώ που λέτε, είχα σκαλώσει..το αρχικό ήτανε "να σε οδηγήσει στα παιδιά που ανεζητούν το χάδι". Η οδήγηση κινηματογραφική μεν αλλά περιττή..αν πεις καράβι...εννοείται κίνηση. Κατά δεύτερο πάσχω από Σ ι γ μ ο φ ο β ί α :-) και τρία σίγματα είν΄πολλά  για τα δικά μου ακουστικά. Το "τρέμουν" ήρθε φυσιολογικά και χριστουγεννιάτικα, σαν το κορίτσι με τα σπίρτα. Ο ακροατής περιμένει να ακούσει ''τρέμουν στο κρύο" αλλά έρχεται αναπάντεχα το χάδι και τα ζεσταίνει. Αυτή η μεταβολή  ενός ουδέτερου, παθητικού ρήματος σε ενεργητικό  στο νόημα του, πάντα με εμπνέει και την αγαπώ.  Όλη η φράση τώρα, "τρέμουν για χάδι", στην αρχή νόμισα ότι ηταν Κρυπτομνησία ενός τραγουδιού "τρέμω για ένα σου φιλί". Κοιμάμαι, ξυπνώ την επομένη πάω να το ψάξω και βλέπω στο google ότι δεν υπάρχει τέτοιος στίχος. Άρα αναλογικά με την κρυπτομνησία, την κρυμμένη μας μνήμη, εδώ μας προέκυψε Φ α ν τ α σ ι ο μ ν η σ ί α, "η φανταστική μνήμη που πλάθεις  για το παρελθόν που δεν υπάρχει στο παρόν, τον έξω κόσμο, το μη παιδικό". :-)

Παιδί που λες είναι μια λέξη που κάθε φορά που την ακούω με χτυπάει κεραυνός. Ταυτίζομαι. Θα πείς..για σένα γράφεις;; όχι για το γείτονα...:-)...είναι δύσκολο, όταν έχεις το μέλι, να μη βάλεις το δάχτυλό επι τον τύπο των μήλων :-). Όπου μήλο είναι το μάγουλο, η παρειά βέβαια που δέχεται το χάδι, κείνο το κρύο βράδι.

Τέλος, ένας επιπλέον, προφανής λόγος, για την υπνωτική αξία του όλου σκηνικού είναι το Μέτρημα των Άστρων, μια διαδικασία-παιχνίδι που θυμίζει το μέτρημα των προβάτων. Αλλά ποιά η διαφορά;; Όσοι έχουν κοιμηθεί στην εξοχή, κάμπινγκ, αγροτικά, θαλάσσια....εκεί όπου τα άστρα  καταλάμπουν, δεν τα θάβουν  τα φώτα της πόλης .... γνωρίζουν πως δυό ώρες εξοχικού ύπνου ισοδυναμούν με δέκα αστικού....

Όποιος διαφωνεί με τα παραπάνω, ευθέως ας πεί το δικό του νανούρισμα...ή αν έχει δεί στιχούργημα πιό θετικό, αισιόδοξο κατα της αϋπνίας, όπως οι παιδικές μας προσευχές στην αθώα μας πατρίδα.....:-)

Υ.Γ.
Η Καλη Νύχτα
για την Άστρια που συμπληρώνει στις 27 Μαρτίου, 3 χρόνια Ψηφιακού Ταξιδιού.

Σάββατο 19 Μαρτίου 2011

Σκαλώνοντας Πανσέληνο :-)

Last Night's Quick Intermezzo - Dodo 
 ............................................................................................
Το ξαφνικό το χρήμα και ο ξαφνικός σεισμός
ερήμωσαν την πόλη και έμεινα μοναχός

Ξάφνου κίτρινα χάδια με βλέπουν ζωντανό
μου δίνουν μία σκάλα, κόκκινη στο κενό

Μέσα στην γκρίζα νύχτα σκαλώνω τ' αδειανά
τα σπίτια σας και παίρνω φόρα για τ' ανοιχτά

Με τη γαλάζια σκέψη απλώνω στα λευκά
το στρόγγυλο φεγγάρι πλέει στην αγκαλιά
...................................................................................................... 

Πειραγμέν' κι από το 1:30 του Ραδιο-Μίμη της χθεσινής Παρασκευής, όπου ακούγεται ο πρώτος στίχος απ' το Μανώλη Ρασούλη..

."Το ξαφνικό το χρήμα και ο ξαφνικός σεισμός, σε καταντούνε θύμα, μπατάρει ο λογισμός,  
το ξαφνικό το χρήμα μαύρο κουφό είναι κύμα και ο ξαφνικός σεισμός ορθάνοιχτος βυθός"

Τρίτη 15 Μαρτίου 2011

Αυλαία Ζωής από την Ερτ 3


Τελευταία τηλεοπτική εμφάνιση του Μανώλη Ρασούλη, 14 Φλεβάρης 2011, στην εκπομπή "Καθημερινά", ΕΡΤ3, με παρουσιαστές τη Δώρα Αυγέρη και το Χάρη Αρβανιτίδη. Μαζί του η Αναστασία Μεταλλινού, τραγουδίστρια + αστροφυσικός, γνωστή και από τις εκπομπές του Παντελή Σαββίδη, που παρακολουθώ. Ενδιαφέρουσα περίπτωση κράματος, αλχημείας. Μαζί με το Μανώλη συμμετείχαν αυτό το διάστημα σε συναυλίες-αφιερώματα στο Μάνο Χατζηδάκι. Σε μια εποχή που είχε χωριστεί ο κόσμος σε Θεοδωρακικούς και Χατζηδακικούς, ο Ρασούλης μπορούσε να επικοινωνεί και με τους δυό. Στο φεστιβάλ τραγουδιού πάντως της Κέρκυρας το '80 απέσυρε το "Αχ, Ελλάδα σε αγαπώ", επειδή ζήτησε να παρουσιαστεί εντέλει εκτός συναγωνισμού..πράγμα που λύπησε το Μάνο. Μετά από χρόνια ο Χατζηδάκις εκδίδει από την εταιρεία του, το "Σείριο" το "Διπλά Σακατεμένος Πειρατής (1990) του Ρασούλη και ο Μανώλης με τύψεις για την πρώτη του κουτσουκέλα στο δάσκαλο, γράφει ένα τραγούδι για τα δεκαπέντα χρόνια απουσίας του Μάνου "Παρακαλώ ησυχία, παίζει ο Μάνος στο πιάνο" σε μουσική Πέτρου Βαγιόπουλου (6ο λεπτό του βίντεο) Στο διάστημα πριν, αναφέρουν και την πατροκτονία, την ανταγωνιστική σχέση μαθητή-δασκάλου, που εμφανίζεται συχνά και στις σκέψεις του Μίμη Ανδρουλάκη.

Νύχτα ατλάζι και άστρα της Βηθλεέμ
Ακριβή πορσελάνη, βυζαντινό τερερέμ
Φώτα του Σείριου, έρωτες μυστικοί
Στου διάφανου κτίριου, φωσφοριζέ αλυκή
Μαζευτήκαν Σαββάτο, στην Ηρώδου του Αττικού
Ενωθήκαν και γίναν, ένα αχ στεναγμού


"Με την αστρονομική φωνή" της Αναστασίας που λέει η Δώρα. "Μας ταξίδεψε στο σύμπαν" που είπε ο Χάρη.....Μιμούμενος λοιπόν το Χατζηδάκι και την ομιλία του για το ρεμπέτικο (1949), λέει ο Μανώλης "προσπάθησα και εγώ κόντρα στο ρεύμα των εμβατηρίων της μεταπολίτευσης να φέρω τη γλύκα της Ανατολής". Στη συνέχεια η κουβέντα πάει στους Έλληνες της Αυστραλίας...εντύπωση κάνει οτι το "Αχ, Ελλάδα σε αγαπώ" δόθηκε στις εξετάσεις  από το υπουργείο παιδείας για τα ελληνόπουλα  εκεί να γράψουν έκθεση....Ηττήθηκε πρώτα ο πολιτισμός και μετά ήρθε η πτώχευση η οικονομική....Ο Ζορμπάς και τα Παιδιά του Πειραιά έκλεισαν το κύκλο τους...όταν χάνεις το μέτρο, παίρνεις μέτρα.....και από τον Όρλιακα στα Γρεβενά, που ετοιμάζουν αστεροσκοπείο, την τελευταία κουβέντα της αστροφυσικού, ένας φυσικός, ο Τηλέμαχος, σχεδίασε τον Ρασούλη σαν φιγούρα Καραγκιόζη...ένα δώρο που το κρατά μαζί του...το κουνά και τραγουδά  "Νιώσε με, Σώσε με"..τα τελευταία του τηλεοπτικά λόγια...

Εσύ ζηλεύεις στη βουλή και τον γκρεμό ξαμώνεις?

 ...απού φυτρώνουνε δεντρά στου ΔΝΤ το χιόνι?...τς,τς...

.........Το παραπάνω απάντηση στο Μίμη για το δικό του στο Μανώλη......
 
                    "Εγώ ζηλεύω του δεντρού που στον γκρεμό φυτρώνει 
που μόνο αέρας και πουλί μπορεί και του σιμώνει."
που σημαίνει: 
Είσαι τώρα βουλευτής μέσα στην κοινωνία και σκέφτεσαι τον δύτη στο κενό και την αμφιβολία.? Δηλαδή.."τί θα 'ταν ο Μίμης αν είχε πάρει άλλες, πιο μοναχικές αποφάσεις στη ζωή...στην κηδεία μου θα 'ρθει κανείς ή θα με βρίζουν που ψήφισα τον Παπατζή?:-) και τέλος τα "Δεντρά που φυτρώνουν στου ΔουΝουΤού το χιόνι" είναι εικόνα  παρμένη από εκπομπές, ραδιο-φράσεις του ίδιου του Ανδρουλάκη....στο περίπου και εν συντομία .... "Η Τέχνη ακμάζει όταν η Κονομία-Κοινωνία παρακμάζει!''  ...μάλιστα...
.....Και επειδή VERBA VOLANT, SCRIPTA GOOGLANT......
παραθέτω γεγραμμένη την πρωινή την εκπομπή
και αν θες εσύ την ακούεις εις τo λινκ.
  άναψε Flash τα μάλα, με τον Θανάση μας το Λάλα :-)
 ......................................................................................................
.....Εσείς τώρα το Μανόλη τον βλέπετε σαν μεγάλο δημιουργό...αρκεί να σου πω οτι ο Μίκης μια μέρα κιτρίνισε λίγο από ζήλεια και με ρωτά ποιός έγραψε αυτό το στίχο; ..είδα στα μάτια του οτι ζήλεψε...ένας Ηρακλειώτης του λέω ο Μανώλης ο Ρασούλης..Τί λες ρε μου λέει;;.δλδ ήθελε αυτό το στίχο να τον είχε κάνει μουσική αυτός ...για ποιό στίχο μιλάγατε;; ..για το "τίποτα δεν πάει χαμένο" αλλά του άρεσε και του Μίκη το "Πότε Βούδας, Πότε Κούδας" αλλά με τον Ηρακλειώτη θα συνεργαστώ;; ..για πλάκα βέβαια το λεγε ο Χανιώτης :-)...ήθελα να σου πω ότι ο τύπος Ρασούλη παρουσιάζει μεγαλύτερο ενδιαφέρον και από το ίδιο του το έργο..δλδ κάθε χωριό στην Κρήτη έχει τον τρελό του, τον κουζουλό του, ο οποίος είναι αξιοσέβαστο πρόσωπο ..πρέπει να ξέρεις ότι μετά τον Καζαντζάκη, ο Ρασούλης είναι ο τύπος του Ηρακλείου, ενός Ηρακλείου βέβαια φανταστικού.. αυτοί τώρα Θανάση ήταν κλεισμένοι μια ζωή στα τείχη τα Βενετσιάνικα, Τουρκόπολη και φαντασιώνονταν τον ελεύθερο καβαλάρη των ορέων..ο θρύλος που πάντα διαπερνούσε τους Ηρακλειώτες τις παλιές εποχές...του καβαλάρη με την άναρχη, την ανυπότακτη μοναχικότητα, ο οποίος είναι πέρα από το νόμο,το  θεό, πέρα απ' το διάολο, που κάνει του κεφαλιού του πάντα, ανάποδος, χαΐνης, αλήτης, αντάρτης..αυτός ήταν ο Μανώλης..ανέστιος, αταξινόμητος, ακαλούπωτος, που βέβαια κατα καιρούς ενθουσιαζόταν για διάφορα πράγματα, ξερω γω, έκανε τον κομμουνιστή, τον τροτσκιστή, πήγαινε στα εργοστάσια, είχε δουλέψει στην  Ελευσίνα, έβγαζε μια εφημερίδα.....εδώ είχε βγάλει την κόρη του Ναταλία γιατί λέγανε Ναταλία τη γυναίκα του Τρότσκι...όπως λέει ο Καζαντζάκης..δεν βουλώνουμε τα αυτιά μας στις σειρήνες, δεν δενόμαστε στο κατάρτι..αρπάζουμε τις σειρήνες τις φέρνουμε στο κατάστρωμα και τις γλεντάμε..έτσι ήταν ο Μανώλης με τις μεγάλες ιδεολογίες, με τις θρησκείες..γκουρού..μια φορά είχε πιάσει τον πατέρα μου..είχαμε ένα μύλο, ψηλά στην ορεινή Κρήτη, όπως ανεβαίνουμε στο οροπέδιο του Λασιθίου..ένα ανεμόμυλο που αλέθαμε στάρι..και πήρε το μύλο και τον έκανε σκήτη..και μετά φέρανε δε θυμούμαι το όνομα του, απ΄την Αμερική, αυτόν που είχε ασπαστεί και τον φύλαγε γιατί τον κυνηγάγανε οι Αμερικάνοι, η Ιντερπόλ. Και αρχίσαν να μαζεύονται χίπηδες και ινδοί, εννοώ αμερικάνοι, της θρησκείας αυτής, να κάνει ο Μανώλης τον προφήτη, να παίζουν οι παπάδες τις καμπάνες, ο δεσπότης να αφορίζει, να κινητοποιείται κόσμος, παραλίγο να γίνει αιματοχυσία.... ταραχοποιός ο Μανώλης, και στο ποδόσφαιρο,ε; μην ξεχνάς ότι ήταν φουνταριστός (επιθετικός), ΟΦΗ, φανατικός, όχλος..έβλεπες λοιπόν ένα άνθρωπο του όχλου, του μπούγιου, της παρέας και ταυτόχρονα ερημίτη, μοναχικός..εγώ είχα προδεί πως ο Μανώλης θα πεθάνει μόνος του...και του έλεγα "Το Μερακλίδικο Πουλί, ποτέ φωλιά δεν κάνει, πάντα του ετσά θα το λαλεί, ίσαμε να ποθάνει" ή μου λεγε "Παντα μου 'τσα θα το λαλώ, πάντα μου ετσά θα να 'μαι, να στρώνω στο κατώφλιο  της νύφης να κοιμάμαι"..Απ' τη μιά ήταν Ζορμπάς, απ' την άλλη δεν ήθελε να γίνει "Σεβαστό Πρόσωπο"...δεν ήθελε να κάνουν για αυτόν εκδηλώσεις να τον τιμούν...αυτο-υπονομευόταν, ήταν άναρχος..μερικές φορές έβγαινε δημόσια και έλεγε κάτι φράσεις απ' το πουθενά σαν "να µην υπερασπιζόµαστε πανεθνικώς σε διεθνείς διοργανώσεις το Καρβελιστάν". ...Μια φορά στον αέρα, στη σκηνή, κάναμε μια μεγάλη εκδήλωση στον Κεραμεικό, και λέω "Ιντά ειν' η Κρήτη σ' ερωτώ; νησί ναι για ιδέα;;...τον προκάλεσα και αμέσως απαντά...Ελπίδα, Πόνος, Τράχαλος, Πληγή του Προμηθέα...αυτόματα..θέλω να νιώσετε βαθύτερα την Κρητική διάσταση του Μανώλη...ήταν desperado, πήγαινε  παιδί στο μνήμα του Καζαντζάκη και διάβαζε το ρητό...ελευθερία από Φόβο και από Ελπίδα τον διαπερνούσε...desperado...αγωνιζόταν ανέλπιδα...προσπαθούσε να πιαστεί απ' το τίποτα, καμιά φορά ενώ πίστευε ένιωθε οτι δεν πίστευε τίποτα και καταλαμβανόταν από λύσσα να γεμίσει αυτό το υπαρξιακό κενό...Δε θα ξεχάσω ποτέ αυτό που είχε απαντήσει στη Μελίνα για τα μάρμαρα του Παρθενώνα. «η χώρα πάσχει από αντιφάσεις.  Δεν µπορείς να λες φέρτε πίσω τα Μάρµαρα του Παρθενώνα και η Βανδή να κλείνει τη Σταδίου. Αυτά είναι γκραν γκινιόλ. Δεν τα καταλαβαίνουν έξω». Ανάποδος άνθρωπος, όπως ο Άκης Πάνου, ο  ένας χειρότερος απ' τον άλλο, φίλοι καρδιακοί, είχανε μια φορά και μαγαζί στην Κυψέλη...οι ανάποδοι με τα μάτια συνεννοούνταν...άλλες φορές κολλούσε συγκρουσιακά με κάποιο άτομο...και του λέγαμε "ξεκόλλα" και απαντούσε "μα να μην γίνουμε ρεζίλι, αφού πλακωθήκαμε να το φτάσουμε στα άκρα''....να υπερασπιστούμε τη διαφωνία...να του αφιερώσω κλείνοντας τον παρακάτω στίχο: Εγώ ζηλεύω του δεντρού που στον γκρεμό φυτρώνει που μόνο αέρας και πουλί μπορεί και του σιμώνει.......




Μερικές παρατηρήσεις


1.Καημός του Θεοδωρακικού Μανώλη, της γενιάς του 1-1-4 και του Μάη του 68 ήταν να κάνει ένα δίσκο με το Μίκη αλλά βλέπεις και Χανιά-Ηράκλειο δεν τα βρήκαν :-) αλλά κυρίως  δεν βρήκαν άκρη ο Σοσιαλιστικός Ρεαλισμός με τον Τροτσκικό Μεταμοντερνισμό :-)


2.Για τσι Ηρακλειώτες...που περιμένουμε λέει σαν τσι παρθένες τον καβαλάρη...να ξέρεις πως ο καθείς μας αορίτικο έχει dna και φυλάξου..:-)  (απώτερη καταγωγή του Εμμανουήλ....
....Σίσσες Μυλοποτάμου! :)


3."Το παιζε κομμουνιστής"...θα δώσω δυό ερμηνείες...ο Μίμης έχει καταλάβει ότι ο Μανώλης έπαιζε κι ένα ρόλο για να ξεκινήσει ένας διάλογος...από την άλλη ο Λασιθιώτης, παιδί τσαγκάρη και μοδίστρας, απορεί, δεν επικοινωνεί με τον Καστρινό Έφηβο Αστό που παρατά το ψωμί το σίγουρο. Αλλα να κατέχεις ρε Μίμη την κουβεντάρα που είπες...το παιζε Κομμουνιστής....πόσες κακές γλώσσες θα το πουν για σένα με πικρό το λόγο....και θα χρειαστείς πάλι Επικοινωνιολόγο!  :-).....


Υ.Γ.
Με Μερακλήδες Παλαβούς Χαίρομαι να Γλεντίζω
και Ποθαμένος να Γελώ και να σας e-κεντρίζω! :-)

Φόρτσα τα Πανιά....η Ζωή Μπροστά! :-)

Δευτέρα 14 Μαρτίου 2011

Αντάρτικο Ηλιοβασίλεμα

((Antarctic Sunset - bbc))


..........Α.........
Τη φρονιμάδα, Θέ μου , πάρε μου, ν' ανοίξουν τα μελίγγια
ν' ανοίξουν οι καταπαχτές του νου, να πάρει αγέρα ο κόσμος
Ε μωρέ σεις χωριάτες μέρμηγκοι, σταροκουβαλητάδες,
θα ρίξω παπαρούνα κόκκινη, φωτιά να πιάσει ο κάμπος
.............
Κρασί δεν είναι, αδέρφια, η λευτεριά, μήτε γλυκιά γυναίκα
μήτε και βιός μες στα κελάρια σας, μήτε και γιός στην κούνια
έρμο τραγούδι 'ναι ακατάδεχτο και σβήνει στον αγέρα!
............
Μα τον αφέντην Ήλιο, ορκίζουμαι, και την κερα-Φεγγάρω,
ψευτόνειρό ’ναι τα γεράματα και φαντασιά ’ναι ο χάρος·
..............
ας κάμουμε του κόσμου κατοχή, παιδιά, με το τραγούδι!
Ε συμπλωρίτες, πάρτε τα κουπιά, κι ο καπετάνιος φτάνει·
και σεις, μανάδες, δώστε το βυζί στα βρέφη μη φωνάζουν!
Όρτσα! τις έρμες πίκρες όξω νου, τρουλώσετε τ’ αυτιά σας·
τα πάθη και τα βάσανα θα πω του ξακουστού Οδυσσέα!
..........................
...........Ψ..........
....Και πίσω ο Χάρος ακολουθάει γαμπρός με οχέντρα δαχτυλίδι...
του δοξαρά την πλούσια αρχόντισσα ψυχή ν' αρραβωνίσει
..........
Ήρθε ο Βοριάς, τον είδε, γέλασε, το μπράτσο του σηκώνει
και του άρπαξε τη μαλλιαρή προβιά που φρούραε το κορμί του
...............
Κι η Θάλασσα γρικάει, σηκώθηκε, τον αγαπό φωνάζει:
"Λυπήσου με, καλέ, για πού κινάς και πού με αφήνεις χήρα
με ποιόν θα παίζω ξημερώματα, ποιόν νύχτα θα παλεύω;
............
Μα εννιά λιγνά κοράκια φάνηκαν, τα νύχια τους τροχίζουν
"Άχου κι εννιά βολές, εννιά χρονιές, παιδιά τον κυνηγούμε!
Γεράσαμε και ασπρίσαν τα φτερά,τα μάτια μας θολώσαν
κι ακόμα ορθός ετούτος στέκεται και πολεμάει τη μοίρα!
.....
ήρθαμε, αδέρφια θαλασσόπουλα κι οι εννιά να τονε φάμε
μεριάστε, γλάροι, κι είναι η σάρκα του 'πο γενετού δική μας!
...................
...........Ω.........
Ήλιε μου μεγάλε ανατολίτη μου,τα μάτια σου βουρκώσαν,
κι όλος ο κόσμος πιά σκοτείνιασε κι όλη η ζωή ζαλίστη
και κατεβαίνει στης μανούλας του το κυματοχαμώι.
Κι η μάνα σου που σε αραθύμησε, πά στο κατώφλι εστάθη
κρατάει χλωρή λαμπάδα φέγγει σου, κρατάει κρασί κερνά σε.
"Γιέ μου, και τάβλα σου στρωσα να φας και να καλοκαρδίσεις,
γιέ μου, σαράντα φουρνοκάρβελα, κρασί σαράντα στάμνες,
σαράντα κοπελιές που πνίγηκαν λαμπάδες να σου φέγγουν
γιέ μου και ρόδα κλίνη σου στρωσα και γιούλια προσκεφάλια
νύχτες και νύχτες σε λαχτάρησα, γιόκα μου κανακάρη!"
Μα ο μαύρος ήλιος μας ξαγριεύτηκε, δίνει κλοτσιά στην τάβλα,
σκορπίσαν τα ψωμιά στα κύματα, κι η θάλασσα κρασώθη
κι οι πρασινομαλλούσες βούλιαξαν σα σμέρνες μες στα φύκια.
Έσβησε η γης, θαμπώθη η θάλασσα, ξεπαραλύσα οι σάρκες,
το σώμα πνεύμα ανάριο γίνηκε, το πνέμα εγίνη αγέρας,
κι ο αγέρας σάλεψε, αναστέναξε, και στην κουφή μεγάλη
σιγή, τη λιόστερνη κραυγή της γης, γρικήθη απελπισμένο,
χωρίς λαιμό και στόμα και φωνή, το γηλιομοιρολόι:
"Μάνα κι αν έχεις δείπνο γέψου το, κρασί ξεφάντωσε το,
μάνα, κι αν έχεις στρώμα ξάπλωσε τα χοντροκόκαλά σου,
δε θέλω, μάνα, πιά κρασί να πιώ μήτε ψωμί ν' αγγίξω

Απόψε βίγλισα τον αγαπό σα στοχασμό να σβήνει.


Κυριακή 13 Μαρτίου 2011

Ξένια Κενά

Καμιά φορά μού φαίνεται
ότι βρισκόμαστε στο κέντρο
μιας γιορτής
παρόλ' αυτά
στο κέντρο της γιορτής
δεν υπάρχει κανείς
Στο κέντρο της γιορτής
υπάρχει το κενό
Αλλά στο κέντρο του κενού
υπάρχει άλλη γιορτή.

 :-) Ουρτάζων Κενολόγος ο Αρχεντίνος Ρομπέρτο Χουαρόθ (Roberto Juarroz)
αντε και Χουαρός στα αμερικάνικα που ο Ισπανός Θορός θιχαίνομαι θαν το θωθτό
το λάσος τ' ορτογκράφικό :-). 
Και μας τον γνώρισε που λέτε πρόσφατα η μεταφράστρια η Ξένια ντε, το Ξι
που κείται κει αμοναχή  εις τον πλανήτη της το Λυρ.
Τί εννοούσε ο ποιητής, το 95 πόθανε και δε θα μας το πει.
Μα μ' το που τ' άκουσα εγώ, συνέλαβα το νόημα το ιντερνετικό.
Γιαυτό και τότε απαντησα μ' αυτό.

...Και έξω πάντως αν φύγεις
απ' εδώ να γράφεις να θυμίζεις...


...πως βρέθηκες στο κέντρο μιας
γιορτής,
και στο κενό υπήρχαμε
εμείς...


...Τραβάμε μία κατακόρυφο,
και το γιορτάζουμε με σκι
στον άνεργο τον Όλυμπο...


χαχα


Un abrazo y animo :)

Και επεξηγώ:

(1) .(((Και έξω πάντως αν φύγεις)))..τώρα που μένεις άνεργη...λυγίζεις....Σκέψου  κάθε σπίτι   ίσως έχει ...υπό σκέψη μετανάστη στο κουρμπέτι. Και μου λες "Διαβάζεις και τις σκέψεις;'' από την αρχή θα σου πω, το ραντάρ μου έπιασε το νόημα το Λυρ-ικό. Δε φτάνουν μόνο οι απλές οι μεταφράσεις αλλά θέλει κι ο ανεγνώστης innerself τις διαστάσεις. :-) Και τέτοια πολύμορφα παιδιά χαραμίζονται στς Ελλάδος  τα αγέρικα μυαλά. Να σου θυμίσω το παλιό μας γνώριμο:

@Ξ Αν δεις τα πρώτα-πρώτα δεν έχουν ισπανικά αλλά από τη στιγμή που descubrí tu blog , αυτό τον δίγλωσσο εξωστρεφή συνδυασμό ντυμένο με innerself αισθήσεις...ε,κάτι τέτοιες παγίδες μ' εντυπωσιάζουν και ταιριάζουν στις multi-lang μου κατευθύνσεις................




,,,,,,Aquí está mi dolor,,,,,,,
(εδώ κείται ο πόνος μου)




....Δολώνοντας Ισπανικά η μόνη μου ελπίδα


να μπεις μέσα στο σπίτι μου


και στην τρελή μου vida




Να γνωριστούμενε τα δυό, να ξύσεις την πληγή μου


και από τον πόνο να χαθεί στη Λύρα η ψυχή μου.


Υ.Γ.
ποιό μοιάζει ψέμμα;...ποιό αλήθεια;...


πίστεψε ό,τι θες, ό,τι σου ξύσει το μυαλό :--)

(2) (((πως βρέθηκες στο κέντρο μιας γιορτής, και στο κενό υπήρχαμε εμείς)))) Γιορτή το ιντερνετ, κυρίως τα web logs. Το κενό τώρα κόλλησε με τα δυό αρχικά μου εργοτέλεια ποστ .Στο πρώτο λέει η Λίνα "πώς να χωρέσουμε τόσοι άνθρωποι στο κενό?" μάλιστα...και στον τίτλο απαντώ "Θα ΧωΡέΨουΜε" :-) Στο δεύτερο, ένατη παράγραφο μιλώ για τη "Δικτυακή Φιλία στο Κενό" το Άγνωστο, Κρυφό...που σου δίνει κίνητρο, έμπνευση, δε σε κρατά συμβατικά νωθρό! :-) Και Ξένια Κενά ..τρισήμαντο,ε;...τα ξένοιαστα,τα μισθοφορικά και τα φιλόξενα ....ρήματα καινά! :-) αμην, αμήν, λέγω υμίν.!@ Δλδ στη Ζωή.. ...να σαι ξένοιαστη, να βγάζεις και λεφτά, να φιλοξενείς και στα μυαλά ...του κόσμου τα καλά...:-) ...είναι παρόμοιο με το παλιό κλασικό μότο,αν ξέρεις ...να ζεις, να αγαπάς και να μαθαίνεις...αλλά στο πιό ροκ...:-)


(3) (((Τραβάμε μια  κατακόρυφο ))) ποίηση, (Vertical Poetry) που σημαίνει λέει Acrostic. Πάντως εγώ στο Ισπανικό δε βρήκα ακρόστιχο νόημα θαρρώ, ε Dodo, βλέπεις τπτ εσύ, ο :-) ζωγράφο-σπάζο-κεφαλιστής;;....Κατακόρυφη ποίηση για μένα σημαίνει ....σύντομη, άμεση, μοντέρνα..... και αν δεν καταλαβαίνς γαργαλώ την e- σου φτέρνα. :-)

(4) (((στον άνεργο τον Όλυμπο)))  συμβολίζει κυρίως τους σπουδαγμένους "γλώσσες,θεωρίες, νομικά, αρχαία" που βρίσκουν πιο δύσκολα τώρα δουλειά σε σχέση με τα τεχνολογικά παιδιά,ε; :-)

(5)(((Un abrazo y animo))) Μιάν αγκαλιά και ένα θάρρος πέμπω σου. Χρέος του Μαντιναδά γραφιά είναι να ανεβάζει τον άλλο ψυχολογικά. Αν πέσει κανείς e-φίλος μου...το παίρνω προσωπικά. :-)

Υ.Γ
:-) Τέλος Διαφημιστικού Χρόνου. Ο Επόμενος Παρακαλώ. :-)
Και εύχομαι ρε Ξένια, να το διαβάσει αυτό καμιά Τατιάνα
και να σε πάρει το Ασχημόπαπο
:-) Και Μεταφράστρια Και Γκουβερνάντα!:-)
Να 'σαι καλά.:-)
Α μπέθες με παρέθε....πώς με παραξηγείτε?...πέστε!:-

Ούν Αμπράθο ι Άνιμο! :-)